Hokjes? Wat nou hokjes...!?

2018 was een jaar met hoogtepunten, maar ook zeker met de nodige dieptepunten, waarvan de zelfdoding van mijn broer op woensdag 3 januari 2018 er overduidelijk één is. Het jaar stond nog in de startblokken toen deze onheilstijding bij mij op de deurmat viel. Mijn broer had besloten zijn afscheidsbrief aan mij te richten, niet aan mijn vader (was dat niet 'logischer' geweest?) of aan mijn jongere broertje. Nee, deze twijfelachtige eer viel mij ten deel. Ik heb daar al een blogpost aan gewijd (https://remco20.blogspot.com/2018/01/niets-dan-goeds-over-de-doden.html), dus die zal ik hier niet herhalen. We zijn bijna een jaar verder en ja, ik heb de dood van mijn broer inmiddels een plekje kunnen geven, al zal ik er nooit helemaal vrede mee kunnen hebben.
Een ander dieptepunt dat een grote impact op mij heeft gehad, was mijn eerste echte confrontatie met agressie, gewoon omdat ik ben wie ik ben. Natuurlijk weet ik dat transgender personen, meer dan andere minderheidsgroepen, het risico lopen met agressie en geweld te worden geconfronteerd, Maar ik dacht altijd, dat zal mij niet overkomen. Want mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een pacifist en vredestichter ben en conflicten, ruzies en dergelijke uit de weg ga. Ik ben mijn hele leven nooit in een vechtpartij beland, noch heb ik zelf ooit iemand geslagen. En nee, ik ben ook nooit het slachtoffer geweest van geweld of agressie, tot die bewuste zaterdag 24 maart 2018.
Zaterdag 24 maart jl. maakte ik als Remke mijn allereerste vrijgezellenfeestje mee in Utrecht van een goede vriendin. Het was reuze gezellig en ik heb het prima naar mijn zin gehad, maar op de terugreis ging het helaas mis. In de trein van Utrecht naar Alphen aan den Rijn koos ik voor een lege treincoupé. Ik dacht heerlijk in mijn eentje van de muziek op mijn iPhone te kunnen genieten. Op een gegeven moment kwamen drie mannen mijn treincoupé in. Ik heb geen idee waar die ineens vandaan kwamen, maar ik had er direct geen goed gevoel bij. Ik vermoed dat zij (te veel) hadden gedronken en op zoek waren naar 'een verzetje'. Zij zagen mij zitten en hadden blijkbaar in de gaten dat ik een trans vrouw was, want al snel hadden zij het over 'een omgebouwde vent' en wist ik dat ik wel eens in serieuze problemen zou kunnen komen. Mijn instinct gaf mij in om mij uit de voeten te maken, maar toen ik een poging deed om te vluchten, werd ik onderuit geschopt, waardoor ik op de grond viel. Het enige wat ik dacht was om mijn hoofd en gezicht te beschermen. Ik kreeg nog wat trappen in mijn buik en ribbenkast, waarna zij de benen namen. Ik ben mij ervan bewust 'geluk' te hebben gehad. Het had veel erger kunnen aflopen. En ja, achteraf gezien had ik natuurlijk aangifte moeten doen. Dat heb ik niet gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis en dit incident achter mij laten. Dit verhaal heb ik om die reden tot nu toe ook met niemand gedeeld. Deels omdat ik het zo snel mogelijk wilde vergeten en deels omdat ik mij ook schaamde, al weet ik niet precies waarvoor..!? Ja, misschien omdat ik zo onverstandig was om als vrouw alleen 's avonds laat in een lege treincoupé te gaan zitten? Maar nu ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat dit natuurlijk onzin is. Het is helemaal niet mijn schuld, donder op! Afgezien van wat blauwe plekken en gekneusde ribben heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Nou ja, mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen. Ik zal 's avonds ook nooit meer in een lege treincoupé gaan zitten. Ik zoek nu heel bewust medereizigers op, die er min of meer betrouwbaar uitzien, liefst in het gezelschap van kinderen ;).
Maar het mooie is dan toch dat deze gebeurtenis een positieve wending heeft genomen in het kader van 'omdenken', want het heeft mij wel doen besluiten om - veel actiever dan tot dat noodlottige moment - mij in te zetten voor de emancipatie en acceptatie van transgender personen, onder andere door het geven van voorlichting op (middelbare) scholen namens het COC Leiden, maar óók door als transgender zichtbaar te zijn en zichtbaar te blijven. Ik ga mij zeker niet verstoppen voor transfobe mensen, niet op social media en ook niet in het dagelijkse leven, al zal het reizen met de trein nooit meer hetzelfde zijn als voor die 24ste maart 2018.

Liefs, Remke xxx

Nawoord voor mijn vader, mijn tante, mijn ex, mijn kinderen en anderen die mij dierbaar zijn. Mocht deze blogpost jullie onder ogen komen, ik heb dit niet eerder met jullie gedeeld om jullie niet onnodig ongerust te maken. Het is gebeurd, het ligt achter me en het is wat mij betreft eenmalig.

Sinds mijn aanmelding als voorlichtster bij COC Leiden heb ik 6 blokuren (12 lesuren) voorlichting gegeven aan 3- en 4- havo scholieren over seksuele diversiteit en genderdiversiteit, verdeeld over twee middelbare scholen. Daarvoor had ik al op eigen houtje voorlichting gegeven op verschillende scholen, waaronder een MBO verpleegkunde.
Ik wil heel graag mijn verhaal doen aan scholieren op middelbare scholen, omdat ik nog altijd de illusie heb tijdens die lessen bij hen een zaadje te planten dat te zijner tijd zal uitgroeien tot iets moois dat acceptatie van mensen die 'anders' zijn, zal vergroten. Deels door kennis over te dragen, maar vooral door mijn eigen verhaal van 'uit de kast komen' te vertellen. Uit ervaring weet ik, en wetenschappelijk onderzoek heeft dat ook aangetoond, dat dit 'eigen verhaal' veruit het krachtigste middel is om een verandering in het denken van mensen over onder andere transgenders te bewerkstelligen en empathie bij hen los te maken voor mensen die 'anders' zijn dan zijzelf. Ik gebruik heel bewust momenten uit mijn eigen leven waarvan ik vermoed, nee waarvan ik wéét, dat zij zich daar iets bij kunnen voorstellen, zoals het moment dat ik mijn kinderen vertelde dat ik transgender was. Mijn dochter was toen 15 jaar, de leeftijd die de leerlingen in de betreffende klassen ook hebben. Zij kunnen zich voorstellen hoe moeilijk zij het zouden vinden als hun vader zo'n ontboezeming met hen zou delen. Of hoe eenzaam het voor mij moet zijn geweest als 15-jarige puber om een dergelijk geheim zo lang bij me te dragen en niet te durven delen. Met mijn coming out verhaal zie ik de impact die mijn verhaal op hen heeft: ik weet zeker dat het hen raakt en hopelijk gaan ze daar iets mee doen, nu of op de wat langere termijn.
Ik ben natuurlijk niet zo naïef dat ik denk op deze wijze de wereld te verbeteren - die tijd van idealisme ligt inmiddels ver achter me - maar ik ben al heel blij als een paar leerlingen naar huis gaan met de gedachte van "die Remke, die voorlichtster van COC Leiden, dat was toch eigenlijk best een leuk mens" (net een mens ;) ) en dat zij die herinnering vasthouden bij een volgende ontmoeting met een transgender. Ja, ik blijf toch een beetje die idealist.
And what's in it for me? Ja, ik beleef heel veel plezier aan die voorlichtingslessen, meer dan ik ooit had kunnen vermoeden. En misschien heb ik inderdaad mijn roeping gemist. Ik was immers ooit docent(e) Nederlands, maar doordat er geen werk was in het onderwijs (ja, echt waar, halverwege de jaren '80), heb ik mij laten omscholen in de informatica. Ik heb daar overigens geen seconde spijt van gehad, want ik heb echt een hele leuke baan in de IT bij het Nationaal Archief in Den Haag, met geweldige en begripvolle collega's. Het is een baan die weliswaar ook voldoening geeft, maar niet te vergelijken met de voldoening die ik put uit de contacten met scholieren op middelbare scholen, waarbij ik het gevoel heb écht het verschil te kunnen maken. Daar wil ik de komende maanden/jaren de nodige tijd en energie in investeren, in de wetenschap dat mijn klok doortikt en dat ik een expiratiedatum heb ;)

Liefs, Remke xxx

Toen ik mij realiseerde dat ik mijn biologische geslacht wat meer in lijn wilde brengen met mijn genderidentiteit, had ik niet direct behoefte aan een geslachtsaanpassende operatie. Ik had weliswaar via mijn huisarts de anti-conceptiepil geregeld, waarmee ik de concentratie oestrogenen in mijn lichaam zou verhogen en waarmee mijn lichaam enigszins zou gaan vervrouwelijken, maar chirurgisch ingrijpen, nee dat ging mij te ver. Na circa een jaar aan de pil (prima spul overigens, want niet zwanger geworden ;) ) wilde ik eigenlijk ook wel van de testosteron af, het mannelijk geslachtshormoon. Helaas was mijn huisarts niet bereid ook daaraan mee te werken, omdat testosteronblokkers nu niet bekend staan als 'onschuldig' en een periodieke controle van bloedwaardes vereisen. En zo kwam ik alsnog - zeer tegen mijn zin - in het medische circuit terecht. Tegen mijn zin, omdat ik mij immers geen patiënt voel. Ja, tuurlijk, ik ben een transgender, maar dat betekent toch niet automatisch dat ik een patiënt ben? Maar eenmaal in het VUmc verword je vanzelf tot patiënt! Het allereerste dat je krijgt is immers een patiëntenpasje dat deuren opent die anders gesloten blijven. Daar heb ik mij op een gegeven moment maar bij neergelegd. En zo kreeg ik na vier gesprekken met de psycholoog groen licht om via het VUmc oestrogenen en testosteronblokkers tot mij te nemen. En eerlijk is eerlijk, dat beviel prima. Van de bijwerkingen van beide hormonen had ik weinig last en mijn lichaam reageerde ook goed op beide hormonen. Desondanks kreeg ik steeds meer bedenkingen bij die testosteronblokkers: die pillen zijn niet goed voor je lever en de lange termijn effecten zijn ook niet duidelijk. Het was voor mij duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven die zogenoemde 'cyproteronacetaat' pillen wilde blijven slikken.  Kortom, ik wilde van die pillen af, maar natuurlijk ook blijvend van de testosteron! En zo werd het idee geboren om afscheid te nemen van mijn testosteron fabriekjes, oftewel van mijn testikels, die immers verantwoordelijk zijn voor de aanmaak van het leeuwendeel van de testosteron. Ook de bijnieren maken weliswaar testosteron aan, maar dat zijn minimale hoeveelheden. Mijn psycholoog vond dat ook een prima idee en zo werd die operatie - met een duur woord een orchidectomie genoemd - ingepland.
Dinsdag 27 november 2018 vond die operatie plaats en ik was er helemaal klaar voor. Ik was nog nooit geopereerd en was vooral benieuwd hoe dat alles in zijn werk zou gaan. Ik was ook in het geheel niet nerveus. Nu vond die operatie onder algehele narcose plaats, dus voor ik er erg in had, was ik onder zeil. En als je dan bijkomt op de verkoeverkamer, is alles al achter de rug. Een heel vreemde gewaarwording vond ik dat.
De orchidectomie was mij, zoals gezegd, te doen om te kunnen stoppen met die testosteronblokkers, dus puur een lichamelijke ingreep. Desondanks merk ik nu dat de ingreep wel degelijk ook een psychologisch effect op mij heeft, een effect dat ik echt niet heb zien aankomen. Ik kon per 27 november 2018 stante pede stoppen met die testosteronblokkers, maar gelijktijdig maakte zich ook een gevoel van euforie meester van mij, nu ik een cruciaal deel van man-zijn kwijt ben. Immers, testosteron wordt alom beschouwd als het summum van mannelijkheid. Ik voel mij nu ook meer vrouw dan voor de operatie en dat is een heel prettige bijkomstigheid aan het einde een moeizaam jaar, dat zo verdrietig begon met de zelfmoord van mijn broer.

Liefs, Remke xxx