Die angstige minuten in die late trein naar huis op die bewuste zaterdagavond heb ik wel een positieve draai kunnen geven. In plaats van mij terug te trekken op mijn eilandje en mijn leven zo onzichtbaar mogelijk te leiden - als het ware in een cocon, warm en veilig - heb ik juist gekozen voor de 'aanval' door nog meer dan daarvoor zichtbaar te zijn. Deze laffe daad van geweld was voor mij de trigger om mij in het najaar van 2018 aan te melden bij COC Leiden als voorlichter, om zo op scholen, variërend van middelbare scholen tot en met HBO en universiteit, gastlessen te verzorgen over seksuele diversiteit en met name genderdiversiteit. Want zo'n cocon is misschien warm en veilig, maar ik wil gewoon die prachtige vlinder zijn, die zich vrij kan bewegen en zijn schoonheid kan tonen aan wie het maar wil zien. Met het risico dat er mensen zijn die die schoonheid niet kunnen waarderen.
Sinds het najaar van 2018 heb ik de nodige gastlessen verzorgd namens COC Leiden, variërend van havo/vwo scholieren, studenten verpleegkunde tot en met studenten van de Hogeschool Leiden. Als oud-docente Nederlands voel ik mij er als een vis in het water.
Maar nog belangrijker dan het plezier dat ik beleef aan het verzorgen van die gastlessen, is het gevoel dat ik nu in 2019 dan toch mijn draai heb gevonden in mijn nieuwe woonplaats. Regelmatig ben ik dit jaar al 'overvallen' door gevoelens van geluk, waarbij ik niet eens kan duiden wat de trigger precies is geweest: ik ben af en toe gewoon heel erg gelukkig. Ik merk ook dat de symptomen van genderdysforie (voor de niet-ingewijden: het gevoel van onvrede met het geslacht waarmee ik ben geboren en opgegroeid) sterk zijn afgenomen. Ik kan bijvoorbeeld voor het eerst van mijn leven met plezier én trots naar mezelf kijken, naar mijn selfies en naar mijn spiegelbeeld dat eindelijk na al die jaren overeenstemt met het beeld dat ik van mezelf had en heb in mijn hoofd.Kortom, wat 2018 had moeten zijn, lijkt 2019 te worden!
Liefs, Remke xxx