Hokjes? Wat nou hokjes...!?

2018 had gewoon mijn jaar moeten worden, zo simpel was het. Na mijn verhuizing naar Alphen aan den Rijn in september 2017 had ik 2018 gereserveerd om mijn leven als trans vrouw vorm te geven, mijn bestaan als alleenstaande dame in een voor mij onbekende stad, nadat ik het grootste deel van mijn leven als family 'man' had doorgebracht. De werkelijkheid bleek - zoals altijd - een stuk weerbarstiger. Niet alleen gooide mijn één jaar oudere broer roet in het eten door zichzelf op de derde dag van 2018 van het leven te beroven, ook mijn eerste blootstelling ooit aan geweld - in elkaar geschopt worden in een late en verlaten trein in maart 2018 - betekende dat ik mijn verwachtingen voor 2018 drastisch moest bijstellen, het jaar dat daarmee weliswaar dan toch mijn jaar werd, maar niet op de manier die ik voor ogen had. Beide traumatische ervaringen heb ik in de loop van 2018 een plekje weten te geven, al zijn er natuurlijk momenten dat het overlijden van mijn broer en/of het gerichte geweld tegen mij als trans vrouw keihard boven komen drijven, al doe ik nog zo mijn best op een positieve manier met deze gevoelens van verdriet en/of angst om te gaan. De dood van mijn broer is - zoals de dood van ieder ander - onomkeerbaar; ik kan dat niet meer terugdraaien, al zou ik daar alles voor over hebben, noch kan ik daar een positieve draai aan geven: het is zo zinloos. Het gevoel gefaald te hebben jegens mijn broer, die kampte met depressiviteit, sluimert op de achtergrond stilletjes door om vervolgens, als je kwetsbaar bent, toe te slaan, onverwachts en uit het niets.
Die angstige minuten in die late trein naar huis op die bewuste zaterdagavond heb ik wel een positieve draai kunnen geven. In plaats van mij terug te trekken op mijn eilandje en mijn leven zo onzichtbaar mogelijk te leiden  - als het ware in een cocon, warm en veilig - heb ik juist gekozen voor de 'aanval' door nog meer dan daarvoor zichtbaar te zijn. Deze laffe daad van geweld was voor mij de trigger om mij in het najaar van 2018 aan te melden bij COC Leiden als voorlichter, om zo op scholen, variërend van middelbare scholen tot en met HBO en universiteit, gastlessen te verzorgen over seksuele diversiteit en met name genderdiversiteit. Want zo'n cocon is misschien warm en veilig, maar ik wil gewoon die prachtige vlinder zijn, die zich vrij kan bewegen en zijn schoonheid kan tonen aan wie het maar wil zien. Met het risico dat er mensen zijn die die schoonheid niet kunnen waarderen.

Maar nog belangrijker dan het plezier dat ik beleef aan het verzorgen van die gastlessen, is het gevoel dat ik nu in 2019 dan toch mijn draai heb gevonden in mijn nieuwe woonplaats. Regelmatig ben ik dit jaar al 'overvallen' door gevoelens van geluk, waarbij ik niet eens kan duiden wat de trigger precies is geweest: ik ben af en toe gewoon heel erg gelukkig. Ik merk ook dat de symptomen van genderdysforie (voor de niet-ingewijden: het gevoel van onvrede met het geslacht waarmee ik ben geboren en opgegroeid) sterk zijn afgenomen. Ik kan bijvoorbeeld voor het eerst van mijn leven met plezier én trots naar mezelf kijken, naar mijn selfies en naar mijn spiegelbeeld dat eindelijk na al die jaren overeenstemt met het beeld dat ik van mezelf had en heb in mijn hoofd.
Kortom, wat 2018 had moeten zijn, lijkt 2019 te worden!

Liefs, Remke xxx