"Ik ben niet gek, ik ben een vulkaan.."

Eh, nee hoor, ik beschouw mijzelf niet als psychisch gestoord of gek, al zullen sommige mensen daar anders over denken. Nee, het gevoel een 'vulkaan' te zijn heeft er vooral mee te maken dat het mij steeds zwaarder valt om mijn ware gevoelens te verbergen en mij aan te blijven passen aan de verwachtingen van mijn (sociale) omgeving. De Engelsen hebben daar zo'n prachtige uitdrukking voor, te weten "keeping up appearances". Ik heb mij daar heel lang naar weten te voegen, met de nodige ups and downs. Voor de goede vrede heb ik mij vele jaren aangepast aan het 'stereotiepe' beeld dat mensen hebben van een man, een vader, een hoofd van het gezin dat ik geacht werd te zijn. De laatste jaren ben ik bezig dat juk van mij af te gooien en mijn ware ik te vinden, een zoektocht naar de 'ik' die ik jaren heb onderdrukt. Vanzelfsprekend probeer ik daarbij rekening te houden met de gevoelens van mijn directe omgeving en met name met hen die mij zeer lief zijn. Ik doe verwoede pogingen hen uit te nodigen mij te vergezellen op de zoektocht naar wie ik daadwerkelijk ben en mij vooral niet alleen die moeilijke weg te laten afleggen: ik heb hun steun immers heel hard nodig. Echter het tempo, waarmee ik die weg afleg verschilt substantieel van het tempo van mijn geliefden. Ik probeer echt om op de rem te trappen en daar komt het gevoel vandaan een vulkaan te zijn: het borrelt enorm aan de binnenkant van mijn lijf, nou ja mijn lijf, het lijf waar ik het mee moet doen. De emoties gieren door mijn lijf en het kost mij steeds meer moeite mijn werkelijke gevoelens te onderdrukken. Sterker, er zijn inmiddels flinke bressen ontstaan in mijn verdedigingsmechanismen. Het lukt mij gewoon niet meer om te doen of er niet veel aan de hand is en dat dit slechts een binnenbrandje is. Aan de binnenkant loopt de temperatuur alsmaar op. Het is niet langer de vraag of de vulkaan tot uitbarsting komt, maar vooral wanneer. En ik heb werkelijk geen idee wat de verwoestende kracht zal zijn van die uitbarsting en wat er nog overeind zal staan als het stof is opgetrokken en het lava is gestold...

"I 'm not crazy, I 'm a volcano..."

Uh, no, I do not consider myself mentally disturbed or crazy, even though some people will think otherwise. No, the feeling being a 'volcano' has to do that it is increasingly difficult for me to hide my true feelings and to continue to adapt myself to the expectations of my (social) environment. In English there is a great expression, namely "keeping up appearances". For a long time I was able to adjust, denying myself, with ups and downs. For keeping the peace, I have played a role for many years to conform to the 'stereotype' image that people have of a husband, a father, a head of the family that I was supposed to be. In the last few years I am struggling to move away from that stereotype and to look for the true me, a quest for the 'real me' that I have suppressed for so many years. Obviously I am trying to take into account the feelings of the people in my immediate environment and especially with those who are very dear to me. I am desperately attempting to invite them to accompany me on the search for who I really am. I do need their support urgently. However, the speed with which I am travelling that road is substantially different from the speed of my beloved. I really try to put the brakes on and that causes the feeling of being a volcano: the huge bubbles inside of my body, well my body?, the body that I have been given. The emotions do their best to reach the surface and it takes me more and more effort to suppress my true feelings. There are already considerable gaps in my defense system. I can't go on pretending there is not much going on and that this is only a small fire. Inside, the temperature is rising at an alarming rate. It is no longer a question whether the eruption will start, but when it will take place. And I have absolutely no idea what the devastating effect will be of this eruption and what will be left standing when the dust settles and the lava has solidified...