Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zaterdag 25 december 2010

Van Pollux naar Castor

Pollux en Castor, samen ook wel Dioscuri genoemd, waren tweelingbroers uit de Griekse mythologie, waarbij eerstgenoemde onsterfelijkheid was geschonken door Zeus. Pollux probeerde de oppergod te overtuigen om zijn geschenk ook met zijn overleden broer Castor te mogen delen.

Als je jong bent, denk je onsterfelijk te zijn, althans dat had ik dus. Ik was ervan overtuigd Pollux te zijn. Ik heb in mijn jonge jaren dingen gedaan, waarvan ik me nu afvraag hoe ik het in mijn hoofd haalde om zo mijn leven op het spel te zetten. Maar zoals gezegd, ik dacht het eeuwige leven te hebben. Het deed mij vervolgens ook helemaal niks om 20 jaar te worden, 30 jaar of zelfs 40 jaar. Wat kon mij gebeuren? En dat terwijl in dat laatste decennium mijn moeder heel onverwacht op een leeftijd van 61 jaar was overleden aan de gevolgen van een hartaanval. Ik was toen bijna 36 jaar oud.

Mijn moeder lag al een paar dagen in het ziekenhuis na een eerste hartaanval, maar ik was nog steeds zo overtuigd van de onsterfelijkheid van mensen in mijn nabije omgeving, dat het echt geen seconde in mij was opgekomen dat mijn moeder wel eens zou kunnen overlijden. Het telefoontje uit het ziekenhuis de ochtend van 1 juli 1995 dat mijn moeder een tweede fatale hartaanval had gekregen, kan ik mij nog herinneren als de dag van gisteren; de grond onder mijn voeten zakte weg. En zeker op dagen als deze mis ik haar verschrikkelijk...


Maar ondanks deze gebeurtenis dacht ik nog steeds dat ik onsterfelijk was, 'Pollux was still my second name'. De kentering kwam in november 2008 toen ik voor mijn werk 8 dagen in Nieuw-Zeeland was voor een vergadering van de ISO (International Standardization Organisation). Na 4 dagen werd ik 's ochtends om 7:30 uur plaatselijke tijd gebeld door mijn lief met de boodschap dat mijn vader een hartstilstand had gekregen en in het ziekenhuis was opgenomen. De ernst van de situatie was dusdanig dat ik nog diezelfde dag naar Nederland werd gevlogen, waar ik twee dagen later arriveerde. Mijn vader lag in het Haagse Bronovo ziekenhuis - ja, hetzelfde ziekenhuis waar onze koninklijke familie in voorkomende gevallen verblijft - waar hij onderkoeld in coma werd gehouden om beschadiging van de vitale organen te voorkomen. En toen ik mijn vader daar zo zag, realiseerde ik mij voor het eerst in mijn leven met een schok dat ook ik niet het eeuwige leven heb en dat ik, net als Castor uit de Griekse mythologie, een gewone sterveling ben.

Toen ik het jaar daarop 50 werd, heb ik daar wel even moeite mee gehad. Ik moest onwillekeurig denken aan mijn moeder die met 61 jaar veel te vroeg is heengegaan en dat punt lag slechts 11 jaar van mij verwijderd. Johan Cruijff indachting ("...elk nadeel heb z'n voordeel") besloot ik het roer om te gooien: carpe diem, pluk de dag is nu mijn motto! Koester iedere dag en geniet ook van de kleine dingen in het leven. Ik nam tevens het besluit om eerlijker naar mezelf toe te zijn en het leven te leiden dat dichter bij mijn wezen ligt en niet langer het leven dat anderen vinden dat ik moet leiden. Moeilijk? Best wel! Sterfelijk? Jazeker! Maar ook vrijer! Ik gun me nu meer ruimte om mezelf te zijn en niet langer 'die ander'.

Met mijn vader gaat het overigens prima na een driedubbele bypass operatie; hij woont met zijn 80 jaar nog altijd zelfstandig. En Castor? Die heeft het prima naar zijn zin, met ups en downs, maar dat hoort erbij...

2 reacties:

Ingmario zei

Heel mooi stukje Remco! Dat je nog maar lang mag leven zoals je zelf wil...

am i digital enough4U? zei

hi, ik las nu net je blog... niet zo 2.0 dat het al feb. maar misschien is het nooit te laat om iemand te feliciteren met zichzelf?
gefeliciteerd dus!

(ik had je al eerder willen complimenteren met de mooie oogmake-up:brings out the blue in your eyes).

angela