Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

woensdag 29 november 2017

Ode aan...

5 december 2017. Heerlijk avondje is gekomen. Voor veel mensen, en vooral voor kleine kinderen, heeft 5 december een feestelijke en magische klank, terwijl deze dag voor mij sinds 22 jaar een hele andere gevoelswaarde heeft gekregen. 5 december is namelijk ook de verjaardag van mijn moeder. Zij zou vandaag 84 jaar zijn geworden. Helaas heeft het zo niet mogen zijn: op 61-jarige leeftijd werd zij getroffen door een fatale hartaanval. De liefste moeder van de wereld, die mij het leven had geschonken én die mij een beetje begreep, werd van het ene op het andere moment uit het leven gerukt. Niemand heeft afscheid van haar kunnen nemen. Over en uit! Ik kan mij dat verschrikkelijke telefoontje van het ziekenhuis nog herinneren als de dag van gisteren. Het ziekenhuis kon mijn vader niet bereiken en ik was blijkbaar de nummer twee op hun bellijst.

Mijn moeder nam en neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Zij vermoedde al in een vroeg stadium dat ik anders was dan mijn beide broers, dan andere jongetjes en dat ik meer eigenschappen had en/of gedrag vertoonde van een meisje dan van een jongen. De tijdgeest was er echter niet naar om daar nu direct iets mee te doen: het woord 'transgender' bestond niet en op transseksualiteit berustte een groot taboe. Mijn moeder wees mij wel heel subtiel op radiouitzendingen over transseksualiteit. Ik was toen een jaar of 14, een onzekere puber, worstelend met mijn gevoelens en met mijn gender (al had ik natuurlijk nog nooit van dat woord gehoord). Mijn beide ouders dachten echter dat het met mij wel goed ging, want ik was een rustige 'jongen' die nooit problemen veroorzaakte en 'zijn' best deed op school. Hun aandacht ging vooral uit naar mijn twee broers, die het mijn ouders veel lastiger maakten. Mijn interne worsteling wist ik voor mijn ouders blijkbaar heel goed te verbergen en die worsteling zou nog vele jaren voortduren, zoals jullie inmiddels weten.
Wat jullie echter niet weten, is dat mijn moeder heel graag een dochter had willen hebben. Zij gaf echter geboorte aan drie zonen, nou ja, twee zonen en mijn persoontje. Het is des te verdrietiger dat mijn moeder de transitie van Remco naar Remke niet heeft mogen meemaken en omgekeerd, ik had zo graag het 'eindresultaat' van mijn lange reis met haar gedeeld, al zou de echtscheiding haar ongetwijfeld ook verdriet hebben gedaan. Nu heb ik die lange reis vooral in mijn eentje moeten afleggen. En niet alleen mijn vrouw-zijn heeft mijn moeder niet mee mogen maken, ook de geboorte van mijn mooie dochter Esmée, haar kleindochter, was mijn moeder niet meer gegund. De gedachte aan mijn moeder draag ik iedere dag met mij mee en het biedt enige troost als familieleden en vrienden stellen dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken. Op die manier leeft mijn moeder een klein beetje in mij voort. Dat doet mij wel goed, ofschoon het verdriet natuurlijk blijft, ook nog na 22 jaar.

Voor altijd in mijn hart...



Liefs, Remke xxx


1 reacties:

Ja lekker eten! zei

Lieve Remke,

Wat een mooi stuk en zeker verdrietig ik begrijp je. Ik ga zo direct in mijn la rommelen en een mooie wierrook branden voor jou en je mama.
groetjes,

Jimmy (James) Stell