Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Na onze studiereis naar San Francisco en Palo Alto eind maart, was het plan om de resultaten van die studiereis terug te koppelen naar de rest van het personeel van het Nationaal Archief op een zogenoemde 'maandagochtend presentatie' die van 9 tot 10 uur zou plaatsvinden. We hadden alle vier ons eigen deel van de presentatie voorbereid en die betreffende maandagochtend zouden we de vier presentaties integreren. Onze directeur stelde voor om extra vroeg (rond 8:15 uur) bij elkaar te komen om dat te doen. Hij keek ons aan aan en vroeg mij of dat een probleem was. Nou nee, antwoordde ik, want dan zit ik normaliter al een uur achter mijn bureau. Op de vervolgvraag van de directeur hoe laat ik dan in de middag naar huis ga, moest ik even nadenken. Niet omdat ik het antwoord niet wist, maar meer omdat ik niet wist of ik dat antwoord wel wilde delen. Na een korte aarzeling gaf ik aan rond 17. 30 - 17:45 naar huis te gaan.
Het uitspreken hiervan ten overstaan van mijn collega's was wel een soort van wake-up call. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik ben weliswaar geen psycholoog, maar de verklaring is niet al te ingewikkeld: ik heb mezelf jaren op mijn werk gestort om maar vooral niet het hoeven 'voelen'. De gevoelens van frustratie, verdriet en onmacht wilde ik niet toelaten tot mezelf, omdat ik niet kon instaan voor de gevolgen. En dan is werk, en ik heb nog een leuke baan ook, een prima bezigheid om mij volledig op te storten. Ik maak inderdaad lange dagen: ik ga vroeg naar mijn werk, blijf lang hangen, kom laat thuis, schuif aan tafel aan voor het avondeten en rond 22:00 uur zoek ik mijn bed op, want om 5:45 uur gaat de wekker weer. Een prima aanpak om mijn gevoelsleven onder controle te houden. Want laten we wel wezen, dat heb ik best lang volgehouden (een jaartje of 30), maar uiteindelijk laten die gevoelens zich niet voor eeuwig onderdrukken; de vulkaan begon te borrelen en ik kon uiteindelijk niet anders dan mijn ware gevoelens geleidelijk aan de ruimte te geven. Ik gaf ze bij wijze van spreken een vinger, maar ze namen mijn hele hand, wat zeg ik, beide handen. En de vrouwelijke hormonen die ik inmiddels was gaan slikken kozen overduidelijk partij voor mijn ware gevoelens, die via de uitbarstende vulkaan naar buiten werden geschoten, ongecontroleerd. Een kennis van mij sprak gekscherend over 'weekmakers', want inderdaad, door die vrouwelijke hormonen kan ik sindsdien de waterlanders maar met moeite binnen houden en dat is prima. Ik heb lang genoeg mijn gevoelens weggedrukt.
Ik probeer sinds kort mijn leven wel te beteren door normale werkdagen te draaien van 9 uur (ik werk 4x9 uur). Niet dat dat direct slaagt, maar vorige week lukte het mij zowaar om de werkdagen te beperken tot 9:15 uur en 9:30 uur  ;-)
En afgelopen donderdag heb ik zelfs mijn werklaptop op mijn werk achtergelaten; dat doe ik anders nooit. Kortom, ook deze transitie geef ik langzaam aan handen en voeten. Ja, ik was/ben een workaholic, maar nu ik weet wat daar achter zit, kan ik er beter mee omgaan en het langzaam afbouwen en een begin maken met het genieten van het leven als Remke. En dat is best nog een hele opgave, want de weg van Remco naar Remke was een lange en een moeizame, maar de weg van workaholic naar levensgenieter is zeker niet korter, al ga ik mijn stinkende best doen deze weg wel sneller af te leggen. En als hardloper moet dat toch lukken ;-)

Veel liefs,  Remke xxx