Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Vrijdag 3 maart 2017 (voor de oplettende lezers, inderdaad 03-03) viel een enveloppe van onze advocaat op de deurmat met daarin de verwachte bevestiging van een ambtenaar van de burgerlijke stand van Zoetermeer dat het echtscheidingsconvenant, zoals vorige maand bekrachtigd door de rechter, is ingeschreven in het echtscheidingsregister en wel per 20-02 (hmm... ja sorry, ik heb iets met cijfers ;-) ). Daarmee is de echtscheiding wettelijk een feit. Slik... :(
Met het inschrijven van het document in het echtscheidingsregister heeft deze ambtenaar, die naar eer en geweten heeft gehandeld, onbewust maar wel formeel een streep gezet onder mijn relatie met L., een relatie die ruim 36 jaar heeft geduurd. En natuurlijk, als je samen een dergelijk traject ingaat, dan weet je dat dit het uiteindelijke resultaat zal zijn, maar toch... Als je het dan zwart-op-wit ziet staan, is het toch best wel confronterend en gingen mijn gedachten automatisch terug naar ons gedeeld verleden.
Niet dat ik met wrok omkijk naar de tijd die we samen hebben doorgebracht, integendeel. Ondanks de emotionele worsteling met mezelf, heb ik met L. mooie jaren beleefd. Eerst heel romantisch met ons tweetjes, later, na de geboorte van beide kinderen, gezellig met ons viertjes. De vele fotoboeken en herinneringen zijn het levende bewijs van deze periode van overwegend geluk en voorspoed. Natuurlijk, de laatste jaren waren best moeizaam, voor een belangrijk deel omdat het mij domweg niet langer lukte mijn gevoelens van vrouw-zijn te onderdrukken; ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Ik realiseer mij terdege dat dit voor alle partijen een erg moeilijke periode is geweest, die nu wordt afgesloten met een echtscheiding, die zich gelukkig grotendeels in harmonie heeft voltrokken.
Dus ja, het is absoluut het einde van een tijdperk, maar tegelijkertijd is het een nieuw begin, zowel voor mijn ex die een nieuwe liefde heeft gevonden (wat ik haar natuurlijk van harte gun), maar ook voor mezelf. Ik sta aan het begin van een nieuwe fase, waarin ik eindelijk volledig mezelf kan zijn.

Liefs, Remke xxx