Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Sinds de geboorte van onze oudste zoon (inmiddels ruim 19 jaar) ben ik vrij op de donderdag. Het idee was om mijn  rol van ouder wat meer vorm te geven. Ik wilde graag op een doordeweekse dag zonder pottenkijkers zelfstandig een stuk van de opvoeding van eerst Jasper en later ook Esmée voor mijn rekening nemen. Op die manier  moest voorkomen worden dat we geconfronteerd zouden worden met die pijnlijke vraag: "Wie is die man die iedere zondag het vlees snijdt?". Op die vrije donderdag werd door de omgeving (zowel door collega's als door vrienden) met enige verbazing gereageerd: waarom niet de maandag, de vrijdag of de woensdag? En ja, dat zijn wellicht dagen die wat meer voor de hand hadden gelegen, maar het kwam nu eenmaal zo uit... En ik moet zeggen dat ik heel veel plezier heb beleefd aan die vrije donderdag. Niet alleen vanwege het plezier met de kinderen (onbetaalbaar), maar ook omdat het de week op een speciale manier in tweeën brak: drie dagen werken, een dagje vrij en vervolgens nog de vrijdag werken en dan weer weekend. Ik vind het lekker om de vrijdag te werken; het is op de vrijdagen minder druk in de trein en er zijn minder collega's op het werk. Een prima dag om meters te maken.
Sinds 1 januari van dit jaar is de werkweek van Linda door langdurige ziekte van een collega gewijzigd naar de maandag, dinsdag en woensdag, waardoor ik mijn vrije donderdag moest inruilen voor of de maandag of de dinsdag. Nu is bij mij op het werk de dinsdag bij uitstek een vergaderdag en daarmee erg onhandig om vrij te zijn (of wellicht juist niet ;-) ). Enfin, er resteerde alleen de maandag. Maar wat is dat lekker, iedere week een lang weekend! Nooit gedacht dat ik zo gehecht zou raken aan de vrije maandag! Een verlengd weekend, heerlijk! En anders dan de vrije donderdag voelt de vrije maandag ook echt als een vrije dag, terwijl ik op donderdag regelmatig aan het werk was... Die neiging is er op de maandag ook wel, maar in mindere mate. Helaas is de vrije maandag van korte duur, want met ingang van een nieuwe schooljaar gaat Linda weer woensdag, donderdag en vrijdag werken. Misschien dan toch maar kiezen voor de wat meer voor de hand liggende vrije vrijdag... ;-)

Waar een gekneusde enkel al niet goed voor is...! Heb ik ruimschoots de tijd om weer wat te bloggen, dit keer vanuit het halfbewolkte Saas Fee, Zwitserland, waar mijn zoon en ik 8 dagen verblijven voor onze jaarlijkse snowboardvakantie. Afgelopen dinsdag was ik echter zo 'slim' om op een steile piste op hoge snelheid onderuit te gaan, waarbij ik over de kop sloeg en mijn snowboard op de harde piste stuiterde, waarbij mijn linker enkel een oplawaai kreeg... Ik wist direct dat het foute boel was. Ik heb nog ter plekke mijn snowboardschoen en sok uitgetrokken en sneeuw op de pijnlijke enkel gelegd (niet echt lekker bij -12 maar dat terzijde), maar het mocht niet baten: de enkel werd dik en blauw (ook de nodige bloedvaatjes waren blijkbaar gesprongen). Ik was wel zo verstandig om daarna het hotel op te zoeken om de enkel rust te geven in de hoop na 2-3 dagen weer te kunnen boarden. Inmiddels is het donderdag en is de enkel nog steeds gezwollen en daarmee pijnlijk. Weliswaar minder dan dinsdag, maar nog altijd te pijnlijk om volledig te belasten. Natuurlijk hoop ik op een klein wonder, opdat ik morgen en zaterdag weer kan snowboarden, want om de snowboardvakantie op deze wijze te moeten beëindigen, dat vind ik lastig te verkroppen...

De laatste twee weken van december vind ik doorgaans niet de leukste dagen van het jaar: de korte dagen, de sociale verplichtingen, het gourmetten, steengrillen, de opgeklopte gezelligheid, het terugblikken op het afgelopen jaar, ieder jaar dezelfde 'kerstfilms' op tv (Home Alone 1, 2, 3, 4) en altijd weer die goede voornemens: stoppen met roken, starten met afvallen, minder alcohol nuttigen, meer gaan bewegen, etc. etc. En we weten allemaal hoe dat uiteindelijk uitpakt: er komt helemaal niets van terecht!
Wat dat betreft heb ik de goede voornemens al jaren geleden afgezworen; als ik al een goed voornemen heb, dan stel ik dat niet uit tot 1 januari van het nieuwe jaar. Al was het maar omdat van uitslel afstel komt; dat is ook een publiek geheim. Toen ik jaren geleden op een dag besloot om niet langer suiker in mijn koffie te doen, heb ik direct de daad bij het woord gevoegd. En dat viel overigens niet mee; het duurde zeker twee jaar voordat ik gewend was aan koffie zonder suiker, maar dat terzijde...
Eind 2010 liet ik mij dan toch verleiden tot een 'goed' voornemen voor 2011, namelijk om naast het microbloggen, ook weer mijn gewone blog nieuw leven in te blazen. En je raadt het al, daar kwam inderdaad niets van terecht ;-)
Maar nu 2011 ruim een week achter ons ligt, durf ik het wel aan: ik ga in 2012 weer bloggen en natuurlijk 'boter bij de vis'!