zaterdag 25 april 2015
Levenslang...
Vandaag kreeg ik via Facebook een link naar een kort filmpje op youtube https://www.youtube.com/watch?v=Cf79KXBCIDg over een jongetje met genderdysforie dat - tegen de uitdrukkelijke wens van de vader - in een paars (!) jurkje naar school gaat en daar 'natuurlijk' het mikpunt wordt van pesterijen. De moeder steunt het kind onvoorwaardelijk in zijn wens om zichzelf te zijn. Automatisch moest ik door dat filmpje terugdenken aan mijn eigen kindertijd, mede omdat ik ook al op heel jonge leeftijd wist - ik was een jaar of vijf - dat ik anders was dan mijn leeftijdgenoten en dat ik eigenlijk liever een meisje wilde zijn. Ik wist vanzelfsprekend niet wat er precies 'mis' was, laat staan dat daar een mooi woord voor bestond. Maar ook ik had de uitdrukkelijke behoefte om mij te kleden in overeenstemming met mijn gevoelens. Ik kon het verlangen om in jurkjes rond te lopen niet weerstaan, maar ik voelde mij niet veilig genoeg om daarmee naar buiten te treden of deze gevoelens met mijn ouders te delen. Vergeet niet, dit was in een tijd dat transseksualiteit nog een taboe was en daar weinig of geen ruchtbaarheid aan werd gegeven, al zeker niet op televisie. En Youtube en Facebook moesten nog worden uitgevonden! Het rondlopen in jurkjes en rokjes deed ik vooral thuis als er verder niemand aanwezig was. Ik heb daar al eerder over geblogd: ik heb jarenlang een dubbelleven geleid, waar mijn ouders en broers geen weet van hebben gehad. In die zin ben ik best jaloers op de hoofdpersoon in het filmpje die zo stoer is om zijn eigen weg te gaan, tegen de stroom in, weliswaar met de steun van zijn moeder, maar toch... Dat uiteindelijk ook de vader de liefde voor zijn kind laat prevaleren boven wat anderen er wel niet van zullen denken, is een prachtig slot van die korte film. Eind goed, al goed? Dat zullen we natuurlijk niet weten, het is immers slechts fictie. Maar we hopen dat alles goed komt en dat ze nog lang en gelukkig leven. Helaas is de praktijk weerbarstiger. Feit is dat mensen met genderdysforie levenslang hebben gekregen. Er is geen geneesmiddel voor, het gaat ook niet over. Een arts zou zeggen: "U moet er maar mee leren leven." En met de vele vooroordelen die er zijn ten opzichte van transgenders - of beter, ten opzichte van iedereen die anders is - is dat nog best een hele opgave.