Ik ben vele jaren geleden als klein jongetje van 5 jaar op reis gegaan, een reis op zoek naar... ja naar antwoorden eigenlijk. Ik wist namelijk al op heel jonge leeftijd dat met mij iets aan de hand was; er klopte iets niet. Ik vond 'meisjesdingen' eigenlijk veel leuker dan typische 'jongensdingen' en ook meisjeskleren hadden een veel grotere aantrekkingskracht op mij dan die saaie jongenskleren. En in mijn dromen was ik ook heel vaak een meisje. Tegelijkertijd was ik mij er zeer van bewust dat wat ik voelde en wilde, sterk zou worden afgekeurd door mijn omgeving. De gevoelens bleven echter en ik voelde mij bij tijd en wijle verloren, eenzaam, in de war, verdrietig en gedwongen een leven te leiden, waarvan ik het gevoel had dat het niet mijn leven was. Op een gegeven moment was ik zo ongelukkig dat ik met de gedachte speelde om 'eruit' te stappen om zo de gemoedsrust te vinden die ik zo ontbeerde. Gelukkig is het zover niet gekomen. Ik ging op zoek naar antwoorden. Ik had zoveel vragen en zo weinig antwoorden, antwoorden op de vragen die maar door mijn hoofd bleven spoken. Vragen die ik aan niemand durfde te stellen, niet aan mijn ouders, niet aan vriendjes of vriendinnetjes, niet aan leerkrachten op school. En ofschoon die jarenlange zoektocht uiteindelijk wel een aantal antwoorden heeft opgeleverd, hebben die antwoorden mij niet de rust gebracht, waarop ik had gehoopt. Sommige antwoorden riepen op hun beurt weer nieuwe vragen op, met als gevolg dat ik na al die jaren nog steeds op reis ben. Daar komt bij dat ik af en toe helemaal niet zat te wachten op het antwoord op sommige vragen, omdat die antwoorden mij vervulden met angst voor de toekomst; van sommige antwoorden kan of wil ik de consequenties niet overzien. En zo gaat mijn queeste door, terwijl ik het reizen eigenlijk beu ben geworden. Ik ben te moe om verder te zoeken naar antwoorden en die antwoorden te duiden! Ik wil niet langer op reis en zoeken naar antwoorden; ik wil gewoon naar huis, rust, lekker slapen in mijn eigen bed, omringd door de mensen van wie ik houd! Ik wil naar huis...
vrijdag 10 juli 2015
Op reis...
De vakantieperiode is weer aangebroken en veel mensen trekken erop uit. De meeste mensen die ik ken, houden van het maken van (verre) reizen en van (al dan niet luxe) vakanties als een onmisbare onderbreking van de dagelijkse sleur. Lekker naar zon, zee en strand, heerlijk relaxen in een hangmat onder een zachtjes wuivende palmboom, genietend van de welverdiende vakantie. Het leuke van het maken van een (verre) reis of het met vakantie zijn - ook in eigen land - is wat mij betreft het weer thuiskomen: home sweet home. Hoe geweldig die verre reis of die vakantie ook is, er komt een moment dat je terugverlangt naar je eigen huis, je eigen bed, je eigen douche en wc en de dierbaren die je achter hebt gelaten.
Ik ben vele jaren geleden als klein jongetje van 5 jaar op reis gegaan, een reis op zoek naar... ja naar antwoorden eigenlijk. Ik wist namelijk al op heel jonge leeftijd dat met mij iets aan de hand was; er klopte iets niet. Ik vond 'meisjesdingen' eigenlijk veel leuker dan typische 'jongensdingen' en ook meisjeskleren hadden een veel grotere aantrekkingskracht op mij dan die saaie jongenskleren. En in mijn dromen was ik ook heel vaak een meisje. Tegelijkertijd was ik mij er zeer van bewust dat wat ik voelde en wilde, sterk zou worden afgekeurd door mijn omgeving. De gevoelens bleven echter en ik voelde mij bij tijd en wijle verloren, eenzaam, in de war, verdrietig en gedwongen een leven te leiden, waarvan ik het gevoel had dat het niet mijn leven was. Op een gegeven moment was ik zo ongelukkig dat ik met de gedachte speelde om 'eruit' te stappen om zo de gemoedsrust te vinden die ik zo ontbeerde. Gelukkig is het zover niet gekomen. Ik ging op zoek naar antwoorden. Ik had zoveel vragen en zo weinig antwoorden, antwoorden op de vragen die maar door mijn hoofd bleven spoken. Vragen die ik aan niemand durfde te stellen, niet aan mijn ouders, niet aan vriendjes of vriendinnetjes, niet aan leerkrachten op school. En ofschoon die jarenlange zoektocht uiteindelijk wel een aantal antwoorden heeft opgeleverd, hebben die antwoorden mij niet de rust gebracht, waarop ik had gehoopt. Sommige antwoorden riepen op hun beurt weer nieuwe vragen op, met als gevolg dat ik na al die jaren nog steeds op reis ben. Daar komt bij dat ik af en toe helemaal niet zat te wachten op het antwoord op sommige vragen, omdat die antwoorden mij vervulden met angst voor de toekomst; van sommige antwoorden kan of wil ik de consequenties niet overzien. En zo gaat mijn queeste door, terwijl ik het reizen eigenlijk beu ben geworden. Ik ben te moe om verder te zoeken naar antwoorden en die antwoorden te duiden! Ik wil niet langer op reis en zoeken naar antwoorden; ik wil gewoon naar huis, rust, lekker slapen in mijn eigen bed, omringd door de mensen van wie ik houd! Ik wil naar huis...
Ik ben vele jaren geleden als klein jongetje van 5 jaar op reis gegaan, een reis op zoek naar... ja naar antwoorden eigenlijk. Ik wist namelijk al op heel jonge leeftijd dat met mij iets aan de hand was; er klopte iets niet. Ik vond 'meisjesdingen' eigenlijk veel leuker dan typische 'jongensdingen' en ook meisjeskleren hadden een veel grotere aantrekkingskracht op mij dan die saaie jongenskleren. En in mijn dromen was ik ook heel vaak een meisje. Tegelijkertijd was ik mij er zeer van bewust dat wat ik voelde en wilde, sterk zou worden afgekeurd door mijn omgeving. De gevoelens bleven echter en ik voelde mij bij tijd en wijle verloren, eenzaam, in de war, verdrietig en gedwongen een leven te leiden, waarvan ik het gevoel had dat het niet mijn leven was. Op een gegeven moment was ik zo ongelukkig dat ik met de gedachte speelde om 'eruit' te stappen om zo de gemoedsrust te vinden die ik zo ontbeerde. Gelukkig is het zover niet gekomen. Ik ging op zoek naar antwoorden. Ik had zoveel vragen en zo weinig antwoorden, antwoorden op de vragen die maar door mijn hoofd bleven spoken. Vragen die ik aan niemand durfde te stellen, niet aan mijn ouders, niet aan vriendjes of vriendinnetjes, niet aan leerkrachten op school. En ofschoon die jarenlange zoektocht uiteindelijk wel een aantal antwoorden heeft opgeleverd, hebben die antwoorden mij niet de rust gebracht, waarop ik had gehoopt. Sommige antwoorden riepen op hun beurt weer nieuwe vragen op, met als gevolg dat ik na al die jaren nog steeds op reis ben. Daar komt bij dat ik af en toe helemaal niet zat te wachten op het antwoord op sommige vragen, omdat die antwoorden mij vervulden met angst voor de toekomst; van sommige antwoorden kan of wil ik de consequenties niet overzien. En zo gaat mijn queeste door, terwijl ik het reizen eigenlijk beu ben geworden. Ik ben te moe om verder te zoeken naar antwoorden en die antwoorden te duiden! Ik wil niet langer op reis en zoeken naar antwoorden; ik wil gewoon naar huis, rust, lekker slapen in mijn eigen bed, omringd door de mensen van wie ik houd! Ik wil naar huis...