Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

vrijdag 3 oktober 2014

Het is inmiddels een half jaar geleden dat ik mijn vader vertelde dat ik een transgender ben en dat ik weliswaar een mannenlijf heb, maar dat ik mij van binnen deels vrouw voel. Zelf spreek ik over: 'hij is ook een zij', naar het programma "Hij is een zij" van Arie Boomsma. Voor mijn vader kwam mijn ontboezeming - tot mijn eigen verrassing - geheel als een verrassing. Nooit had hij iets gemerkt van het dubbelleven dat ik vanaf mijn kinderjaren heb geleid. Of ik ben al die jaren heel goed in staat geweest mijn vrouwelijke kant te verbergen of mijn vader was in mijn kinderjaren te weinig aanwezig (fysiek en/of mentaal) om dat op te merken. Ook mijn twee broers wisten tot een half jaar geleden van niets. Hen heb ik na het gesprek met mijn vader ook direct geïnformeerd. Beiden waren eveneens verbaasd en hadden nooit iets gemerkt. Conclusie, ik heb mijn transgender-zijn al die jaren heel goed weten te verbergen. Mijn moeder, die in 1995 op te jonge leeftijd is overleden, heeft altijd geweten dat ik een sterke vrouwelijke kant had. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat zij mij in mijn puberjaren heel delicaat attendeerde op radiouitzendingen die gingen over transseksualiteit. Ik weet zeker dat zij daar met mijn vader nooit over heeft gesproken, wellicht om mij te beschermen.
Mijn oudste broer reageerde best positief, terwijl ik juist bij hem rekening had gehouden met een negatieve reactie. Mijn jongere broer daarentegen reageerde op een manier die ik niet had zien aankomen. Hij vond dat ik het hem veel eerder had moeten vertellen, daarbij voorbijgaand aan het feit dat ik jaren heb geworsteld met mijn identiteit, zoekend naar een manier om mijn leven vorm te geven. Sommige vrienden staken mij een hart onder de riem, vonden het stoer dat ik nu met mijn verhaal naar buiten trad. Een goede vriendin gaf aan het gevoel te hebben mij niet te kennen, omdat ik zo'n wezenlijk deel van mijn persoonlijkheid verborgen had gehouden. Dat deed een beetje pijn, omdat ik van binnen wezenlijk niet anders ben, alleen breng ik nu de buitenkant meer in lijn met de binnenkant. Zo waren er ook vrienden die vooral begaan waren met Linda, hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Natuurlijk is het voor Linda ook niet makkelijk geweest, maar Linda wist vanaf het moment dat wij verkering kregen dat ik een transgender ben. Dat heb ik haar direct verteld. Nu bijna iedereen in mijn directe omgeving weet dat ik een sterk vrouwelijke kant heb en dat ik die kant onder andere via nagellak, make-up en hakken tot uiting breng, heb ik eindelijk de rust gevonden om mezelf te zijn. Voor mijn gevoel kan mijn leven nu echt beginnen. Ik heb er zin in...!

How to tell my parents...? (part 4 Epilogue)

It is now six months ago that I told my father I am a transgender and that although I have a man's body inside I feel partially a woman. I consider myself as "he is a she too," to the program "He is a she" by Arie Boomsma. For my father my confession was - to my own surprise - entirely a surprise. He had never noticed anything of the double life I have led from my childhood. Apparently over the years I have been quite able to conceal my feminine side. Or perhaps in my childhood my father was too little present (physically and /or mentally) to notice that. My two brothers weren't aware of my double life either until this moment. I informed them right after the conversation with my father. Both were also surprised and had never noticed anything. In conclusion, I have done a good job in hiding the transgender part of me all these years. My mother, who died in 1995 at the age of only 61, has always known that I had a strong feminine side. I can remember very well that in my teenage years she very delicately told me about radio broadcasts that dealt with 'transsexuality'. I'm pretty sure she never talked about this with my father, probably to protect me.
My oldest brother reacted quite positively, while I had taken into account a negative reaction from him. My younger brother on the other hand reacted in a way that I hadn't seen coming. He thought that I should have told him sooner, totally ignoring the fact that for years I have struggled with my identity, searching for a way to shape my life. Some friends openly supported me and found it cool that I came out of the closet. A good lady friend told me that she had the feeling not knowing me, because I had hidden such a substantial part of my personality. That hurt a little, because on the insde in essence I am still the same. I am only synchronising the outside with the inside. There were friends who were especially concerned about Linda, how difficult this must be for her. Of course it has not been easy for Linda, but Linda knew from the moment we started dating that I am a transgender. That's what I told her right away. Now most people close to me know that I have a strong feminine side and that I express that side by using nail polish, makeup and heels and that I finally found the peace to be myself. I feel can really start my life. I'm excited...!

1 reacties:

Unknown zei

Heel mooi om te lezen. Het is zeker niet makkelijk, maar je hebt een keuze gemaakt. Dat belangrijk om nu echt jezelf te zijn! :-) Geniet ervan! Liefs