Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Toen ik afgelopen woensdag (10 oktober 2018) op bezoek was bij het Nova College in Hoofddorp om 3de jaars verpleegkundigen en verzorgenden iets te vertellen over mijn leven als transgender, was een van de vragen vanuit de groep hoe mijn vrienden hadden gereageerd op mijn transitie. Een hele goede vraag waar ik wel even over moest nadenken. Want ofschoon ik niet echt vrienden ben kwijtgeraakt door mijn transitie, is mijn relatie tot mijn ‘mannenvrienden’ wel degelijk veranderd.
Als Remco was ik ‘one of the boys’, een vriendenclubje dat elkaar regelmatig zag, of het nu ging om een sportieve activiteit, gezamenlijk voetbal kijken of een verjaardag van een van de kinderen. We hadden vaste gespreksonderwerpen, veelal ging het over atletiek, trainen en blessures (ik was namelijk regelmatig geblesseerd). En o ja, het begroeten was typisch zoals mannen onder elkaar gewend zijn: een stevige hand of een high file of één van die andere wonderlijke manieren die mannen erop nahouden. Onze vrouwen, dan wel onze vriendinnen werden en worden steevast begroet met de traditionele Hollandse drie zoenen op de wang. Sinds ik ruim twee jaar geleden (6 juni 2016) voor de wet als Remke door het leven ga, was ik stante pede niet langer ‘one of the boys’. Dat ik qua gender feitelijk nooit een man ben geweest, is niet relevant, want dat wisten mijn vrienden immers niet!
Zoals gezegd, met de omslag van Remco naar Remke veranderde er wel iets in de relatie met mijn mannenvrienden; ik werd met andere ogen bekeken. Eén ding dat terstond tot verwarring leidde was: hoe mij nu te begroeten? Jarenlang was ik begroet als ware ik een man, dus een stevige handdruk of een van die andere manieren waarop mannen elkaar begroeten, nu zag ik de twijfel in de ogen van mijn vrienden. Ja, ze wisten weliswaar rationeel dat ik nu voor de wet als vrouw door het leven ging, maar zij kenden mij toch vooral als Remco, als man, en om een man, nou ja, nu vrouw, te zoenen, tja... dat was toch wel een emotioneel hobbeltje, dat sommigen wel en anderen niet konden of wilden nemen, althans zeker niet de eerste tijd. Ik had mezelf op voorhand al voorgenomen het initiatief bij mijn vrienden te laten. Sommigen schudden mij de hand, prima, anderen zoenen mij, zoals ook de andere aanwezige vrouwen worden begroet, ook prima!
Mijn relatie tot de vrouwen of vriendinnen van diezelfde vrienden is overigens ook veranderd: ik trek meer naar hen toe en ik ben in hun aanwezigheid veel spraakzamer dan ik ooit ben geweest. Ben ik nu dan wellicht ‘one of the girls’? Misschien. En anders blijf ik gewoon ‘die vreemde eend in de bijt’ ;-)

Liefs, Remke xxx