Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 16 maart 2014

Iedereen zal zich een situatie voor de geest kunnen halen waarin hij of zij geworsteld heeft met de vraag of en zo ja, hoe iets te vertellen aan zijn/haar ouders. Ik ben daar natuurlijk geen uitzondering in. Het heeft bij mij overigens wel uitzonderlijk lang geduurd, namelijk bijna 50 jaar! Welk geheim heb ik zo lang voor mijn ouders verborgen gehouden?
Toen ik 5 of 6 jaar was, voelde ik voor het eerst dat ik anders was dan mijn één jaar oudere broertje en anders dan de vriendjes waar ik dagelijks mee speelde. Waar zij duidelijk 'jongetjesgedrag' vertoonden (in bomen klimmen, kattenkwaad uithalen, etc.) had ik die behoefte in veel mindere mate of in het geheel niet. Ik wilde liever binnen spelen, met verkleedspullen en dan het liefst met de spullen van mijn moeder. De trouwjurk van mijn moeder, haar schoenen met (hoge) hakken en met name haar make-up spullen en nagellak hadden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Maar gelijktijdig was ik mij ervan bewust dat ik daarmee een wereld betrad die niet de mijne was: dit was het domein van de meisjes en dat was voor mij als jongetje 'verboden terrein'. Zodra ik in de gaten kreeg dat mijn omgeving mijn gedrag afkeurde, wist ik dat ik mijn behoefte om in meisjeskleding te lopen en/of om mijn nagels te lakken, moest onderdrukken en dat ik ondergronds moest gaan. En zo leerde ik al heel snel om een dubbelleven te leiden: het grootste deel van de tijd als een 'normaal' jongetje (de buitenkant) dat probeerde zich staande te houden in een wereld die de zijne niet was, en een klein deel van de tijd - en stiekem - als een meisje (de binnenkant) spelend met nagellak, make-up en meisjeskleding. Dit heb ik heel lang volgehouden. Tijdens de basisschool en de middelbare school heb ik feilloos dit dubbelleven geleid. Niemand die iets doorhad, maar ook niemand die ik in vertrouwen durfde te nemen. Daarmee werd mijn puberteit gekenmerkt door eenzaamheid en een enorme worsteling met mezelf. Want nog altijd wist ik niet wat er 'mis' was met mij. Dat gevoel overheerste vooral: ik voelde iets dat ik niet zou mogen voelen, gezien de opstelling van de buitenwereld. En vergeet niet, het was in die tijd lastig om aan informatie te komen over transgenders, want daar hebben we het hier over. Mijn ouders waren gelukkig wel zo vooruitstrevend dat zij lid waren van wat toen de NVSH heette, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming, de voorloper van de Rutgersstichting. Het clubblaadje van de NSVH, 'Sekstant', was voor mij het hoogtepunt van de maand, omdat daarin af en toe werd gerept over mannen die zich eigenlijk vrouw voelden en omgekeerd. Voor het eerst van mijn leven vatte het idee post dat er meer mensen waren zoals ik en dat er zelfs een woord voor was, namelijk transseksueel. En dat voelde fijn, ik was immers niet de enige. Maar nog altijd voelde ik mij niet sterk genoeg om dit met iemand te delen en al zeker niet met mijn ouders. Een kind is immers als de dood om te worden afgewezen door zijn eigen ouders. Ik schaamde mij voor mijn eigen gevoelens en voor mijn gedrag dat immers overduidelijk bij meisjes hoorde en niet bij jongens. Toen ik als provinciaaltje andragologie ging studeren aan de Universiteit van Amsterdam zag ik voor het eerst andere transgenders in levende lijve. Biologische mannen die opgemaakt over straat gingen, sommige zelfs in jurken of zelfs volledig als vrouw. Ik vond het prachtig om te zien, maar ik was zelf bij lange na niet zover dat ik dat durfde. Dat moment kwam pas bij de opkomst van het internet begin jaren '90, waarbij ik via fora - en anoniem - in contact kwam met andere transgenders. En zo werd ik uiteindelijk lid van wat nu de Vereniging Genderdiversiteit heet (de voormalige Landelijke Kontaktgroep T&T [travestie en transseksualiteit]). Die vereniging organiseerde door het gehele land maandelijkse avonden waarbij je in een veilige omgeving jezelf kon zijn. Dat was voor mij het startsein om eens per maand als vrouw af te reizen naar Utrecht om daar in ieder geval één avond per maand mijn andere ik te kunnen zijn en te verkennen. En nee, mijn ouders wisten nog altijd van niets. Het trieste is wel dat mijn moeder in die periode is overleden, slechts 61 jaar oud. Ik heb haar geen deelgenoot kunnen maken van mijn gevoelens en dat betreur ik tot op de dag van vandaag.
(wordt vervolgd)

How to tell my parents...? (part 1)

Everyone will be able to remember a situation in which he or she has struggled with the question of whether and, if so, how to tell something to his / her parents. I am no exception to that rule. In my case however it took an extremely long time to me to tell my parents, almost 50 years! What secret I have kept hidden for so long from my parents and brothers?

When I was about five or six years, I felt for the first time that I was different from my one year older brother and than the friends I played with daily. Where they obviously showed "boy behavior" (climbing trees, mischief, etc.) I didn't have that need at all or less. I would rather play with dressing up stuff and then preferably with the stuff from my mother. My mother's wedding dress, her shoes with (high) heels and in particular her makeup stuff and nail polish had an irresistible attraction for me. But simultaneously, I was aware that by doing that I entered a world that was not mine: it was the domain of girls and that was for me as a boy "off limits." As soon as I became aware that my social environment would disapprove my behavior, I knew that I had suppress my desire to walk in girls' clothes and / or to paint my nails, and that I had to go underground. So I very quickly learned to lead a double life: most of the time as a "normal" boy (outside) who was trying to survive in a world that wasn't his, and a limited time - and secretly - as a girl (inside) playing with nail polish, makeup and girls' clothing. I sustained this double life for a very long time. During the primary school and high school I unerringly led this double life. Nobody suspected something and I didn't dare confide with anybody. So my adolescence was marked by loneliness and a huge struggle with myself. Because I still didn't know what was 'wrong' with me. That feeling prevailed above all, I felt something that I shouldn't feel, given the attitude of the outside world. And do not forget, it was difficult in those days to get information about transgenders, because that's the subject we're talking about here. Thankfully my parents were quite modern; they were members of what was then called the NVSH, the Dutch Society for Sexual Reform, the forerunner of the Rutgers Foundation. This Society for Sexual Reform issued a monthly magazine called 'Sekstant '. For me, this was the highlight of the month, because it discussed men who actually felt like a woman and vice versa. And for the first time in my life it summed up the basic idea that there were more people like me and there was even a word for what I felt, namely 'transsexual'. And it felt good, because I was no longer the only one. But still I did not feel confident enough to share this with anyone, and certainly not with my parents. I was terrified of being rejected by my own parents. I was ashamed of my own feelings and my behavior that clearly belonged to girls and not to boys. When I was starting studying Social Sciences at the University of Amsterdam for the first time I actually saw other transgender persons. Biological men walking in the steets, some even in dresses or even completely as a woman. I thought it was beautiful to see, but personally I wasn't developed enough to be able to expose myself. That moment came with the start of the Internet early 90s. By means of fora I - anonymously - came into contact with other transgenders. And so I eventually became a member of what is now called the Association of Gender Diversity (the former National Contact Group T & amp; T [transvestism and transsexualism]). That association organizes throughout the country monthly meetings where - in a secure environment - you can be yourself. That was the starting point for me to travel to Utrecht once a month as a 'woman' in order to be at least one night a month, my other me and explore that side of me. And no, my parents still did not know. The sad thing is that my mother deceased during that period, only 61 years old. I still regret not being able to share my feelings and that part of me with her.
(to be continued)

2 reacties:

MissPinkyNails zei

Wauw wat een verhaal zeg... Ben benieuwd naar deel 2. Prachtig dat je er nu zo voor uit komt.

margriet kuper zei

wat schrijf je t op een mooie manier op. Heel goed dat je dit gewoon hier neerzet.. ik ben ook benieuwd naar deel 2 idd.