Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 22 december 2019

Communicerende vaten...

Communicerende vaten? Wellicht moet ik jullie dan toch iets gaan uitleggen over het fenomeen "communicerende vaten". Even diep in jullie geheugen duiken ;) Het betreft een wet uit de natuurkunde (was zeker niet mijn beste vak) die we allemaal hebben geleerd op de middelbare school: de natuurkundige wet die aangeeft dat van een vloeistof in open vloeistofreservoirs - die voor de vloeistof onderling zijn verbonden - het peil in alle reservoirs even hoog staat. De vaten communiceren als het ware met elkaar, dat wil zeggen, ze staan met elkaar in verbinding. Zodra een verstoring van het vloeistofpeil optreedt, kan daardoor een uitwisseling van vloeistof plaatsvinden, zodat het evenwicht wordt hersteld. Maar zoals met alle wetten en regels - en echt niet alleen die uit de natuurkunde - zijn er uitzonderingen op de regel. Denk aan een barometer, die weliswaar ook twee reservoirs heeft die met elkaar in verbinding staan, maar waarbij het ene reservoir met de atmosfeer is verbonden, terwijl in het andere reservoir een vacuüm heerst. De wet van de communicerende vaten geldt dan natuurlijk níet, maar het niveauverschil is wel een maat voor de luchtdruk. Met dank aan wikipedia ;)

Vanzelfsprekend streef ik ernaar te leven als ware ik 'communicerende vaten', met een mooie balans, maar helaas zijn er momenten dat ik mij meer een barometer voel met een behoorlijk verschil in luchtdruk. Het is nog net geen depressie, maar er is mogelijk wel zwaar weer op komst. De mensen die mij al wat langer kennen, dan wel mij op de verschillende social media volgen, weten dat ik mijn leven inmiddels aardig op de rit heb: ik heb een hele leuke baan met fijne collega's die mij als trans vrouw accepteren, ik woon sinds twee jaar met heel veel plezier in Alphen aan den Rijn, ik heb leuke nieuwe vrienden leren kennen en last but not least, ik ben eindelijk helemaal mezelf. Kortom, ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Dat heeft vreemd genoeg een keerzijde: hoe gelukkiger ik mij voel, des te zwaarder drukt het verleden op mijn gemoed. Het lijkt wel dat naarmate ik mij gelukkiger voel, ik meer en meer word geconfronteerd met dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Wat heb je met je leven gedaan???" Dat stemmetje in mijn hoofd doet mij realiseren dat ik een groot deel van mijn leven het leven van iemand anders heb geleid, althans zo voelt dat. Door het leven van 'die ander' te leiden, heb ik bepaalde dingen gemist in mijn leven die niet meer zijn in te halen. En natuurlijk weet ik rationeel dat het geen zin heeft om achterom te kijken en spijt te hebben van gemaakt keuzes, immers 'gedane zaken nemen geen keer'. En ja ik weet dat ik mijn blik vooral op de toekomst moet richten, maar er zijn nu eenmaal van die momenten dat mijn gedachten met mij op de loop gaan. Bijvoorbeeld als ik thuis alleen op de bank zit of wakker lig in bed. Op die momenten steekt dat irritante stemmetje in mijn hoofd zijn kop weer op. Maar ook op andere momenten word ik onverwacht overvallen door deze negatieve gedachten, zoals afgelopen vrijdag toen ik voor COC Leiden met de trein onderweg was naar een afspraak. Ik zat in een volle trein met giebelende meisjes naast en tegenover me en ja, dan doet de vaststelling dat ik dat ook had kunnen hebben (als ik maar eerder...), maar nu nooit meer zal hebben, best wel pijn. Tja, het is echt niet fijn om een barometer te zijn en natuurlijk wil ik voorkomen dat mijn barometer standje 'zwaar weer' gaat aangeven, of erger nog, een fikse depressie. Nee, ik ga actief op zoek naar het evenwicht, naar die communicerende vaten uit mijn middelbare schooltijd. En wellicht heb ik daar de hulp van anderen voor nodig. De tijd zal het leren.

Ik wens jullie in ieder geval hele fijne Kerstdagen en een spetterend 2020 met veel hogedrukgebieden.

Liefs, Remke xxx

;;