Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 16 maart 2014


Na een aantal jaren trouw de maandelijkse avonden van de Vereniging Genderdiversiteit in Utrecht te hebben bezocht 'als vrouw', wist ik dat dit niet de vorm was waarin ik gelukkig zou worden. De transformatie tot vrouw voelde weliswaar heel fijn, de terugkeer naar man daarentegen viel steeds zwaarder. Gelijktijdig had ik voor mijzelf vastgesteld - mede naar aanleiding van vele gesprekken met lotgenoten - dat ik geen transseksueel was: mijn afkeer van het man zijn of van mijn mannelijke lichaam was niet sterk genoeg om in aanmerking te komen voor een geslachtsveranderende operatie. Echter, het gedwongen switchen tussen mannelijke en vrouwelijke verschijningsvorm kon ik niet langer mentaal opbrengen. Voor mijn gevoel was ik één persoon met twee entiteiten, die ik niet moest scheiden, maar integendeel, juist moest integreren: ik was een mens met een mannelijke uiterlijk en een overwegend vrouwelijk innerlijk. Het gevoel volledig een vrouw te willen zijn overheerste niet langer; ik had dat achter mij gelaten. Boudewijn de Groot heeft dat gevoel treffend verwoord in zijn liedje "Verdronken vlinder":

Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven, alle pijn. 

Maar ik heb niet langer hinder van jaloers zijn op een vlinder

Als zelfs vlinders moeten sterven, laat ik niet mijn vreugd bederven

Ik kan zonder vliegen leven
 
Wat zou ik nog langer geven
 om een vlinder die verdronken is in mij

Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn.

Ik kon er vrede mee hebben om zowel man als vrouw te zijn en daar wilde ik ook uiting aan geven. Vanaf dat moment nam ik mij voor om uit te komen voor mijn vrouwelijke kant, onder andere door mij op te maken, door mijn nagels te lakken en door af en toe op hakken te lopen. Dat is overigens makkelijker gezegd dan gedaan, want ik moest nog steeds mijn eigen schaamte voorbij. Dat heeft heel wat jaartjes gekost, maar op een gegeven moment was ik zover dat ik voldoende sterk in mijn schoenen stond om de afkeuring van anderen te kunnen pareren of daar in ieder geval boven te staan. Afkeurende blikken of opmerkingen blijven je af en toe ten deel vallen, maar ik kan er nu beter mee omgaan. Veel mensen in mijn omgeving zagen geleidelijk een rups veranderen in een vlinder, maar nog altijd had ik het mijn ouders, i.c. mijn vader niet verteld. Ik was deels uit de kast, maar er was nog een hobbel te nemen. En die hobbel zou ik vrijdag 14 maart 2014 nemen. Ik blaakte van het zelfvertrouwen en voelde mij sterk genoeg in mijn schoenen staan om de confrontatie (mocht die er komen) aan te gaan. Ik had mijn vader een paar dagen tevoren opgebeld en hem uitgenodigd voor een lunch in een etablissement naar keuze in Scheveningen, waar hij woont. Om te voorkomen dat ik toch nog op het laatste moment het bewuste onderwerp niet zou aansnijden, ging ik in vol ornaat op weg naar Scheveningen, dus opgemaakt, met paars gelakte nagels en met enkellaarsjes met bescheiden hakken. Kortom, er was geen ontsnappen meer aan: het gesprek zou plaatsvinden. Toen mijn vader mij binnen liet, viel hem in eerste instantie niets op. Pas toen ik zijn nieuwe smartphone van hem aanpakte, zag hij mijn gelakte nagels. Hij reageerde op de voor hem karakteristieke wijze: of ik wel helemaal wijs was, deels grappig bedoeld, deels ook serieus. Ik vermande mij en zei hem dat ik dit mooi vond. Hij dacht in eerste instantie dat ik een grapje maakte, maar al snel was het hem duidelijk dat het mij menens was. Vervolgens constateerde hij in het trappenhuis, onderweg naar het restaurant, dat ik op hakken liep en als klap op de vuurpijl zag hij (pas) in het restaurant dat mijn ogen waren opgemaakt. Dit was voor mij het moment om mijn vader te vragen of hij wel eens naar het programma keek "Hij is een zij". Hij zei het programma wel te kennen. Ik haalde diep adem en vertelde hem dat ik weliswaar geen 'hij is een zij' ben, maar wel een 'hij is ook een zij'. Het hoge woord was eruit... 
(Wordt vervolgd)

How to tell my parents...? (part 2)

After having visited loyally the monthly evenings of the Association of Gender Diversity in Utrecht 'as a woman', I felt this was not the 'form' in which I would be happy. The transformation into a woman felt indeed very nice, but returning to man on the other hand was getting heavier each time. At the same time I came to the conclusion - partly as a result of the many conversations with peers - that I was not a transsexual: my dislike of my male body was not strong enough to qualify for a sex-change operation. However, the forced switch between male and female appearance became a burden I could no longer carry mentally. I felt I was one person with two entities, which should not be seperated, but on the contrary, be integrated: I was a man with a masculine appearance and a predominantly female feelings. The feeling that I must be completely like a woman no longer prevailed; I had leeft that behind me. Boudewijn de Groot, a Dutch singer, has expressed that feeling aptly in his song "Drowned butterfly":

"In order to live I thought you should be a butterfly
To fly very far away from all the life, all the pain.
But I am no longer affected by envy of being a butterfly
If even butterflies have to die, I will not spoil my joy
I can live without flying
Why would I would any longer care for a butterfly who drowned in me
For living, I don't have to be a butterfly anymore."

I had made peace with the thought of being both man and woman, and I wanted to express that. From that moment I decided to express my feminine side, by using make up, painting my nails and occasionally to walk in heels. This, however, is easier said than done, because - strangly enough - I was still ashamed of my own feelings. This has taken a lot of years, but at one point in time I was strong enough to parry or at least to ignore the disapproval of others. Disapproving glances or comments will always be a part of my life, but I am in a mentally state to handle it. Many people in my environment gradually saw me changing from a caterpillar into a butterfly, but still I hadn't told my father. I was partly out of the closet, but there was still a bump to take. And I had decided to take that bump Friday, March 14th, 2014. I was full of confidence and felt strong enough to tell my father and to have the confrontation (if any). A few days before D-day I had called my father to invite him to lunch at a place of his choice in Scheveningen, where he lives. To avoid that I would back up at the last moment, I took off to Scheveningen to visit my father 'in full uniform', thus with make-up, purple painted nails and ankle boots with modest heels. In short, there was no escape: the confession was going to take place. When my father opened the door, he actually didn't notice anyting different. Only when I handed me his new smartphone, he notice my purple nails. He reacted in the manner characteristic of him: "Are you out of your mind?", intended partly funny, partly serious. I took a deep breath and told him that I simply liked painted nails. At first he thought that I was joking, but soon it was clear to him that I was serious. Next when we took off for the restaurant, he noticed my heels and as icing on the cake, it was in the restaurant that he saw that I was wearing make up. For me this was the moment to ask my father if he ever watched the program "He is a she." on televion. He said he was familiar with he program. I took a deep breath and told him that I am not the type 'he is a she', but more the type "he's a she too." There, I have said it...
(To be continued)








3 reacties:

Yvette Hoitink zei

Wat dapper dat je het gesprek met je vader bent aangegaan! Het lijkt me zo moeilijk als je zelfs tegenover je ouders je echte identiteit moet verbergen. Mooi beschreven hoe dat proces bij jou is gegaan.
Zelf zie ik 'gender' niet als iets binairs, we zitten allemaal ergens op het spectrum tussen man en vrouw. Als vrouw in de IT die gek is op kaartlezen maar een hekel heeft aan shoppen zit ik zelf ook niet helemaal aan het uiterste van het spectrum :-)
Ik vind het mooi dat je ook op je werk gewoon jezelf kan zijn en ben er trots op dat je je bij ons veilig genoeg voelt om dat te doen.

MissPinkyNails zei

Ik ga nu vol spanning je laatste deel lezen!

Ja lekker eten! zei

Hoi die Remco,

Een woord respect, en een buiging!
Prachtig geschreven...heb beide delen gelezen.
Wat een avontuur en een spanning en ooh zo lang gewacht of moeten wachten.
Ik heb nog wel een NVSH verhaaltje voor je. Maar dan moeten we ff afspreken.
Toi Toi Toi Remco.
Ciao,
James Stell