Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

maandag 29 november 2010

Een onbeantwoorde liefde...

Ruim twee maanden geleden ontving ik een mysterieus mailtje van ene Marion, die mij vroeg mij of ik de Remco was die 30 geleden gezongen had in het Evoluon in Eindhoven. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik absoluut niet kan zingen en dus antwoordde ik netjes dat het mij speet maar dat ik die Remco niet kon zijn, domweg omdat ik niet kan zingen. Zij wist echter niet van ophouden en vroeg mij vervolgens of ik 30 jaar geleden op camping Volonne in de Ardêche had gestaan en of ik twee broers heb wiens voornamen ook met een R beginnen. En dat was toch wel schrikken, want dat klopte inderdaad allebei. Bij dat e-mailtje gebruikte Marion haar meisjesnaam en toen pas viel het kwartje. Deze Marion was het meisje waar ik 30 geleden verliefd op was geworden tijdens die voor mij memorabele vakantie in Frankrijk in juli 1980.


Ik ben na die vakantie nog twee keer in Veldhoven geweest waar Marion toentertijd woonde en zij is nog één keer in Zoetermeer geweest. We hebben vervolgens nog een jaar gecorrespondeerd, en, let op jonge lezertjes, in de vorm van zogenoemde 'handgeschreven brieven'! Daarna is het contact verwaterd. Voor de record: ik heb de laatste brief geschreven ;-)
Na dertig jaar radiostilte besloot Marion mij op te sporen, getriggerd door bovenstaande foto in haar vakantiefotoboek. Via LinkedIn had zij mij redelijk snel gevonden. Vervolgens mailden we wat heen en weer en daarbij viel het mij op dat Marion nog heel veel detailinformatie had over die vakantie in 1980, terwijl bij mij veel was weggezakt. Mensen die mij kennen, weten overigens dat ik een geheugen heb als een gatenkaas, dus dat ik weinig wist, was niet zo vreemd. Maar wat bleek: zij had al mijn brieven nog. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik vrijwel niks weggooi en dus ja, ik had al haar brieven mét enveloppe natuurlijk ook bewaard. Al snel was het plan geboren om in real life af te spreken om bij te praten en de brieven uit te wisselen. Inmiddels was Marion verhuisd naar Dongen en besloten we voor een rendez-vous af te spreken in Breda, waar ik zelf nog 5 jaar heb gewerkt.
Afgelopen vrijdag 26 november was het zover... Ik toog per trein naar Breda voor een ontmoeting met iemand die ik 30 jaar geleden uit het oog was verloren. Gelukkig hadden we recente foto's uitgewisseld om te voorkomen dat we elkaar op het station zouden moeten herkennen aan een anjer in het knoopsgat of een krant onder de arm . Ik had Marion echter al laten weten dat het vrijwel onmogelijk was mij niet te herkennen in de massa ;-)
We vonden elkaar dan ook zonder problemen in de hal van het station en hebben aansluitend geluncht in een plaatselijk etablissement; het was erg gezellig. Grappig is wel om vast te stellen dat de ontmoeting tot stand is gekomen door de tussenkomst van sociale media als LinkedIn en later twitter (ik heb Marion ondertussen ook het het twitteren gekregen). En dankzij die sociale media was het net of of we 30 jaar lang contact hebben gehouden. Het voelde dan ook vertrouwd en zeker niet als twee passanten in een vreemde stad. Na de lunch kwamen de brieven uit onze tassen. Marion las haar brieven en ik de mijne. Erg vertederend om te lezen hoe ik als adolescent mijn gevoelens onder woorden probeerde te brengen en ook hoe direct ik was in mijn geschriften. Dat is nu wel anders. En opnieuw werd (pijnlijk) duidelijk dat de liefde 30 jaar geleden van één kant kwam en wel de mijne. We hebben overigens smakelijk gelachten om de inhoud van de brieven en verder goede gesprekken gevoerd. En als je plezier hebt, dan vliegt de tijd voorbij en voor ik het in de gaten had was het al weer tijd om naar huis te vertrekken. Wel hebben we afgesproken om ditmaal het contact te onderhouden (is tegenwoordig dankzij e-mail, twitter en andere sociale media ook een stuk eenvoudiger) en het afspreken in real life er ook in te houden. Wordt dus vervolgd...

2 reacties:

Yvette Hoitink zei

Wat een prachtig verhaal! En leuk om een foto van jou met haar te zien :-D Die foto vertelt het hele verhaal in een notedop: jij enthousiast haar vasthoudend, zij wegkijkend. Toeval?

am i digital enough4U? zei

wat een snoesje was je toen :)
je moet toen toch indruk gemaakt hebben, waarom zou ze anders nu perse met je willen afspreken?
playing hard to get, wedden!

en iemand aan het twitteren krijgen is natuurlijk geen kunst heden ten dage.
je had haar een boek kado moeten doen :)
gr. angela