Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Ik heb een paar maanden niet meer geblogd. Noem het een writersblock, noem het een gebrek aan tijd of domweg even geen zin.
Maar nu ik onlangs 60 jaar ben geworden (ja, au dat doet zeer ;) ), voel ik de behoefte mijn gedachten weer eens aan het digitale papier toe te vertrouwen. Ja, 60 jaar, ik kan het zelf ook maar moeilijk geloven..!  Waar is de tijd gebleven? Enfin, 60 jaar wordt door velen gezien als een mijlpaal die uitbundig gevierd moet worden. Voor mij is het niet meer dan een mooi moment waarop ik, mijn inziens, het onvervreemdbare recht hebt om terug te kijken op mijn leven ;) Lezers die mijn blog al langere tijd volgen, weten dat ik een hele lange weg heb afgelegd met veel obstakels en hobbels, dat ik mensen verdriet heb gedaan en dat ik de nodige offers heb moeten brengen om te komen waar ik nu ben. Met het ouder worden, word ik mij steeds meer bewust van de vele dingen die ik als meisje/jonge vrouw heb gemist, domweg omdat ik pas op latere leeftijd de stap heb gezet om mezelf te zijn en het juk van 'man-zijn' van mij af heb weten te werpen. En natuurlijk geniet ik nu met volle teugen van de geneugten van het vrouw-zijn. Op sommige terreinen is dat een soort van inhaalrace: dingen die ik daarvoor niet kon doen, althans niet open en bloot, doe ik nu alsnog. Het zijn die soms kleine dingen die bijdragen aan mijn gevoelens van geluk. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er ook dingen zijn die niet meer zijn in te halen (ook niet als je Max Verstappen heet), domweg omdat deze zijn verbonden aan een bepaalde ontwikkelingsfase van je leven: je eerste kalverliefde, je eerste schoolfeestje, als puber met schoolvriendinnen schoolspullen inslaan bij het Hema (in mijn tijd zou je dat doen bij de schoolcampus van de V&D), samen make-up kopen (of stelen ;) ), giebelen over jongens (of over meisjes in mijn geval), met vriendinnen in de stad hangen. Enfin, you get the picture.
Voor de goede orde, ik heb geen spijt van hoe mijn leven is gelopen. Blijkbaar heb ik die lange aanloop gewoon nodig gehad, mede omdat ik ben geboren in een tijd dat het woord 'transgender' niet eens bestond. En uiteindelijk heb ik aan die lange aanloop wel twee mooie kinderen overgehouden, en wie weet, in de toekomst, prachtige kleinkinderen.
Daarom ben ik heel blij dat de tijden drastisch zijn veranderd en dat kinderen vandaag de dag de ruimte krijgen om zichzelf te verkennen en te ontdekken, ook op het gebied van genderdiversiteit. Dat is mede de reden dat ik als voorlichter vanuit COC Leiden gastlessen seksuele diversiteit en genderdiversiteit verzorg op voornamelijk middelbare scholen (maar ook op scholen voor mbo en hbo) om te laten zien dat je als trans persoon oprecht gelukkig kunt zijn, ondanks het feit dat je wellicht 'anders' bent. Ik hoop voor jongeren (maar ook voor ouderen natuurlijk) een rolmodel te zijn, een voorbeeld waar zij zich aan kunnen spiegelen: een trans vrouw die haar geluk heeft gevonden, een goede baan heeft en omringd is door familie, vrienden en kennissen die haar accepteren zoals zij is.

Liefs, Remke xxx