Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Toen ik afgelopen woensdag (10 oktober 2018) op bezoek was bij het Nova College in Hoofddorp om 3de jaars verpleegkundigen en verzorgenden iets te vertellen over mijn leven als transgender, was een van de vragen vanuit de groep hoe mijn vrienden hadden gereageerd op mijn transitie. Een hele goede vraag waar ik wel even over moest nadenken. Want ofschoon ik niet echt vrienden ben kwijtgeraakt door mijn transitie, is mijn relatie tot mijn ‘mannenvrienden’ wel degelijk veranderd.
Als Remco was ik ‘one of the boys’, een vriendenclubje dat elkaar regelmatig zag, of het nu ging om een sportieve activiteit, gezamenlijk voetbal kijken of een verjaardag van een van de kinderen. We hadden vaste gespreksonderwerpen, veelal ging het over atletiek, trainen en blessures (ik was namelijk regelmatig geblesseerd). En o ja, het begroeten was typisch zoals mannen onder elkaar gewend zijn: een stevige hand of een high file of één van die andere wonderlijke manieren die mannen erop nahouden. Onze vrouwen, dan wel onze vriendinnen werden en worden steevast begroet met de traditionele Hollandse drie zoenen op de wang. Sinds ik ruim twee jaar geleden (6 juni 2016) voor de wet als Remke door het leven ga, was ik stante pede niet langer ‘one of the boys’. Dat ik qua gender feitelijk nooit een man ben geweest, is niet relevant, want dat wisten mijn vrienden immers niet!
Zoals gezegd, met de omslag van Remco naar Remke veranderde er wel iets in de relatie met mijn mannenvrienden; ik werd met andere ogen bekeken. Eén ding dat terstond tot verwarring leidde was: hoe mij nu te begroeten? Jarenlang was ik begroet als ware ik een man, dus een stevige handdruk of een van die andere manieren waarop mannen elkaar begroeten, nu zag ik de twijfel in de ogen van mijn vrienden. Ja, ze wisten weliswaar rationeel dat ik nu voor de wet als vrouw door het leven ging, maar zij kenden mij toch vooral als Remco, als man, en om een man, nou ja, nu vrouw, te zoenen, tja... dat was toch wel een emotioneel hobbeltje, dat sommigen wel en anderen niet konden of wilden nemen, althans zeker niet de eerste tijd. Ik had mezelf op voorhand al voorgenomen het initiatief bij mijn vrienden te laten. Sommigen schudden mij de hand, prima, anderen zoenen mij, zoals ook de andere aanwezige vrouwen worden begroet, ook prima!
Mijn relatie tot de vrouwen of vriendinnen van diezelfde vrienden is overigens ook veranderd: ik trek meer naar hen toe en ik ben in hun aanwezigheid veel spraakzamer dan ik ooit ben geweest. Ben ik nu dan wellicht ‘one of the girls’? Misschien. En anders blijf ik gewoon ‘die vreemde eend in de bijt’ ;-)

Liefs, Remke xxx

Eind september 2018 werd ik benaderd door een derdejaars studente Verpleegkunde van het Nova College in Hoofddorp met de vraag of zij en een medestudente mij mochten interviewen over mijn ervaringen als transgender met verpleegkundigen. Heel concreet: hoe word ik - als transgender - bejegend door verpleegkundigen? Mijn naam hadden ze doorgekregen van iemand die mij 'kent' via Facebook. Kortom, social media heeft, naast de soms ruwe kantjes, ook zeker zijn goede kanten.
Ik ben altijd bereid om vragen te beantwoorden en iets over mezelf te vertellen; ik ben ook altijd heel open geweest over mijn transgender-zijn, dus ja, ik wilde dit graag doen.
De betreffende studente stelde voor het interview op school te doen plaatsvinden, dan wel op een andere openbare plek. Dat vond ik een heel verstandig voorstel! Als ik voor het eerst met mensen afspreek die ik alleen virtueel ken, dan gaat mijn voorkeur ook zeker uit naar een openbare, liefst drukke, plek. Kortom, ik vond het een prima idee om op haar school af te spreken.
En zo toog ik woensdagmiddag 26 september 2018 naar het Nova College in Hoofddorp. Aangezien mijn oriëntatievermogen niet al te best is (ik kan ook echt niet 'kaartlezen' ) vertrouwde ik op mijn autonavigatie. Helaas ging dat niet helemaal vlekkeloos en kwam ik weliswaar terecht in de buurt van de school, maar nog niet bij de school zelf. Dan maar parkeren en lopen, vertrouwend op Google Maps. Enfin, mensen die mij een beetje kennen, weten dat ook dat geen garantie is dat ik dan de weg vind. Gelukkig belde de studente mij op terwijl ik op straat aan het dolen was en zo praatte zij mij in de goede richting en kon het interview plaatsvinden. Het was een leuk interview met goede vragen, die ik naar eer en geweten heb beantwoord. Na afloop hebben we nog even wat nagepraat. Daarbij gaf ik aan dat als zij dat leuk zouden vinden, ik hun presentatie wel wilde bijwonen en dat ik dan ook iets over mezelf zou vertellen, mede omdat beide studentes aangaven niet eerder een transgender 'in het wild' te hebben ontmoet; ik was de eerste. Ze zouden dat met de klas en de betreffende docente bespreken.
Na een paar dagen kreeg ik een mailtje dat de klas en de docente het leuk zouden vinden als ik woensdag 10 oktober om 10:00 uur aanwezig kon zijn. En zowaar reed ik dit keer in één keer goed naar het Nova College (ter compensatie reed ik de terugweg verkeerd, maar dat terzijde ;-) ) waar ik in de hal werd opgewacht door het groepje dat 'transgender' als onderwerp had gekozen. Ik installeerde mij veilig achterin de klas, naast de docente en luisterde geïnteresseerd naar de presentatie, waarin ik mijn antwoorden herkende. Na afloop van de presentatie heb ik mezelf kort voorgesteld, het één en ander aangevuld naar aanleiding van de presentatie en heb ik aan de hand van vragen uit de klas het nodige over mijzelf verteld. Terloops kwam ter sprake dat ik in mijn vorige leven docent(e) Nederlands ben geweest. Ik vond het een leuke groep, oprecht geïnteresseerd met goede, diverse vragen en met de nodige interactie. Aan het einde van de les had één studente nog een laatste vraag: of ik geen interesse had om op het Nova College als docente Nederlands aan de slag te gaan, want het Nova College zocht nog een docent(e) Nederlands, ook voor deze groep. Zij kreeg bijval van andere klasgenoten. Dat vond ik zo lief...! Blijkbaar had ik een goede indruk achtergelaten. Een fractie van een seconde schoot het door mijn hoofd, want ja, ik heb ooit gekozen voor een baan in het onderwijs en ja, ik vind het nog steeds leuk om anderen iets te leren. Maar ja, ik heb al een leuke baan als IT'er bij het Nationaal Archief. Wel heb ik mij voorgenomen om dit soort bijeenkomsten op scholen vaker te gaan doen, want ik merk wel dat ik het erg leuk vind om te doen, dat het mij energie geeft én dat er nog veel misverstanden zijn over transgenders. Zou ik dan toch mijn roeping hebben gemist?

Liefs, Remke xxx