Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Ondanks alle goede wensen voor het nieuwe jaar die ik heb mogen ontvangen, had 2018 voor mij een buitengewoon verdrietige start in petto met het overlijden van mijn 1 jaar oudere broer Ralph, die in de nacht van 2 op 3 januari 2018 zichzelf van het leven beroofde. Mijn hart stond even stil toen ik vrijdag 5 januari zijn afscheidsbrief, die hij mij aangetekend had gestuurd, onder ogen kreeg. Begrijpen doe ik het nog steeds niet en er vrede mee hebben, is ook echt nog een brug te ver.  

Donderdag 11 januari 2018 vond zijn crematie in besloten kring plaats. Daarbij heb ik onderstaande tekst voorgedragen:

“Over de doden niets dan goeds

Ooit waren Ralph en ik onafscheidelijk. We deden echt alles samen. Het is dat het toilet te klein is voor twee, anders hadden we dat ook nog samen gedaan. We knikkerden samen met andere kinderen, waarbij we een soort van vals speelden: ik waagde op de pot en Ralph maakte het dan af of vice versa. De andere kinderen wisten namelijk niet dat Ralph en ik broertjes waren. Waren we feitelijk ook niet. We waren broer en zus, maar dat wist Ralph toen nog niet. Ik trouwens ook niet.

Ik kan mij nog heel goed een binnenbrandje herinneren op een vroege zondagmorgen in Ede, waarbij Ralph en ik met klappertjes speelden en het ons een goed idee leek om in een donker hoekje achter een pluche speelgoedbeer een klappertje te doen afgaan met een speelgoed kaartjesknipper van een conducteur. Gevolg: een speelgoedbeer die in brand en pa die uit bed vloog. Ik denk dat het mijn idee was en al was het Ralph’s idee, dan was het alsnog mijn idee. Immers, over de doden niets dan goeds.

Ook hebben we vele uren samen tafeltennis gespeeld op een doe-het-zelf tafeltennistafel in de eetkamer op de Troelstralaan in Delft. Tientallen pingpongballetjes hebben we versleten. Een andere balsport waar we samen ook heel veel plezier aan hebben beleefd, was biljarten (inmiddels woonden we op de Wijnberg in Zoetermeer). De biljarttafel was een cadeau van oom Paul, als ik het mij goed herinner. Werkelijk geen idee hoeveel tijd Ralph en ik hebben besteed aan het vervolmaken van onze biljarttechnieken, maar in ieder geval hebben we heel veel uurtjes samen opgetrokken.

En natuurlijk mag het darten niet ongenoemd blijven, waarbij we het dartbord – toen eenmaal bleek dat wij geen Raymond van Barneveld in de dop waren -  steeds verder weg gingen ophangen. Op de Wijnberg in Zoetermeer, zelfs een etage hoger en dan maar proberen het bord nog te raken. Natuurlijk moest dat een keer verkeerd gaan, wat prompt ook gebeurde. Daarbij doorboorde het dartpijltje pardoes het raam; dit was nog de tijd van enkel glas. Ik weet niet meer of Ralph nu dat pijltje gooide of ik, maar ik ben natuurlijk graag bereid de schuld op mij te nemen. Immers, over de doden niets dan goeds.

Helaas zijn Ralph en ik elkaar vele jaren geleden uit het oog verloren, niet alleen letterlijk (Lochem ligt nu eenmaal niet direct om de hoek), maar ook figuurlijk (we waren simpelweg uit elkaar gegroeid). Opvallend daarbij is wel dat Ralph als enige direct positief reageerde op mijn berichtje dat zijn 1 jaar jongere broertje voortaan als zijn 1 jaar jongere zusje door het leven ging. Ralph was eerlijk gezegd de laatste persoon van wie ik die reactie had verwacht. Ik hield rekening met zijn karakteristieke, weinig genuanceerde reactie, maar niets van dat alles. Hij zei mij volledig te steunen. Dit was in de tijd dat hij nog met Samira was.

Het contact met Ralph bleek echter broos en moeilijk te onderhouden, ofschoon ik de laatste jaren op regelmatige basis contact had met Ralph. Zijn verjaardag was voor mij een vast moment om hem te benaderen. Soms kreeg ik een reactie, soms niet. En ook oud en nieuw was zo’n terugkerende gebeurtenis waarbij ik contact zocht met Ralph. Mijn laatste berichtje aan hem, waarbij ik een reactie terugkreeg dateert van 3 juni 2017, zijn 59^ste verjaardag. Een simpel “Remke bedankt” viel mij ten deel toen ik hem feliciteerde, ook zo typerend voor Ralph, iemand van weinig woorden. Mijn berichtje van 22 december 2017, waarbij ik hem fijne kerstdagen toewenste en ik de wens uitsprak dat 2018 hem beter gezind zou zijn dan 2017, heeft hem helaas niet meer bereikt; zijn telefoon stond toen blijkbaar al uit. Of 2018 hem daadwerkelijk ook beter gezind is geweest, dat laat ik graag in het midden. Immers, over de doden niets dan goeds. Hoe het ook zij, ik ga Ralph missen, wij gaan Ralph missen en we zullen het voortaan moeten doen met onze dierbare herinneringen aan hem."

Alphen aan den Rijn, 11 januari 2018