Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Afgelopen weekend werd ik door een kennis via Facebook (of was het Twitter) geattendeerd op een artikel in Trouw van zaterdag 23 mei jl. In dat artikel "Lost in transition" werd het verhaal verteld van Selm Wenselaers. Selm werd geboren als man, maar voelde zich vrouw.

Nu is dat laatste niet meer zo heel bijzonder tegenwoordig, maar deze Selm heeft gekozen voor eenzelfde strategie als ik, namelijk niet kiezen voor man of vrouw. In het artikel wordt verteld hoe Selm, na aanvankelijk te hebben gekozen voor een transitie van man naar vrouw, uiteindelijk ervoor kiest die transitie niet af te maken en daarmee wordt 'veroordeeld' om te leven tussen twee geslachten. Veel van de fragmenten uit het leven van Selm kwamen mij zo bekend voor dat het voelde alsof ik mijn eigen levensverhaal aan het lezen was. Selm vertelt onder andere dat hij/zij op school droomde om een meisje onder de meisjes te zijn. Nou, die droom heb ik ook ettelijke keren doorgemaakt. En wat te denken wat films waarin het hoofdpersonage plots van geslacht veranderde, "hetzij door een blikseminslag, een betovering of een medische fout." Dat waren natuurlijk ook mijn favoriete films. De film 'Prelude to a kiss' met Meg Ryan staat nog heel helder voor de geest, waarin een wat oudere meneer Meg Ryan kust en daarmee met haar van lichaam ruilt. Dat was ook mijn ultieme wens, van lichaam ruilen met een mooie vrouw. De praktijk is ook hier een stuk weerbarstiger en impliceert gesprekken met psychogen, hormoonbehandelingen en een geslachtsveranderende operatie, "...een langzaam en vaak pijnlijk proces van verandering. Veel transgenders verliezen hun baan, vrienden en familie als ze eenmaal aan de transitie beginnen."
Na een start te hebben gemaakt met het slikken van vrouwelijke hormonen, besluit Selm "...om 'gewoon te zijn' in plaats van iets te willen worden of niet te zijn. Ik wil niet kiezen en doe dat dan ook niet. Ik hoef niets meer te spelen en dat voelt als een bevrijding."
En dat is in de kern ook mijn gevoel: ik wil evenmin kiezen tussen man en vrouw. Ik ben beiden of geen van beiden. Ook ik zoek die gulden middenweg, die er overigens niet is, want "...mensen vinden het belangrijk om te weten wat je bent. Ben je nou een man of ben je nou een vrouw? Als dat niet direct duidelijk is, worden ze nieuwsgierig of raken ze geïrriteerd." Natuurlijk betekent de keuze om geen keuze te maken dat je compromissen moet sluiten. In mijn geval ben ik veroordeeld tot de mannentoiletten, wat nu niet direct de meest voor de hand liggende plek is om je make-up bij te werken. En is evenmin niet zonder risico. Het bezoeken van het damestoilet is overigens ook niet zonder gevaar. Maar ook pashokjes zijn niet langer vanzelfsprekend. Daar heb ik al eens eerder over geblogd. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel en eindigt Selm het artikel positief en daar sluit ik mij graag bij aan: "Zo houd ik mij voorlopig staande in een wereld die langzaam aan het veranderen is." (Trouw, zaterdag 23 mei 2015)