Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Een wijze vrouw (of was het een man? ;-) ) heeft eens gezegd:"Een mens heeft twee levens en dat tweede leven begint, als men zich realiseert slechts één leven te hebben." Ik zal het hier niet hebben over katten, waarover wordt gezegd dat deze maar liefst negen levens hebben.
Met andere woorden, in tegenstelling tot katten moeten wij mensen het op deze aardkloot doen met één leven. Aangezien ik als atheïst niet geloof in een hiernamaals, beperkt mijn aantal levens zich inderdaad tot één! Echter ondanks het gegeven dat ook ik maar één leven tot mijn beschikking heb en ik inmiddels ver over de helft ben, heb ik toch sterk het gevoel aan mijn tweede leven te zijn begonnen, zonder mijn eerste leven te ontkennen. Mijn eerste leven startte met de geboorte van Remco, dat lieve kleine 'jongetje', getuige de vele foto's in mijn baby fotoboek, dat jaren heeft geworsteld met zijn/haar gevoelens, met zijn/haar identiteit in een tijd dat het woord 'transgender' niet bestond, internet nog moest worden uitgevonden en op transseksualiteit een taboe rustte. Ik ga jullie hier niet vermoeien met mijn lange en moeizame zoektocht naar mezelf, want daar heb ik immers al zo veel woorden aan gewijd in een groot deel van mijn blogposts.
Wat cruciaal is, is dat ik op maandag 6 juni 2016 eindelijk mijn worsteling en zoektocht heb beëindigd met het laten aanpassen van mijn geslacht en mijn voornamen in de BasisRegistratie Personen (BRP), waarmee ik ook voor de wet eindelijk werd wie ik al die jaren was, een vrouw! Kortom, de geboorte van Remke Charlotte. En daarmee begon feitelijk mijn tweede leven, want heel veel dingen moest ik opnieuw leren en ontdekken, dingen die voor veel vrouwen vanzelfsprekend zijn, maar voor mij in het geheel niet. Dat varieert van hele triviale dingen als met een lange rok naar het toilet gaan (rok naar beneden of juist omhoog?) tot het voor de eerste keer omkleden in een dameskleedkamer. Dat laatste klinkt zo eenvoudig, maar ik moest echt even - zowel letterlijk als figuurlijk - een drempel over. Ik kan dan weliswaar voor de wet zijn erkend als vrouw en een paspoort overleggen met geslacht=F/V, maar ik heb overduidelijk een lichaamskenmerk dat heel veel mensen zonder meer zouden gelijkschakelen aan man-zijn. Afgelopen donderdag deed ik mee aan de jaarlijkse sportdag van mijn werk, maar voor het eerst als vrouw. Ik had een paar jaar niet meegedaan, omdat ik torenhoog opzag tegen mogelijke kleedkamerperikelen. Dit jaar heb ik mij door collega's laten overhalen toch weer mee te doen met die sportdag. Gedurende een paar seconden na het binnengaan van de dameskleedkamer voelde ik mij wat ongemakkelijk, maar dat gevoel was snel weg, aangezien geen van de aanwezige dames acht sloeg op mij. En ja, waarom zouden ze ook?
En zo zijn er nog heel veel dingen die ik als Remke, als vrouw, voor het eerst ga doen en die voor mij deels niet zo spannend zijn, deels een beetje spannend zijn (bijvoorbeeld zwemmen) en die deels heel spannend zijn (bijvoorbeeld douchen in een gezamenlijke damesdoucheruimte). En daarmee heb ik voor mijn gevoel wel degelijk een tweede leven met heel veel dingen die ik nog moet ontdekken als vrouw. Het contrast met mijn eerste leven, een leven dat ik overigens niet wil ontkennen noch waar ik spijt van heb, had ook niet groter kunnen zijn: van een teruggetrokken en verlegen kind, puber en volwassene ben ik veranderd in een trotse én gelukkige vrouw die 'ongemakkelijke' situaties niet meer uit de weg gaat, zichzelf is en er geen moeite mee heeft om - waar nodig - in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik geef toe, ik kan niet op tegen de negen levens van een kat, maar voor mij volstaan vooralsnog twee levens.

Liefs, Remke xxx