Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Vorige week was het dan eindelijk zover: ik kon het door mij zorgvuldig uitgekozen haarwerk (duur woord voor pruik) ophalen. Ik had in een ver verleden vaker een pruik gedragen en wel in de periode dat ik regelmatig een bezoek bracht aan de maandelijkse inloopavonden van wat toen nog heette de Landelijke Kontaktgroep Transseksualiteit en Travestie (LKG-T&T), inmiddels omgedoopt in Transgendervereniging Nederland. Ik ging dan 'en femme' naar - in mijn geval - Utrecht waar ik in een veilige omgeving met lotgenoten kon vertoeven. Daarbij maakte ik gretig gebruik van de invallende duisternis, want te worden ontmaskerd als man was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Dat heb ik een aantal jaren volgehouden en dat heeft zeker zijn meerwaarde gehad voor mijn ontwikkeling, maar op een gegeven moment vond ik het wisselen tussen mijn mannelijke en mijn vrouwelijke voorkomen te belastend en niet bij mij passend. Ik voelde mij als het ware gedwongen om te kiezen tussen twee persoonlijkheden al naar gelang mijn bui of de maandelijkse LKG-T&T bijeenkomst. Nee, dit ís mijn persoonlijkheid! Ik ben een ondeelbare entiteit met zo je wilt mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Vanaf dat moment besloot ik mij te richten op het convergeren (het samenbrengen,  het integreren) in plaats van divergeren (het verkennen van de opties).


http://www.raamstijn.nl/

Ik besloot niet langer te wisselen tussen beide entiteiten (~ divergeren), maar deze te integreren (~ convergeren) en ondeelbaar mezelf te zijn, een mens die zich positioneert tussen beide geslachten. Dat is geen eenvoudige positie in een maatschappij die alleen M of V kent. De laatste jaren krijgt mijn vrouwelijke kant wat meer de ruimte, zowel qua gevoelsleven als qua buitenkant, wellicht een vorm van positieve discriminatie. Veel mensen 'kennen' mij inmiddels van de paars gelakte nagels en de veelal paarse oog make-up. De ironie wil echter dat moeder natuur zo wreed is geweest om mij weliswaar te voorzien van een sterke vrouwelijke inborst, maar tegelijkertijd heeft gezorgd voor voldoende mannelijke hormonen die kaalheid tot gevolg hebben. Lang heb ik daar geen moeite mee gehad, maar naarmate ik mijn vrouwelijke kant meer de ruimte geef, gaat die kaalheid toch knagen. En aangezien zoveel mensen gebruik maken van pruiken, haarstukjes, haarextensions, etc. waarom zou ik die kans dan laten lopen? En na een "marktverkenning" haalde ik vorige week mijn haarwerkje op bij De Haarlounge in Den Haag, waar ik twee keer ben geweest om mijn wensen te bespreken en pruiken te passen. Ik ben buitengewoon plezierig en professioneel geadviseerd door Heleen van Dijk, eigenaresse van De Haarlounge. En ofschoon ik vorige week na mijn derde en laatste bezoek aan De Haarlounge de pruik heb opgehouden (alleen de betrekkelijk veilige autorit van Den Haag naar Zoetermeer!), was de echte vuurproef gisteren toen ik besloot aan het einde van de ochtend om getooid met mijn nieuwe aanwinst met het openbaar vervoer naar Den Haag te reizen, onder andere omdat mijn MAC foundation op was en zonder foundation ga ik niet over straat... Buiten de spits is de trein van Zoetermeer naar Den Haag normaliter best rustig, maar deze zaterdag leek het wel gratis reizen, zo druk was het. Heel snel schoten twee opties door mijn hoofd: niet instappen en de volgende trein pakken of gewoon instappen. Ik koos voor het laatste (al was het maar omdat ik een hekel heb aan wachten), maar wel met een bonzend hart. De treinreis duurt slechts 13 minuten, maar het leek wel een eeuwigheid. Ik ben heus wel gewend aan starende blikken, maar nu had ik het gevoel of iedereen naar mij zat te kijken. Toen ik eenmaal was uitgestapt in Den Haag was ik weer rustig en vol zelfvertrouwen. Ik bracht een bezoek aan de MAC stand in de Bijenkorf en vervolgens aan de Haagse vestiging van MakeUpStudio. Daarna relaxed in het zonnetje terug gelopen naar Den Haag Centraal en daar de - nu - rustige trein naar huis genomen. Ik had weer een kleine overwinning op mezelf behaald en deze smaakte naar mee. Vuurproef doorstaan!

Acid test...

Last week it was finally there: I could pick up my carefully chosen wig. In the distant past I had  often worn a wig and in the period that I regularly visited the monthly meetings of the so called 
National Contact Group Transsexualism and Travesty, now renamed Transgender Association Netherlands. In those days I travelled 'en femme' to - in my case - Utrecht where I could be with peers in a safe environment. In addition, I made good use of the falling darkness, for to be exposed as man was the last thing I was waiting for. I have done that a number of years and it certainly has had its value to my development, but at one point in time I found the changing between my male and my female entity overly burdensome and not appropriate for me. I felt as if I was forced to choose between two personalities depending on my mood or monthly LKG T & amp; T meetings. But no, this is my personality! I am an indivisible entity with my male and female characteristics. From that moment on I decided to focus on the convergence (bringing together, integrating) instead of diverging (exploring the options).

 


http://www.raamstijn.nl/

I decided no longer to switch between the two entities (~ diverging), but to integrate them (~ converge) and are indivisible myself, a man that positions itself between the sexes. That's not an easy position in a society that has only M or F. In recent years my feminine side has been given more space, both in feelings and in terms of life outside, perhaps a form of positive discrimination. Many people "know" me now as the person with the purple painted nails and mostly purple eye makeup. Mother Nature has been so cruel to provide me with a strong female character, but at the same time provide me with enough male hormones that cause baldness. For a long time I have had no problem with it, but as I have been given more space to my feminine side, the baldness kept gnawing away inside me. And since so many people use wigs, hairpieces and hair extensions, why wouldn't I? And after a "market research" I picked up my wig last week at The Hair Lounge in The Hague, where I have been twice to discuss my needs and try on different wigs. I was extremely enjoyable and professionally advised by Heleen van Dijk, owner of The Hair Lounge. And though last week after my third and last visit to The Hair Lounge I wore the wig (but only during the relatively safe ride from The Hague to Zoetermeer), the real acid test was yesterday when I decided at the end of the morning to put on my wig and travel by public transport to The Hague, partly because I needed new mac foundation. Because without foundation I do not go outside... Outside of rush hour, the train from Zoetermeer to The Hague normally is pretty quiet, but this Saturday it seemed that every citican of Zoetermeer was travelling to The Hague. In a blink of an eye two options crossed my mind: not to enter this train and wait for the next train or just ignore my fear and to get on this train. I chose the latter (partly because I hate to wait), but with a pounding heart. The trip by train takes only 13 minutes, but it seemed like an eternity. I am really accustomed to a few people looking to me, but now I felt that everyone was looking at me. Once I got out of the train in The Hague I was calm and confident. I visited the Mac stand in the Bijenkorf and went over to the Hague establishment of Makeup Studio. Next I walked back, relaxed, enjoying the sun, to The Hague Central Station, whrere the - this time - quiet train took me home. Again I had a small victory achieved on myself and I feel there is more to come. I have stood this test!

Afgelopen weekend werd ik door een kennis via Facebook (of was het Twitter) geattendeerd op een artikel in Trouw van zaterdag 23 mei jl. In dat artikel "Lost in transition" werd het verhaal verteld van Selm Wenselaers. Selm werd geboren als man, maar voelde zich vrouw.

Nu is dat laatste niet meer zo heel bijzonder tegenwoordig, maar deze Selm heeft gekozen voor eenzelfde strategie als ik, namelijk niet kiezen voor man of vrouw. In het artikel wordt verteld hoe Selm, na aanvankelijk te hebben gekozen voor een transitie van man naar vrouw, uiteindelijk ervoor kiest die transitie niet af te maken en daarmee wordt 'veroordeeld' om te leven tussen twee geslachten. Veel van de fragmenten uit het leven van Selm kwamen mij zo bekend voor dat het voelde alsof ik mijn eigen levensverhaal aan het lezen was. Selm vertelt onder andere dat hij/zij op school droomde om een meisje onder de meisjes te zijn. Nou, die droom heb ik ook ettelijke keren doorgemaakt. En wat te denken wat films waarin het hoofdpersonage plots van geslacht veranderde, "hetzij door een blikseminslag, een betovering of een medische fout." Dat waren natuurlijk ook mijn favoriete films. De film 'Prelude to a kiss' met Meg Ryan staat nog heel helder voor de geest, waarin een wat oudere meneer Meg Ryan kust en daarmee met haar van lichaam ruilt. Dat was ook mijn ultieme wens, van lichaam ruilen met een mooie vrouw. De praktijk is ook hier een stuk weerbarstiger en impliceert gesprekken met psychogen, hormoonbehandelingen en een geslachtsveranderende operatie, "...een langzaam en vaak pijnlijk proces van verandering. Veel transgenders verliezen hun baan, vrienden en familie als ze eenmaal aan de transitie beginnen."
Na een start te hebben gemaakt met het slikken van vrouwelijke hormonen, besluit Selm "...om 'gewoon te zijn' in plaats van iets te willen worden of niet te zijn. Ik wil niet kiezen en doe dat dan ook niet. Ik hoef niets meer te spelen en dat voelt als een bevrijding."
En dat is in de kern ook mijn gevoel: ik wil evenmin kiezen tussen man en vrouw. Ik ben beiden of geen van beiden. Ook ik zoek die gulden middenweg, die er overigens niet is, want "...mensen vinden het belangrijk om te weten wat je bent. Ben je nou een man of ben je nou een vrouw? Als dat niet direct duidelijk is, worden ze nieuwsgierig of raken ze geïrriteerd." Natuurlijk betekent de keuze om geen keuze te maken dat je compromissen moet sluiten. In mijn geval ben ik veroordeeld tot de mannentoiletten, wat nu niet direct de meest voor de hand liggende plek is om je make-up bij te werken. En is evenmin niet zonder risico. Het bezoeken van het damestoilet is overigens ook niet zonder gevaar. Maar ook pashokjes zijn niet langer vanzelfsprekend. Daar heb ik al eens eerder over geblogd. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel en eindigt Selm het artikel positief en daar sluit ik mij graag bij aan: "Zo houd ik mij voorlopig staande in een wereld die langzaam aan het veranderen is." (Trouw, zaterdag 23 mei 2015)

Ik ben donderdag 7 mei 2015 samen met mijn lief naar de theatershow geweest "Ja maar - omdenken" van Berthold Gunster, de grondlegger van het omdenken. Deze voorstelling vond plaats in de pittoreske stadsschouwburg van Leiden. Wat een prachtige en gezellige locatie is dat toch, echt zo'n ouderwets theater, zoals Diligentia in Den Haag ook is.
Het onderwerp van de theatershow was dus 'Omdenken'. Omdenken is denken in termen van kansen en niet in termen van problemen. Het is een manier van denken waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is, en wat je daar mee zou kunnen. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. De eerste stap is om van een zogenaamd probleem een feit te maken, oftewel de stap van 'ja-maar' ("het is niet wat het zou móeten zijn en dat is een probleem") naar 'ja-en' ("het is wat het is"). Daarna is de opdracht aan jezelf om te kijken welke nieuwe mogelijkheden er ontstaan door de feiten volledig te accepteren, dus volledig ‘ja’ te zeggen tegen de realiteit. Het klinkt heel erg simpel, maar de praktijk is natuurlijk een stuk weerbarstiger. Desalniettemin heeft deze theatershow, die ik een ieder van harte kan aanbevelen (niet alleen leerzaam maar ook erg grappig), mij nog meer doen inzien dat ik moet stoppen (voor zover ik dat nog deed) om mijn transgender-zijn te zien als een probleem. Het is wat het is, een feit en van daaruit zal ik moeten ontdekken welke mogelijkheden er zijn. En die zijn er, al kan ik die nu nog even niet benoemen... Er zijn natuurlijk direct in het oog springende voordelen: mijn lief en ik kunnen kleding delen, ware het niet dat we niet dezelfde maat hebben, maar dat is een detail. En wat te denken van gelegenheden zoals vaderdag, verjaardagen, Kerst e.d. waarbij mijn lief en de kinderen altijd klagen dat ze nooit weten wat voor mij te kopen. Het zou zo lastig zijn om voor een man iets leuks te vinden. Nou, dat behoort dan ook tot het verleden. Als transgender ben ik van beide markten thuis, dus zowel gereedschap als make-up/nagellak vind ik erg leuk om te krijgen. Ik weet niet of Berthold Gunster dit nu direct bedoelt met 'mogelijkheden' maar dat mijn transgender-zijn ook voordelen met zich meebrengt, is hiermee wel bewezen ;-)