Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Het is eerste Kerstdag 2014 en dat is natuurlijk een mooi moment om bij zaken stil te staan. 2014 heeft voor mij in het teken gestaan van een zoektocht naar mijzelf: wie of wat ben ik eigenlijk? Ik kan nu volmondig verklaren mezelf te hebben gevonden. Ik ben een mens met een mannelijke en met een minstens zo sterke vrouwelijke entiteit, gecombineerd in één persoon. Je kunt dat een transgender noemen of een androgyn persoon. Het maakt niet uit welk label je er aan hang, wat uitmaakt is hoe je er mee omgaat en daar zit hem de crux. Ik heb die vrouwelijke kant jarenlang proberen te onderdrukken uit angst afgewezen te worden door mijn sociale omgeving. Langzaamaan heb ik dat juk van mij afgegooid en sinds het voorjaar ben ik volledig 'uit de kast'. Terwijl mijn collega's op het werk het al langere tijd wisten en ook vrienden/kennissen via social media op de hoogte waren van mijn transgender zijn ('een goed verstaander...'), heb ik in het voorjaar van dit jaar na lang wikken en wegen uiteindelijk mijn vader en mijn beide broers verteld dat ik mij zowel man als vrouw voel en dat ik daar ook uiting aan geef. Hierover heb ik uitgebreid geblogd. Opluchting maakte zich van mij meester, enerzijds omdat zij mij accepteerden wie (en wat) ik ben en anderzijds omdat ik mij terdege  realiseerde niet langer een dubbelleven te hoeven leiden. Tot voor kort hield ik immers altijd wel rekening met deze of gene: krijgen we bezoek en zo ja wie? Heb ik op het werk een afspraak met externen? Weten ze van mijn transgender zijn? En altijd weer dat dilemma van wel geen make-up, wel of geen gelakte nagels, wel of geen skinny broek e.d. Nu die hobbel is genomen voel ik mij zo bevrijd; er heeft zich een gevoel van gelukzaligheid van mij meester gemaakt dat ik nog niet eerder heb gevoeld... Nou ja, wellicht bij de geboorte van mijn beide kinderen. Maar dit gevoel gaat dieper, het raakt de kern van mijn wezen... Ik voel mij als het ware opnieuw geboren!
Hoera, het is een jongetje én een meisje...