Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Communicerende vaten? Wellicht moet ik jullie dan toch iets gaan uitleggen over het fenomeen "communicerende vaten". Even diep in jullie geheugen duiken ;) Het betreft een wet uit de natuurkunde (was zeker niet mijn beste vak) die we allemaal hebben geleerd op de middelbare school: de natuurkundige wet die aangeeft dat van een vloeistof in open vloeistofreservoirs - die voor de vloeistof onderling zijn verbonden - het peil in alle reservoirs even hoog staat. De vaten communiceren als het ware met elkaar, dat wil zeggen, ze staan met elkaar in verbinding. Zodra een verstoring van het vloeistofpeil optreedt, kan daardoor een uitwisseling van vloeistof plaatsvinden, zodat het evenwicht wordt hersteld. Maar zoals met alle wetten en regels - en echt niet alleen die uit de natuurkunde - zijn er uitzonderingen op de regel. Denk aan een barometer, die weliswaar ook twee reservoirs heeft die met elkaar in verbinding staan, maar waarbij het ene reservoir met de atmosfeer is verbonden, terwijl in het andere reservoir een vacuüm heerst. De wet van de communicerende vaten geldt dan natuurlijk níet, maar het niveauverschil is wel een maat voor de luchtdruk. Met dank aan wikipedia ;)

Vanzelfsprekend streef ik ernaar te leven als ware ik 'communicerende vaten', met een mooie balans, maar helaas zijn er momenten dat ik mij meer een barometer voel met een behoorlijk verschil in luchtdruk. Het is nog net geen depressie, maar er is mogelijk wel zwaar weer op komst. De mensen die mij al wat langer kennen, dan wel mij op de verschillende social media volgen, weten dat ik mijn leven inmiddels aardig op de rit heb: ik heb een hele leuke baan met fijne collega's die mij als trans vrouw accepteren, ik woon sinds twee jaar met heel veel plezier in Alphen aan den Rijn, ik heb leuke nieuwe vrienden leren kennen en last but not least, ik ben eindelijk helemaal mezelf. Kortom, ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Dat heeft vreemd genoeg een keerzijde: hoe gelukkiger ik mij voel, des te zwaarder drukt het verleden op mijn gemoed. Het lijkt wel dat naarmate ik mij gelukkiger voel, ik meer en meer word geconfronteerd met dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Wat heb je met je leven gedaan???" Dat stemmetje in mijn hoofd doet mij realiseren dat ik een groot deel van mijn leven het leven van iemand anders heb geleid, althans zo voelt dat. Door het leven van 'die ander' te leiden, heb ik bepaalde dingen gemist in mijn leven die niet meer zijn in te halen. En natuurlijk weet ik rationeel dat het geen zin heeft om achterom te kijken en spijt te hebben van gemaakt keuzes, immers 'gedane zaken nemen geen keer'. En ja ik weet dat ik mijn blik vooral op de toekomst moet richten, maar er zijn nu eenmaal van die momenten dat mijn gedachten met mij op de loop gaan. Bijvoorbeeld als ik thuis alleen op de bank zit of wakker lig in bed. Op die momenten steekt dat irritante stemmetje in mijn hoofd zijn kop weer op. Maar ook op andere momenten word ik onverwacht overvallen door deze negatieve gedachten, zoals afgelopen vrijdag toen ik voor COC Leiden met de trein onderweg was naar een afspraak. Ik zat in een volle trein met giebelende meisjes naast en tegenover me en ja, dan doet de vaststelling dat ik dat ook had kunnen hebben (als ik maar eerder...), maar nu nooit meer zal hebben, best wel pijn. Tja, het is echt niet fijn om een barometer te zijn en natuurlijk wil ik voorkomen dat mijn barometer standje 'zwaar weer' gaat aangeven, of erger nog, een fikse depressie. Nee, ik ga actief op zoek naar het evenwicht, naar die communicerende vaten uit mijn middelbare schooltijd. En wellicht heb ik daar de hulp van anderen voor nodig. De tijd zal het leren.

Ik wens jullie in ieder geval hele fijne Kerstdagen en een spetterend 2020 met veel hogedrukgebieden.

Liefs, Remke xxx

Ik heb een paar maanden niet meer geblogd. Noem het een writersblock, noem het een gebrek aan tijd of domweg even geen zin.
Maar nu ik onlangs 60 jaar ben geworden (ja, au dat doet zeer ;) ), voel ik de behoefte mijn gedachten weer eens aan het digitale papier toe te vertrouwen. Ja, 60 jaar, ik kan het zelf ook maar moeilijk geloven..!  Waar is de tijd gebleven? Enfin, 60 jaar wordt door velen gezien als een mijlpaal die uitbundig gevierd moet worden. Voor mij is het niet meer dan een mooi moment waarop ik, mijn inziens, het onvervreemdbare recht hebt om terug te kijken op mijn leven ;) Lezers die mijn blog al langere tijd volgen, weten dat ik een hele lange weg heb afgelegd met veel obstakels en hobbels, dat ik mensen verdriet heb gedaan en dat ik de nodige offers heb moeten brengen om te komen waar ik nu ben. Met het ouder worden, word ik mij steeds meer bewust van de vele dingen die ik als meisje/jonge vrouw heb gemist, domweg omdat ik pas op latere leeftijd de stap heb gezet om mezelf te zijn en het juk van 'man-zijn' van mij af heb weten te werpen. En natuurlijk geniet ik nu met volle teugen van de geneugten van het vrouw-zijn. Op sommige terreinen is dat een soort van inhaalrace: dingen die ik daarvoor niet kon doen, althans niet open en bloot, doe ik nu alsnog. Het zijn die soms kleine dingen die bijdragen aan mijn gevoelens van geluk. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er ook dingen zijn die niet meer zijn in te halen (ook niet als je Max Verstappen heet), domweg omdat deze zijn verbonden aan een bepaalde ontwikkelingsfase van je leven: je eerste kalverliefde, je eerste schoolfeestje, als puber met schoolvriendinnen schoolspullen inslaan bij het Hema (in mijn tijd zou je dat doen bij de schoolcampus van de V&D), samen make-up kopen (of stelen ;) ), giebelen over jongens (of over meisjes in mijn geval), met vriendinnen in de stad hangen. Enfin, you get the picture.
Voor de goede orde, ik heb geen spijt van hoe mijn leven is gelopen. Blijkbaar heb ik die lange aanloop gewoon nodig gehad, mede omdat ik ben geboren in een tijd dat het woord 'transgender' niet eens bestond. En uiteindelijk heb ik aan die lange aanloop wel twee mooie kinderen overgehouden, en wie weet, in de toekomst, prachtige kleinkinderen.
Daarom ben ik heel blij dat de tijden drastisch zijn veranderd en dat kinderen vandaag de dag de ruimte krijgen om zichzelf te verkennen en te ontdekken, ook op het gebied van genderdiversiteit. Dat is mede de reden dat ik als voorlichter vanuit COC Leiden gastlessen seksuele diversiteit en genderdiversiteit verzorg op voornamelijk middelbare scholen (maar ook op scholen voor mbo en hbo) om te laten zien dat je als trans persoon oprecht gelukkig kunt zijn, ondanks het feit dat je wellicht 'anders' bent. Ik hoop voor jongeren (maar ook voor ouderen natuurlijk) een rolmodel te zijn, een voorbeeld waar zij zich aan kunnen spiegelen: een trans vrouw die haar geluk heeft gevonden, een goede baan heeft en omringd is door familie, vrienden en kennissen die haar accepteren zoals zij is.

Liefs, Remke xxx

In mijn vorige blogpost heb ik beschreven dat ik mijn draai heb gevonden in mijn nieuwe woonplaats Alphen aan den Rijn en dat ik heel blij ben met mijn gezellige, volledig door mij zelf ingerichte, woning. Kortom, het geluk lacht mij regelmatig uitbundig toe.
En ofschoon het voelt alsof ik altijd al als vrouw door het leven ben gegaan (wat feitelijk ook zo is wat mijn genderidentiteit betreft) ga ik eigenlijk pas sinds eind 2015 voor de buitenwacht als vrouw door het leven. En daarbij moet ik nog veel leren en loop ik af en toe tegen situaties aan, waarvan ik denk: "Hoe moet ik dat nu doen?"
Eén van die leermomentjes is het brengen van een bezoek aan het toilet als ik een lange rok draag. Want ja, toiletbezoek kun je weliswaar een tijdje uitstellen, maar er komt een moment dat er niet aan te ontkomen is. Nu ben ik het overgrote deel van mijn leven opgevoed als ware ik een jongen en daarbij is het betrekkelijk eenvoudig: je leert dat als je naar het toilet gaat, je je broek laat zakken. Laat ik voor de volledigheid melden dat wij thuis allen zittend onze behoefte deden: vanzelfsprekend de grote boodschap, maar ook zeker de kleine. Mijn moeder liet ons kinderen ooit zien wat het effect is als je zwarte koffie op 'piemelhoogte' schenkt in de toiletpot: overal zwarte koffiespetters. Kortom, bij ons thuis was zitten de regel. En bij jongens ging de broek (lange broek, korte broek, sportbroek, zwembroek, you name it) naar beneden; een andere optie was er trouwens ook niet, maar dat terzijde. Nou ja, ik heb nooit getest of het mogelijk is om zittend te plassen via de gulp van een broek. Ik zou zeggen: "Don't try this at home ;). Echter, toen ik eenmaal volledig als mezelf door het leven ging en ik heerlijk in alle vrijheid jurken en rokken kon dragen, zag ik mij geconfronteerd met het dilemma 'wat te doen met zo'n lange rok als ik naar het toilet moet'? Naar beneden vond ik nu niet direct een heel hygiënisch idee; de vloer van een toilet is doorgaans niet erg proper. In de beginperiode koos ik ervoor mijn lange rok helemaal uit te trekken (de kunst is dan wel zonder de vloer te raken) en op het haakje aan de binnenkant van de toiletdeur te hangen. Een beetje omslachtig wellicht, maar wel heel effectief. Tot ik een toilet trof zonder haakje! Dus toch maar bij een vrouwelijke collega geïnformeerd hoe zij dat toch doet. "Naar boven" was haar even eenvoudige als ontnuchterende antwoord!" Dat ik daar zelf niet op was gekomen. Zo zie je maar hoe een jarenlange opvoeding als ware ik een jongen zijn uitwerking niet heeft gemist. Niet naar beneden, maar gewoon naar boven en die lange rok of maxi dress onder je armen vastklemmen om te voorkomen dat het achterste deel in het toiletpot komt te drijven; evenmin een hygiënisch vooruitzicht. En ja, dat werkt inderdaad...! Natuurlijk wel even goed opletten dat alles weer netjes zit wanneer het toilet wordt verlaten. Want diezelfde collega wees mij er laatst lachend op dat de onderkant van mijn lange rok in mijn onderbroek zat. Blijkbaar ook een klassieker ;)
En zo zie je maar, ik leer iedere dag weer bij...

Liefs, Remke xxx

2018 had gewoon mijn jaar moeten worden, zo simpel was het. Na mijn verhuizing naar Alphen aan den Rijn in september 2017 had ik 2018 gereserveerd om mijn leven als trans vrouw vorm te geven, mijn bestaan als alleenstaande dame in een voor mij onbekende stad, nadat ik het grootste deel van mijn leven als family 'man' had doorgebracht. De werkelijkheid bleek - zoals altijd - een stuk weerbarstiger. Niet alleen gooide mijn één jaar oudere broer roet in het eten door zichzelf op de derde dag van 2018 van het leven te beroven, ook mijn eerste blootstelling ooit aan geweld - in elkaar geschopt worden in een late en verlaten trein in maart 2018 - betekende dat ik mijn verwachtingen voor 2018 drastisch moest bijstellen, het jaar dat daarmee weliswaar dan toch mijn jaar werd, maar niet op de manier die ik voor ogen had. Beide traumatische ervaringen heb ik in de loop van 2018 een plekje weten te geven, al zijn er natuurlijk momenten dat het overlijden van mijn broer en/of het gerichte geweld tegen mij als trans vrouw keihard boven komen drijven, al doe ik nog zo mijn best op een positieve manier met deze gevoelens van verdriet en/of angst om te gaan. De dood van mijn broer is - zoals de dood van ieder ander - onomkeerbaar; ik kan dat niet meer terugdraaien, al zou ik daar alles voor over hebben, noch kan ik daar een positieve draai aan geven: het is zo zinloos. Het gevoel gefaald te hebben jegens mijn broer, die kampte met depressiviteit, sluimert op de achtergrond stilletjes door om vervolgens, als je kwetsbaar bent, toe te slaan, onverwachts en uit het niets.
Die angstige minuten in die late trein naar huis op die bewuste zaterdagavond heb ik wel een positieve draai kunnen geven. In plaats van mij terug te trekken op mijn eilandje en mijn leven zo onzichtbaar mogelijk te leiden  - als het ware in een cocon, warm en veilig - heb ik juist gekozen voor de 'aanval' door nog meer dan daarvoor zichtbaar te zijn. Deze laffe daad van geweld was voor mij de trigger om mij in het najaar van 2018 aan te melden bij COC Leiden als voorlichter, om zo op scholen, variërend van middelbare scholen tot en met HBO en universiteit, gastlessen te verzorgen over seksuele diversiteit en met name genderdiversiteit. Want zo'n cocon is misschien warm en veilig, maar ik wil gewoon die prachtige vlinder zijn, die zich vrij kan bewegen en zijn schoonheid kan tonen aan wie het maar wil zien. Met het risico dat er mensen zijn die die schoonheid niet kunnen waarderen.

Maar nog belangrijker dan het plezier dat ik beleef aan het verzorgen van die gastlessen, is het gevoel dat ik nu in 2019 dan toch mijn draai heb gevonden in mijn nieuwe woonplaats. Regelmatig ben ik dit jaar al 'overvallen' door gevoelens van geluk, waarbij ik niet eens kan duiden wat de trigger precies is geweest: ik ben af en toe gewoon heel erg gelukkig. Ik merk ook dat de symptomen van genderdysforie (voor de niet-ingewijden: het gevoel van onvrede met het geslacht waarmee ik ben geboren en opgegroeid) sterk zijn afgenomen. Ik kan bijvoorbeeld voor het eerst van mijn leven met plezier én trots naar mezelf kijken, naar mijn selfies en naar mijn spiegelbeeld dat eindelijk na al die jaren overeenstemt met het beeld dat ik van mezelf had en heb in mijn hoofd.
Kortom, wat 2018 had moeten zijn, lijkt 2019 te worden!

Liefs, Remke xxx