Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Toen ik mij realiseerde dat ik mijn biologische geslacht wat meer in lijn wilde brengen met mijn genderidentiteit, had ik niet direct behoefte aan een geslachtsaanpassende operatie. Ik had weliswaar via mijn huisarts de anti-conceptiepil geregeld, waarmee ik de concentratie oestrogenen in mijn lichaam zou verhogen en waarmee mijn lichaam enigszins zou gaan vervrouwelijken, maar chirurgisch ingrijpen, nee dat ging mij te ver. Na circa een jaar aan de pil (prima spul overigens, want niet zwanger geworden ;) ) wilde ik eigenlijk ook wel van de testosteron af, het mannelijk geslachtshormoon. Helaas was mijn huisarts niet bereid ook daaraan mee te werken, omdat testosteronblokkers nu niet bekend staan als 'onschuldig' en een periodieke controle van bloedwaardes vereisen. En zo kwam ik alsnog - zeer tegen mijn zin - in het medische circuit terecht. Tegen mijn zin, omdat ik mij immers geen patiënt voel. Ja, tuurlijk, ik ben een transgender, maar dat betekent toch niet automatisch dat ik een patiënt ben? Maar eenmaal in het VUmc verword je vanzelf tot patiënt! Het allereerste dat je krijgt is immers een patiëntenpasje dat deuren opent die anders gesloten blijven. Daar heb ik mij op een gegeven moment maar bij neergelegd. En zo kreeg ik na vier gesprekken met de psycholoog groen licht om via het VUmc oestrogenen en testosteronblokkers tot mij te nemen. En eerlijk is eerlijk, dat beviel prima. Van de bijwerkingen van beide hormonen had ik weinig last en mijn lichaam reageerde ook goed op beide hormonen. Desondanks kreeg ik steeds meer bedenkingen bij die testosteronblokkers: die pillen zijn niet goed voor je lever en de lange termijn effecten zijn ook niet duidelijk. Het was voor mij duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven die zogenoemde 'cyproteronacetaat' pillen wilde blijven slikken.  Kortom, ik wilde van die pillen af, maar natuurlijk ook blijvend van de testosteron! En zo werd het idee geboren om afscheid te nemen van mijn testosteron fabriekjes, oftewel van mijn testikels, die immers verantwoordelijk zijn voor de aanmaak van het leeuwendeel van de testosteron. Ook de bijnieren maken weliswaar testosteron aan, maar dat zijn minimale hoeveelheden. Mijn psycholoog vond dat ook een prima idee en zo werd die operatie - met een duur woord een orchidectomie genoemd - ingepland.
Dinsdag 27 november 2018 vond die operatie plaats en ik was er helemaal klaar voor. Ik was nog nooit geopereerd en was vooral benieuwd hoe dat alles in zijn werk zou gaan. Ik was ook in het geheel niet nerveus. Nu vond die operatie onder algehele narcose plaats, dus voor ik er erg in had, was ik onder zeil. En als je dan bijkomt op de verkoeverkamer, is alles al achter de rug. Een heel vreemde gewaarwording vond ik dat.
De orchidectomie was mij, zoals gezegd, te doen om te kunnen stoppen met die testosteronblokkers, dus puur een lichamelijke ingreep. Desondanks merk ik nu dat de ingreep wel degelijk ook een psychologisch effect op mij heeft, een effect dat ik echt niet heb zien aankomen. Ik kon per 27 november 2018 stante pede stoppen met die testosteronblokkers, maar gelijktijdig maakte zich ook een gevoel van euforie meester van mij, nu ik een cruciaal deel van man-zijn kwijt ben. Immers, testosteron wordt alom beschouwd als het summum van mannelijkheid. Ik voel mij nu ook meer vrouw dan voor de operatie en dat is een heel prettige bijkomstigheid aan het einde een moeizaam jaar, dat zo verdrietig begon met de zelfmoord van mijn broer.

Liefs, Remke xxx