Hokjes? Wat nou hokjes...!?

2018 was een jaar met hoogtepunten, maar ook zeker met de nodige dieptepunten, waarvan de zelfdoding van mijn broer op woensdag 3 januari 2018 er overduidelijk één is. Het jaar stond nog in de startblokken toen deze onheilstijding bij mij op de deurmat viel. Mijn broer had besloten zijn afscheidsbrief aan mij te richten, niet aan mijn vader (was dat niet 'logischer' geweest?) of aan mijn jongere broertje. Nee, deze twijfelachtige eer viel mij ten deel. Ik heb daar al een blogpost aan gewijd (https://remco20.blogspot.com/2018/01/niets-dan-goeds-over-de-doden.html), dus die zal ik hier niet herhalen. We zijn bijna een jaar verder en ja, ik heb de dood van mijn broer inmiddels een plekje kunnen geven, al zal ik er nooit helemaal vrede mee kunnen hebben.
Een ander dieptepunt dat een grote impact op mij heeft gehad, was mijn eerste echte confrontatie met agressie, gewoon omdat ik ben wie ik ben. Natuurlijk weet ik dat transgender personen, meer dan andere minderheidsgroepen, het risico lopen met agressie en geweld te worden geconfronteerd, Maar ik dacht altijd, dat zal mij niet overkomen. Want mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een pacifist en vredestichter ben en conflicten, ruzies en dergelijke uit de weg ga. Ik ben mijn hele leven nooit in een vechtpartij beland, noch heb ik zelf ooit iemand geslagen. En nee, ik ben ook nooit het slachtoffer geweest van geweld of agressie, tot die bewuste zaterdag 24 maart 2018.
Zaterdag 24 maart jl. maakte ik als Remke mijn allereerste vrijgezellenfeestje mee in Utrecht van een goede vriendin. Het was reuze gezellig en ik heb het prima naar mijn zin gehad, maar op de terugreis ging het helaas mis. In de trein van Utrecht naar Alphen aan den Rijn koos ik voor een lege treincoupé. Ik dacht heerlijk in mijn eentje van de muziek op mijn iPhone te kunnen genieten. Op een gegeven moment kwamen drie mannen mijn treincoupé in. Ik heb geen idee waar die ineens vandaan kwamen, maar ik had er direct geen goed gevoel bij. Ik vermoed dat zij (te veel) hadden gedronken en op zoek waren naar 'een verzetje'. Zij zagen mij zitten en hadden blijkbaar in de gaten dat ik een trans vrouw was, want al snel hadden zij het over 'een omgebouwde vent' en wist ik dat ik wel eens in serieuze problemen zou kunnen komen. Mijn instinct gaf mij in om mij uit de voeten te maken, maar toen ik een poging deed om te vluchten, werd ik onderuit geschopt, waardoor ik op de grond viel. Het enige wat ik dacht was om mijn hoofd en gezicht te beschermen. Ik kreeg nog wat trappen in mijn buik en ribbenkast, waarna zij de benen namen. Ik ben mij ervan bewust 'geluk' te hebben gehad. Het had veel erger kunnen aflopen. En ja, achteraf gezien had ik natuurlijk aangifte moeten doen. Dat heb ik niet gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis en dit incident achter mij laten. Dit verhaal heb ik om die reden tot nu toe ook met niemand gedeeld. Deels omdat ik het zo snel mogelijk wilde vergeten en deels omdat ik mij ook schaamde, al weet ik niet precies waarvoor..!? Ja, misschien omdat ik zo onverstandig was om als vrouw alleen 's avonds laat in een lege treincoupé te gaan zitten? Maar nu ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat dit natuurlijk onzin is. Het is helemaal niet mijn schuld, donder op! Afgezien van wat blauwe plekken en gekneusde ribben heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Nou ja, mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen. Ik zal 's avonds ook nooit meer in een lege treincoupé gaan zitten. Ik zoek nu heel bewust medereizigers op, die er min of meer betrouwbaar uitzien, liefst in het gezelschap van kinderen ;).
Maar het mooie is dan toch dat deze gebeurtenis een positieve wending heeft genomen in het kader van 'omdenken', want het heeft mij wel doen besluiten om - veel actiever dan tot dat noodlottige moment - mij in te zetten voor de emancipatie en acceptatie van transgender personen, onder andere door het geven van voorlichting op (middelbare) scholen namens het COC Leiden, maar óók door als transgender zichtbaar te zijn en zichtbaar te blijven. Ik ga mij zeker niet verstoppen voor transfobe mensen, niet op social media en ook niet in het dagelijkse leven, al zal het reizen met de trein nooit meer hetzelfde zijn als voor die 24ste maart 2018.

Liefs, Remke xxx

Nawoord voor mijn vader, mijn tante, mijn ex, mijn kinderen en anderen die mij dierbaar zijn. Mocht deze blogpost jullie onder ogen komen, ik heb dit niet eerder met jullie gedeeld om jullie niet onnodig ongerust te maken. Het is gebeurd, het ligt achter me en het is wat mij betreft eenmalig.