Hokjes? Wat nou hokjes...!?

In een van mijn eerdere blogposts (https://remco20.blogspot.com/2018/10/roeping-gemist.html?m=0) heb ik jullie al verteld dat ik veel plezier heb beleefd aan mijn ‘optreden’ op het Nova College in Hoofddorp begin oktober, waar ik voor 3de jaars studenten mbo verpleegkunde en verzorging iets over mezelf heb verteld in het kader van het thema ‘Transgender’. En toen de vraag vanuit de groep kwam of ik niet op hun school als docente Nederlands aan de slag wilde, was dat de trigger om bij mezelf te rade te gaan wat ik in deze fase van mijn leven nog graag zou willen doen. En al heel snel kwam boven drijven dat ik, naast mijn werk als IT’er bij het Nationaal Archief, toch weer graag voor de klas zou willen staan, maar dan specifiek met als oogmerk het verminderen van vooroordelen, het vergroten van acceptatie als het gaat om transgenders en het bevorderen van genderdiversiteit. Ik werk weliswaar al als vrijwilliger bij Transgender Netwerk Nederland, maar TNN richt zich toch voornamelijk op het strategisch en tactisch niveau: politici, beleidsmakers, directeuren HRM, etc. Voorlichting geven op scholen is vooral het terrein van de plaatselijke COC verenigingen. Aangezien Alphen aan den Rijn geen eigen COC vereniging heeft, maar valt onder de regio Leiden, heb ik de coördinator van die regio aangeschreven met het aanbod om vanuit COC Leiden voorlichting te geven. Na een kennismakingsgesprek met de coördinator en een collega voorlichter om te kijken of er van beide kanten een klik is, heb ik een trainingsmiddag meegemaakt en al snel kwam het verzoek om maandag 19 november met de coördinator een blokuur (100 minuten) voorlichting te geven aan een 4-havo groep van het Scala College in mijn Alphen aan den Rijn. Normaliter gaat een aspirant voorlichter 2 of 3 keer mee om vanaf de zijkant mee te kijken, maar in mijn geval had de coördinator er blijkbaar vertrouwen in dat ik - mede gezien mijn onderwijsbevoegdheid - wel in het diepe kon worden gegooid. En zo sta ik dus morgen, na een kleine 30 jaar, weer voor de klas op een middelbare school. Ik heb er heel veel zin in en ik heb er alle vertrouwen in dat ik vanuit mijn persoonlijke verhaal (ik blijft heel dicht bij mezelf), een bescheiden bijdrage kan leveren aan het vergroten van de acceptatie van transgenders en het bevorderen van met name genderdiversiteit. En ja, ik heb veel hobbels moeten nemen; ja, ik heb de nodige offers heb moeten brengen, dat mogen de leerlingen best weten, maar wat vooral moet blijven hangen is dat ik nu als mens gelukkiger ben dan ik ooit ben geweest. Jezelf kunnen zijn, is immers onbetaalbaar! En dat ik me geaccepteerd voel, zowel door mezelf (niet onbelangrijk), maar ook door de mensen om mij heen. Ja, ik ben anders, maar ik hoor er wel gewoon bij! Die zogenoemde ‘inclusieve samenleving’ is de spreekwoordelijke stip op de horizon, al ben ik na de beelden van gisteren (intocht Sinterklaas) wat minder optimistisch :(

Liefs, Remke xxx