Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zaterdag 27 juni 2020

Love is always the answer

Lange tijd was ik er heilig van overtuigd dat ik niet meer verliefd zou kunnen worden, dat met het verlies van mijn jeugdliefde - na ruim 37 jaar lief en leed te hebben gedeeld - ik ook de ‘optie’ om nog eens verliefd te worden had verspeeld. Ik kon mij in ieder geval niet voorstellen dat ik, na al die jaren trouw te zijn geweest aan één en dezelfde partner (tja, sterrenbeeld leeuw hè), nog verliefd zou kunnen worden op een ander. Het zou voor mij voelen als een soort van verraad, als ‘vreemd gaan’, terwijl we sinds februari 2017 officieel zijn gescheiden.
Maar wat ik voor onmogelijk had gehouden, gebeurde dan toch: ik werd verliefd. Het duurde overigens wel enige tijd voor ik mij realiseerde dat de gevoelens die zich meester van mij maakten, gevoelens van verliefdheid waren. Ik was immers al zo lang niet meer verliefd geweest dat het mij de nodige moeite kostte om te onderkennen dat ik toch echt verliefd aan het worden was op iemand, niet zijnde mijn grote jeugdliefde. Maar voordat jullie je van alles je jullie hoofd gaan halen: nee, deze verliefdheid heeft geen kans om tot wasdom te komen, want daar heb je minimaal twee verliefde mensen voor nodig, die dan ook nog eens op elkaar verliefd zijn. En dat is hier niet het geval. Ja, dat is natuurlijk voor mij jammer en ook wel een beetje verdrietig - immers een onbeantwoorde verliefdheid is nooit leuk - maar dat is niet de kern van deze blogpost. Het belangrijkste is dat ik nu weet en tevens aan den lijve heb ervaren dat ik echt wel weer op iemand verliefd kan worden, dat ik, na al die jaren trouw te zijn geweest aan mijn jeugdliefde, mijn hart aan een ander kan en durf te schenken. En dat is hartstikke goed nieuws en dat geeft de burger moed, zoals dat in goed Nederlands heet. Dat ik in de tussentijd deze onbeantwoorde verliefdheid moet verwerken, een plekje moet geven, ja, dat is evident. Daar gaat ongetwijfeld enige tijd overheen, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat ik daarin ga slagen, zoals ik ook weet dat ‘onze’ goede vriendschap, waar alles overigens mee is begonnen, fier overeind blijft staan. Zoals zij mij al liet weten: “Love is always the answer. En komt  in verschillende vormen”. Waarvan akte!

Liefs, Remke xxx

zondag 22 december 2019

Communicerende vaten...

Communicerende vaten? Wellicht moet ik jullie dan toch iets gaan uitleggen over het fenomeen "communicerende vaten". Even diep in jullie geheugen duiken ;) Het betreft een wet uit de natuurkunde (was zeker niet mijn beste vak) die we allemaal hebben geleerd op de middelbare school: de natuurkundige wet die aangeeft dat van een vloeistof in open vloeistofreservoirs - die voor de vloeistof onderling zijn verbonden - het peil in alle reservoirs even hoog staat. De vaten communiceren als het ware met elkaar, dat wil zeggen, ze staan met elkaar in verbinding. Zodra een verstoring van het vloeistofpeil optreedt, kan daardoor een uitwisseling van vloeistof plaatsvinden, zodat het evenwicht wordt hersteld. Maar zoals met alle wetten en regels - en echt niet alleen die uit de natuurkunde - zijn er uitzonderingen op de regel. Denk aan een barometer, die weliswaar ook twee reservoirs heeft die met elkaar in verbinding staan, maar waarbij het ene reservoir met de atmosfeer is verbonden, terwijl in het andere reservoir een vacuüm heerst. De wet van de communicerende vaten geldt dan natuurlijk níet, maar het niveauverschil is wel een maat voor de luchtdruk. Met dank aan wikipedia ;)

Vanzelfsprekend streef ik ernaar te leven als ware ik 'communicerende vaten', met een mooie balans, maar helaas zijn er momenten dat ik mij meer een barometer voel met een behoorlijk verschil in luchtdruk. Het is nog net geen depressie, maar er is mogelijk wel zwaar weer op komst. De mensen die mij al wat langer kennen, dan wel mij op de verschillende social media volgen, weten dat ik mijn leven inmiddels aardig op de rit heb: ik heb een hele leuke baan met fijne collega's die mij als trans vrouw accepteren, ik woon sinds twee jaar met heel veel plezier in Alphen aan den Rijn, ik heb leuke nieuwe vrienden leren kennen en last but not least, ik ben eindelijk helemaal mezelf. Kortom, ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Dat heeft vreemd genoeg een keerzijde: hoe gelukkiger ik mij voel, des te zwaarder drukt het verleden op mijn gemoed. Het lijkt wel dat naarmate ik mij gelukkiger voel, ik meer en meer word geconfronteerd met dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Wat heb je met je leven gedaan???" Dat stemmetje in mijn hoofd doet mij realiseren dat ik een groot deel van mijn leven het leven van iemand anders heb geleid, althans zo voelt dat. Door het leven van 'die ander' te leiden, heb ik bepaalde dingen gemist in mijn leven die niet meer zijn in te halen. En natuurlijk weet ik rationeel dat het geen zin heeft om achterom te kijken en spijt te hebben van gemaakt keuzes, immers 'gedane zaken nemen geen keer'. En ja ik weet dat ik mijn blik vooral op de toekomst moet richten, maar er zijn nu eenmaal van die momenten dat mijn gedachten met mij op de loop gaan. Bijvoorbeeld als ik thuis alleen op de bank zit of wakker lig in bed. Op die momenten steekt dat irritante stemmetje in mijn hoofd zijn kop weer op. Maar ook op andere momenten word ik onverwacht overvallen door deze negatieve gedachten, zoals afgelopen vrijdag toen ik voor COC Leiden met de trein onderweg was naar een afspraak. Ik zat in een volle trein met giebelende meisjes naast en tegenover me en ja, dan doet de vaststelling dat ik dat ook had kunnen hebben (als ik maar eerder...), maar nu nooit meer zal hebben, best wel pijn. Tja, het is echt niet fijn om een barometer te zijn en natuurlijk wil ik voorkomen dat mijn barometer standje 'zwaar weer' gaat aangeven, of erger nog, een fikse depressie. Nee, ik ga actief op zoek naar het evenwicht, naar die communicerende vaten uit mijn middelbare schooltijd. En wellicht heb ik daar de hulp van anderen voor nodig. De tijd zal het leren.

Ik wens jullie in ieder geval hele fijne Kerstdagen en een spetterend 2020 met veel hogedrukgebieden.

Liefs, Remke xxx

vrijdag 11 oktober 2019

Een inhaalrace...

Ik heb een paar maanden niet meer geblogd. Noem het een writersblock, noem het een gebrek aan tijd of domweg even geen zin.
Maar nu ik onlangs 60 jaar ben geworden (ja, au dat doet zeer ;) ), voel ik de behoefte mijn gedachten weer eens aan het digitale papier toe te vertrouwen. Ja, 60 jaar, ik kan het zelf ook maar moeilijk geloven..!  Waar is de tijd gebleven? Enfin, 60 jaar wordt door velen gezien als een mijlpaal die uitbundig gevierd moet worden. Voor mij is het niet meer dan een mooi moment waarop ik, mijn inziens, het onvervreemdbare recht hebt om terug te kijken op mijn leven ;) Lezers die mijn blog al langere tijd volgen, weten dat ik een hele lange weg heb afgelegd met veel obstakels en hobbels, dat ik mensen verdriet heb gedaan en dat ik de nodige offers heb moeten brengen om te komen waar ik nu ben. Met het ouder worden, word ik mij steeds meer bewust van de vele dingen die ik als meisje/jonge vrouw heb gemist, domweg omdat ik pas op latere leeftijd de stap heb gezet om mezelf te zijn en het juk van 'man-zijn' van mij af heb weten te werpen. En natuurlijk geniet ik nu met volle teugen van de geneugten van het vrouw-zijn. Op sommige terreinen is dat een soort van inhaalrace: dingen die ik daarvoor niet kon doen, althans niet open en bloot, doe ik nu alsnog. Het zijn die soms kleine dingen die bijdragen aan mijn gevoelens van geluk. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er ook dingen zijn die niet meer zijn in te halen (ook niet als je Max Verstappen heet), domweg omdat deze zijn verbonden aan een bepaalde ontwikkelingsfase van je leven: je eerste kalverliefde, je eerste schoolfeestje, als puber met schoolvriendinnen schoolspullen inslaan bij het Hema (in mijn tijd zou je dat doen bij de schoolcampus van de V&D), samen make-up kopen (of stelen ;) ), giebelen over jongens (of over meisjes in mijn geval), met vriendinnen in de stad hangen. Enfin, you get the picture.
Voor de goede orde, ik heb geen spijt van hoe mijn leven is gelopen. Blijkbaar heb ik die lange aanloop gewoon nodig gehad, mede omdat ik ben geboren in een tijd dat het woord 'transgender' niet eens bestond. En uiteindelijk heb ik aan die lange aanloop wel twee mooie kinderen overgehouden, en wie weet, in de toekomst, prachtige kleinkinderen.
Daarom ben ik heel blij dat de tijden drastisch zijn veranderd en dat kinderen vandaag de dag de ruimte krijgen om zichzelf te verkennen en te ontdekken, ook op het gebied van genderdiversiteit. Dat is mede de reden dat ik als voorlichter vanuit COC Leiden gastlessen seksuele diversiteit en genderdiversiteit verzorg op voornamelijk middelbare scholen (maar ook op scholen voor mbo en hbo) om te laten zien dat je als trans persoon oprecht gelukkig kunt zijn, ondanks het feit dat je wellicht 'anders' bent. Ik hoop voor jongeren (maar ook voor ouderen natuurlijk) een rolmodel te zijn, een voorbeeld waar zij zich aan kunnen spiegelen: een trans vrouw die haar geluk heeft gevonden, een goede baan heeft en omringd is door familie, vrienden en kennissen die haar accepteren zoals zij is.

Liefs, Remke xxx

vrijdag 12 juli 2019

In mijn vorige blogpost heb ik beschreven dat ik mijn draai heb gevonden in mijn nieuwe woonplaats Alphen aan den Rijn en dat ik heel blij ben met mijn gezellige, volledig door mij zelf ingerichte, woning. Kortom, het geluk lacht mij regelmatig uitbundig toe.
En ofschoon het voelt alsof ik altijd al als vrouw door het leven ben gegaan (wat feitelijk ook zo is wat mijn genderidentiteit betreft) ga ik eigenlijk pas sinds eind 2015 voor de buitenwacht als vrouw door het leven. En daarbij moet ik nog veel leren en loop ik af en toe tegen situaties aan, waarvan ik denk: "Hoe moet ik dat nu doen?"
Eén van die leermomentjes is het brengen van een bezoek aan het toilet als ik een lange rok draag. Want ja, toiletbezoek kun je weliswaar een tijdje uitstellen, maar er komt een moment dat er niet aan te ontkomen is. Nu ben ik het overgrote deel van mijn leven opgevoed als ware ik een jongen en daarbij is het betrekkelijk eenvoudig: je leert dat als je naar het toilet gaat, je je broek laat zakken. Laat ik voor de volledigheid melden dat wij thuis allen zittend onze behoefte deden: vanzelfsprekend de grote boodschap, maar ook zeker de kleine. Mijn moeder liet ons kinderen ooit zien wat het effect is als je zwarte koffie op 'piemelhoogte' schenkt in de toiletpot: overal zwarte koffiespetters. Kortom, bij ons thuis was zitten de regel. En bij jongens ging de broek (lange broek, korte broek, sportbroek, zwembroek, you name it) naar beneden; een andere optie was er trouwens ook niet, maar dat terzijde. Nou ja, ik heb nooit getest of het mogelijk is om zittend te plassen via de gulp van een broek. Ik zou zeggen: "Don't try this at home ;). Echter, toen ik eenmaal volledig als mezelf door het leven ging en ik heerlijk in alle vrijheid jurken en rokken kon dragen, zag ik mij geconfronteerd met het dilemma 'wat te doen met zo'n lange rok als ik naar het toilet moet'? Naar beneden vond ik nu niet direct een heel hygiënisch idee; de vloer van een toilet is doorgaans niet erg proper. In de beginperiode koos ik ervoor mijn lange rok helemaal uit te trekken (de kunst is dan wel zonder de vloer te raken) en op het haakje aan de binnenkant van de toiletdeur te hangen. Een beetje omslachtig wellicht, maar wel heel effectief. Tot ik een toilet trof zonder haakje! Dus toch maar bij een vrouwelijke collega geïnformeerd hoe zij dat toch doet. "Naar boven" was haar even eenvoudige als ontnuchterende antwoord!" Dat ik daar zelf niet op was gekomen. Zo zie je maar hoe een jarenlange opvoeding als ware ik een jongen zijn uitwerking niet heeft gemist. Niet naar beneden, maar gewoon naar boven en die lange rok of maxi dress onder je armen vastklemmen om te voorkomen dat het achterste deel in het toiletpot komt te drijven; evenmin een hygiënisch vooruitzicht. En ja, dat werkt inderdaad...! Natuurlijk wel even goed opletten dat alles weer netjes zit wanneer het toilet wordt verlaten. Want diezelfde collega wees mij er laatst lachend op dat de onderkant van mijn lange rok in mijn onderbroek zat. Blijkbaar ook een klassieker ;)
En zo zie je maar, ik leer iedere dag weer bij...

Liefs, Remke xxx

zondag 5 mei 2019

2019 is the new 2018

2018 had gewoon mijn jaar moeten worden, zo simpel was het. Na mijn verhuizing naar Alphen aan den Rijn in september 2017 had ik 2018 gereserveerd om mijn leven als trans vrouw vorm te geven, mijn bestaan als alleenstaande dame in een voor mij onbekende stad, nadat ik het grootste deel van mijn leven als family 'man' had doorgebracht. De werkelijkheid bleek - zoals altijd - een stuk weerbarstiger. Niet alleen gooide mijn één jaar oudere broer roet in het eten door zichzelf op de derde dag van 2018 van het leven te beroven, ook mijn eerste blootstelling ooit aan geweld - in elkaar geschopt worden in een late en verlaten trein in maart 2018 - betekende dat ik mijn verwachtingen voor 2018 drastisch moest bijstellen, het jaar dat daarmee weliswaar dan toch mijn jaar werd, maar niet op de manier die ik voor ogen had. Beide traumatische ervaringen heb ik in de loop van 2018 een plekje weten te geven, al zijn er natuurlijk momenten dat het overlijden van mijn broer en/of het gerichte geweld tegen mij als trans vrouw keihard boven komen drijven, al doe ik nog zo mijn best op een positieve manier met deze gevoelens van verdriet en/of angst om te gaan. De dood van mijn broer is - zoals de dood van ieder ander - onomkeerbaar; ik kan dat niet meer terugdraaien, al zou ik daar alles voor over hebben, noch kan ik daar een positieve draai aan geven: het is zo zinloos. Het gevoel gefaald te hebben jegens mijn broer, die kampte met depressiviteit, sluimert op de achtergrond stilletjes door om vervolgens, als je kwetsbaar bent, toe te slaan, onverwachts en uit het niets.
Die angstige minuten in die late trein naar huis op die bewuste zaterdagavond heb ik wel een positieve draai kunnen geven. In plaats van mij terug te trekken op mijn eilandje en mijn leven zo onzichtbaar mogelijk te leiden  - als het ware in een cocon, warm en veilig - heb ik juist gekozen voor de 'aanval' door nog meer dan daarvoor zichtbaar te zijn. Deze laffe daad van geweld was voor mij de trigger om mij in het najaar van 2018 aan te melden bij COC Leiden als voorlichter, om zo op scholen, variërend van middelbare scholen tot en met HBO en universiteit, gastlessen te verzorgen over seksuele diversiteit en met name genderdiversiteit. Want zo'n cocon is misschien warm en veilig, maar ik wil gewoon die prachtige vlinder zijn, die zich vrij kan bewegen en zijn schoonheid kan tonen aan wie het maar wil zien. Met het risico dat er mensen zijn die die schoonheid niet kunnen waarderen.


Sinds het najaar van 2018 heb ik de nodige gastlessen verzorgd namens COC Leiden, variërend van havo/vwo scholieren, studenten verpleegkunde tot en met studenten van de Hogeschool Leiden. Als oud-docente Nederlands voel ik mij er als een vis in het water.
Maar nog belangrijker dan het plezier dat ik beleef aan het verzorgen van die gastlessen, is het gevoel dat ik nu in 2019 dan toch mijn draai heb gevonden in mijn nieuwe woonplaats. Regelmatig ben ik dit jaar al 'overvallen' door gevoelens van geluk, waarbij ik niet eens kan duiden wat de trigger precies is geweest: ik ben af en toe gewoon heel erg gelukkig. Ik merk ook dat de symptomen van genderdysforie (voor de niet-ingewijden: het gevoel van onvrede met het geslacht waarmee ik ben geboren en opgegroeid) sterk zijn afgenomen. Ik kan bijvoorbeeld voor het eerst van mijn leven met plezier én trots naar mezelf kijken, naar mijn selfies en naar mijn spiegelbeeld dat eindelijk na al die jaren overeenstemt met het beeld dat ik van mezelf had en heb in mijn hoofd.
Kortom, wat 2018 had moeten zijn, lijkt 2019 te worden!

Liefs, Remke xxx

zondag 30 december 2018

2018 was een jaar met hoogtepunten, maar ook zeker met de nodige dieptepunten, waarvan de zelfdoding van mijn broer op woensdag 3 januari 2018 er overduidelijk één is. Het jaar stond nog in de startblokken toen deze onheilstijding bij mij op de deurmat viel. Mijn broer had besloten zijn afscheidsbrief aan mij te richten, niet aan mijn vader (was dat niet 'logischer' geweest?) of aan mijn jongere broertje. Nee, deze twijfelachtige eer viel mij ten deel. Ik heb daar al een blogpost aan gewijd (https://remco20.blogspot.com/2018/01/niets-dan-goeds-over-de-doden.html), dus die zal ik hier niet herhalen. We zijn bijna een jaar verder en ja, ik heb de dood van mijn broer inmiddels een plekje kunnen geven, al zal ik er nooit helemaal vrede mee kunnen hebben.
Een ander dieptepunt dat een grote impact op mij heeft gehad, was mijn eerste echte confrontatie met agressie, gewoon omdat ik ben wie ik ben. Natuurlijk weet ik dat transgender personen, meer dan andere minderheidsgroepen, het risico lopen met agressie en geweld te worden geconfronteerd, Maar ik dacht altijd, dat zal mij niet overkomen. Want mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een pacifist en vredestichter ben en conflicten, ruzies en dergelijke uit de weg ga. Ik ben mijn hele leven nooit in een vechtpartij beland, noch heb ik zelf ooit iemand geslagen. En nee, ik ben ook nooit het slachtoffer geweest van geweld of agressie, tot die bewuste zaterdag 24 maart 2018.
Zaterdag 24 maart jl. maakte ik als Remke mijn allereerste vrijgezellenfeestje mee in Utrecht van een goede vriendin. Het was reuze gezellig en ik heb het prima naar mijn zin gehad, maar op de terugreis ging het helaas mis. In de trein van Utrecht naar Alphen aan den Rijn koos ik voor een lege treincoupé. Ik dacht heerlijk in mijn eentje van de muziek op mijn iPhone te kunnen genieten. Op een gegeven moment kwamen drie mannen mijn treincoupé in. Ik heb geen idee waar die ineens vandaan kwamen, maar ik had er direct geen goed gevoel bij. Ik vermoed dat zij (te veel) hadden gedronken en op zoek waren naar 'een verzetje'. Zij zagen mij zitten en hadden blijkbaar in de gaten dat ik een trans vrouw was, want al snel hadden zij het over 'een omgebouwde vent' en wist ik dat ik wel eens in serieuze problemen zou kunnen komen. Mijn instinct gaf mij in om mij uit de voeten te maken, maar toen ik een poging deed om te vluchten, werd ik onderuit geschopt, waardoor ik op de grond viel. Het enige wat ik dacht was om mijn hoofd en gezicht te beschermen. Ik kreeg nog wat trappen in mijn buik en ribbenkast, waarna zij de benen namen. Ik ben mij ervan bewust 'geluk' te hebben gehad. Het had veel erger kunnen aflopen. En ja, achteraf gezien had ik natuurlijk aangifte moeten doen. Dat heb ik niet gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis en dit incident achter mij laten. Dit verhaal heb ik om die reden tot nu toe ook met niemand gedeeld. Deels omdat ik het zo snel mogelijk wilde vergeten en deels omdat ik mij ook schaamde, al weet ik niet precies waarvoor..!? Ja, misschien omdat ik zo onverstandig was om als vrouw alleen 's avonds laat in een lege treincoupé te gaan zitten? Maar nu ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat dit natuurlijk onzin is. Het is helemaal niet mijn schuld, donder op! Afgezien van wat blauwe plekken en gekneusde ribben heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Nou ja, mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen. Ik zal 's avonds ook nooit meer in een lege treincoupé gaan zitten. Ik zoek nu heel bewust medereizigers op, die er min of meer betrouwbaar uitzien, liefst in het gezelschap van kinderen ;).
Maar het mooie is dan toch dat deze gebeurtenis een positieve wending heeft genomen in het kader van 'omdenken', want het heeft mij wel doen besluiten om - veel actiever dan tot dat noodlottige moment - mij in te zetten voor de emancipatie en acceptatie van transgender personen, onder andere door het geven van voorlichting op (middelbare) scholen namens het COC Leiden, maar óók door als transgender zichtbaar te zijn en zichtbaar te blijven. Ik ga mij zeker niet verstoppen voor transfobe mensen, niet op social media en ook niet in het dagelijkse leven, al zal het reizen met de trein nooit meer hetzelfde zijn als voor die 24ste maart 2018.

Liefs, Remke xxx

Nawoord voor mijn vader, mijn tante, mijn ex, mijn kinderen en anderen die mij dierbaar zijn. Mocht deze blogpost jullie onder ogen komen, ik heb dit niet eerder met jullie gedeeld om jullie niet onnodig ongerust te maken. Het is gebeurd, het ligt achter me en het is wat mij betreft eenmalig.

zaterdag 15 december 2018

Sinds mijn aanmelding als voorlichtster bij COC Leiden heb ik 6 blokuren (12 lesuren) voorlichting gegeven aan 3- en 4- havo scholieren over seksuele diversiteit en genderdiversiteit, verdeeld over twee middelbare scholen. Daarvoor had ik al op eigen houtje voorlichting gegeven op verschillende scholen, waaronder een MBO verpleegkunde.
Ik wil heel graag mijn verhaal doen aan scholieren op middelbare scholen, omdat ik nog altijd de illusie heb tijdens die lessen bij hen een zaadje te planten dat te zijner tijd zal uitgroeien tot iets moois dat acceptatie van mensen die 'anders' zijn, zal vergroten. Deels door kennis over te dragen, maar vooral door mijn eigen verhaal van 'uit de kast komen' te vertellen. Uit ervaring weet ik, en wetenschappelijk onderzoek heeft dat ook aangetoond, dat dit 'eigen verhaal' veruit het krachtigste middel is om een verandering in het denken van mensen over onder andere transgenders te bewerkstelligen en empathie bij hen los te maken voor mensen die 'anders' zijn dan zijzelf. Ik gebruik heel bewust momenten uit mijn eigen leven waarvan ik vermoed, nee waarvan ik wéét, dat zij zich daar iets bij kunnen voorstellen, zoals het moment dat ik mijn kinderen vertelde dat ik transgender was. Mijn dochter was toen 15 jaar, de leeftijd die de leerlingen in de betreffende klassen ook hebben. Zij kunnen zich voorstellen hoe moeilijk zij het zouden vinden als hun vader zo'n ontboezeming met hen zou delen. Of hoe eenzaam het voor mij moet zijn geweest als 15-jarige puber om een dergelijk geheim zo lang bij me te dragen en niet te durven delen. Met mijn coming out verhaal zie ik de impact die mijn verhaal op hen heeft: ik weet zeker dat het hen raakt en hopelijk gaan ze daar iets mee doen, nu of op de wat langere termijn.
Ik ben natuurlijk niet zo naïef dat ik denk op deze wijze de wereld te verbeteren - die tijd van idealisme ligt inmiddels ver achter me - maar ik ben al heel blij als een paar leerlingen naar huis gaan met de gedachte van "die Remke, die voorlichtster van COC Leiden, dat was toch eigenlijk best een leuk mens" (net een mens ;) ) en dat zij die herinnering vasthouden bij een volgende ontmoeting met een transgender. Ja, ik blijf toch een beetje die idealist.
And what's in it for me? Ja, ik beleef heel veel plezier aan die voorlichtingslessen, meer dan ik ooit had kunnen vermoeden. En misschien heb ik inderdaad mijn roeping gemist. Ik was immers ooit docent(e) Nederlands, maar doordat er geen werk was in het onderwijs (ja, echt waar, halverwege de jaren '80), heb ik mij laten omscholen in de informatica. Ik heb daar overigens geen seconde spijt van gehad, want ik heb echt een hele leuke baan in de IT bij het Nationaal Archief in Den Haag, met geweldige en begripvolle collega's. Het is een baan die weliswaar ook voldoening geeft, maar niet te vergelijken met de voldoening die ik put uit de contacten met scholieren op middelbare scholen, waarbij ik het gevoel heb écht het verschil te kunnen maken. Daar wil ik de komende maanden/jaren de nodige tijd en energie in investeren, in de wetenschap dat mijn klok doortikt en dat ik een expiratiedatum heb ;)

Liefs, Remke xxx

;;