Dubbel...

In mijn emotionele blogpost "Met pijn in mijn hart..." van 28 november 2015 heb ik jullie reeds verteld dat mijn vrouw en ik zondag 1 november 2015 hebben besloten om na 35 jaar (!) uit elkaar te gaan. Mijn aanstaande ex - voor het gemak noem ik haar L - kan zich niet verenigen met mijn verregaande transformatie en ik, ja ik  kan en wil niet meer terug de kast in om van daaruit mijn oude dubbelleven weer op te pakken. Dat stadium is wat mij betreft een gepasseerd station. Onz wederzijdse gevoelens van liefde blijken niet in staat deze breuk te lijmen. L en ik hebben in de dagen daarna afgesproken om elkaar de ruimte te geven om onze nieuwe levens vorm te geven. Vooral voor mij is dat belangrijk, omdat ik heel graag de ontwikkeling die ik heb ingezet, wil voortzetten. Voor mijn gevoel kom ik steeds dichter bij de kern van wie ik ben. En dat voelt heel fijn. En tegelijkertijd ben ik verdrietig om wat komen gaat. Het voelt heel dubbel! L en ik liggen sinds 1 november 2015 in scheiding, zoals dat heet (wat een rare uitdrukking is dat eigenlijk) en dat gaat gepaard met de nodige emoties, waaronder verdriet, boosheid en pijn. Het is vergelijkbaar met het proces van rouwverwerking, nadat een dierbare is overleden. Tegelijkertijd ga ik mij als mens steeds prettiger voelen nu ik meer dan voorheen mijn eigen leven kan leiden en ik mij niet langer gedwongen voel het leven van een ander te leiden. Begrijp mij niet verkeerd, ik vond die Remco geen onaardige jongen, sterker, hij had best wel zachte, vrouwelijke trekjes, maar het was simpelweg niet mijn leven! Met de geboorte van Remke neem ik langzaam afstand van deze Remco en ook dat is een proces van afscheid nemen, dat gepaard gaat met verdriet. Waar ik sinds enige maanden dacht gebroken te hebben met mijn dubbelleven, krijg ik er nu een dubbel gevoel voor terug. Wat liggen geluk en verdriet toch dicht bij elkaar!

Liefs, Remke xxx