Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zaterdag 6 mei 2017

Te vroeg geboren...

Ik moet de laatste tijd regelmatig denken aan het prachtige liedje 'Laat me' van Ramses Shaffy. De eerste zinnen van de songtekst luiden alsvolgt: "Ik ben misschien te laat geboren, of in een land met ander licht. Ik voel me altijd wat verloren, al toont de spiegel mijn gezicht."
Ik word altijd een beetje melancholisch wanneer ik dit liedje hoor, omdat het zo herkenbaar is. Ik ben weliswaar niet te laat geboren, eerder te vroeg. Maar ik voel mij wel regelmatig een beetje verloren in een wereld die toch vooral denkt in of man of vrouw, kortom, heel binair. En natuurlijk heb ik reuze mijn best gedaan om mij aan dat concept aan te passen, maar daarin ben ik slechts ten deel geslaagd. De buitenwereld ziet mij doorgaans als een vreemd fenomeen, al moet ik zeggen dat de houding jegens transgenders best ten goede is gewijzigd ten opzichte van een aantal jaar geleden. En wellicht juist daarom heb ik het gevoel niet te laat maar juist te vroeg te zijn geboren, namelijk in een tijd dat het woord 'transgender' niet eens bestond en transseksuelen elkaar opzochten in 'schimmige' achterkamertjes van de toenmalige NVSH, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorimg. Het taboe op transseksualiteit was zo groot dat menig transseksueel er alles aan deed om zijn of haar ware gevoelens tot de andere sekse te behoren, zorgvuldig verborgen hield en alleen in de veilige omgeving van de verenigingsavonden voor die gevoelens durfde uit te komen. En ik kan het weten, want ik ook heb een tijd de T&T avonden bezocht en wel in Utrecht, toentertijd op de Wittevrouwensingel (what's in a name ;-) ).
Hoe anders is het tegenwoordig! Bij kinderen met genderdysforie, zoals de 'aandoening' officieel heet, wordt die diagnose veel eerder gesteld en kan worden overwogen de puberteit via medicatie uit te stellen, waardoor zij op een leeftijd van 18 jaar zelf kunnen besluiten waar hun hart ligt. Ik heb die optie nooit gehad met als gevolg dat de zogenoemde secundaire geslachtskenmerken bij mij alle ruimte hebben gekregen om zich te manifesteren. Vooral het lager worden van de stem is een onomkeerbare ontwikkeling, waar ik dagelijks mee word geconfronteerd. Tijdens telefoongesprekken word ik standaard met 'meneer' aangesproken en om iedere keer uit te leggen dat ik een mevrouw ben, gaat op een gegeven moment ook best tegenstaan. Gedane zaken nemen echter geen keer, dus ik zal hiermee moeten leren leven. Om in stijl met Ramses af te sluiten: "Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan."

Liefs, Remke xxx

0 reacties: