Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Het is een behoorlijke tijd stil geweest rond mijn persoontje, althans op deze blog. Ik ben de afgelopen weken erg druk geweest met het voorbereiden van mijn verhuizing van Zoetermeer naar Alphen aan den Rijn. Emotioneel best een grote stap, want ik heb meer dan 40 (!) jaar in Zoetermeer gewoond. En mijn beide kinderen wonen ook in Zoetermeer, al zal mijn dochter ook regelmatig bij mij wonen. Maar de woning die ik in het voorjaar bezichtigde, voelde direct zo goed dat ik wist dat ik hier wilde gaan wonen. Rationeel kan ik het niet onderbouwen, maar ik voelde dat dit huis voor mij was bestemd. En zo geschiedde.
Vrijdag 15 september jl. rond 9:15 uur kreeg ik bij de notaris de sleutels overhandigd door de voormalige eigenaar en stapte ik in mijn auto om mij richting Alphen aan den Rijn te begeven. Ik opende de deur van mijn nieuwe woning en stapte naar binnen. En terwijl ik maanden had uitgekeken naar dit moment, viel het mij - onverwacht - erg zwaar. De woning rook naar iemand anders en zag het er leeg heel anders uit dan toen de woning bezichtigde. Maar het was vooral het besef dat tot mij doordrong dat de scheiding nu echt definitief was, this was it! 1 november 2015 besloten we uit elkaar gegaan, maar tot en met donderdag 14 september woonden we gewoon samen, sterker, we sliepen nog samen (ja, wel geheel platonisch). Vooral het besef dat het nu definitief over was, dat er nu een einde was gekomen aan een tijdperk van 37 jaar, maakte dat ik moeite had om met plezier vooruit te kijken en mij aan te zetten tot de eerste klus, het witten van mijn toekomstige slaapkamer. Gelukkig kreeg ik zaterdag hulp van 3 vrienden van de mannelijke kunne bij het verhuizen en het klussen, waarmee het gevoel van melancholie plaats maakte voor enthousiasme. Langzaam zag ik de woning veranderen in de woning die ik in het voorjaar voor ogen had. En nu, twee weken later is de inrichting voor een groot deel klaar, op de gordijnen [vandaag besteld voor woon- en eetkamer] en de vele afwerkklusjes na. Ik voel mij er helemaal thuis en op mijn gemak, ook in de wijk. En wat (gelukkig) niet is veranderd: ook hier staren de mensen mij aan. Niks nieuws onder de zon... ;-)

Liefs, Remke xxx