Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

maandag 5 januari 2015

Paskamerperikelen

Van de week was ik bij de Primark (jazeker, ook ik kom daar wel eens) op zoek naar een skinny spijkerbroek. In eerste instantie op de herenafdeling op de eerste etage, maar omdat mijn maat daar niet voorradig was (dan wel niet te vinden) week ik uit naar de damesafdeling op de begane grond. Voor de mensen die de Primark niet kennen; de Primark is een lage prijzen kledingketen, altijd erg druk en waar de klanten het door elkaar gooien van de stapels kleiding tot kunst hebben verheven. Met andere woorden de stapels (als er al stapels liggen) zijn volstrekt willekeurig gesorteerd, waardoor je er niet aan ontkomt door alle stapels kleding te doorzoeken op zoek naar je maat. Na verschillende stapels te hebben doorgenomen had ik zowaar 3 skinny spijkerbroeken gevonden in maat 38 en 40. Passen dus! Ik op zoek naar de paskamers op de begane grond. Daar aangekomen is het een kwestie van aansluiten in de rij tot je aan de beurt bent. Toen ik na een kwartier wachten aan de beurt was en ik aan de medewerkster van de Primark aangaf dat ik 3 kledingstukken wilde passen, vertelde zij mij dat dit de damespaskamers waren en dat ik naar de eerste etage diende te begeven, waar de herenpaskamers waren. Het feit dat ik niet voldeed aan het standaard beeld van de man (ik was opgemaakt, mijn nagels ware gelakt en ik droeg hakken) en dat ik de 3 skinny damesspijkerbroeken van deze etage had uitgezocht, legde geen gewicht in de schaal. Ik mocht hier niet passen. Verdere discussie leek mij zinloos, dus ik zocht de roltrap op naar de eerste etage, De paskamer op die etage is voor mannen én voor vrouwen. Opnieuw in de rij. Toen ik aan de beurt was om zo'n ding te krijgen waarop wordt aangegeven hoeveel kledingstukken mee de paskamer ingaan, keek de medewerkers naar de kledingstukken en vroeg mij of ik van plan was die af te geven bij één van de damespaskamers. Zij dacht blijkbaar dat mijn vrouw of dochter al in de paskamer was. Toen zij nog eens goed naar mij keek zag zij haar dwaling in en vroeg zij mij of die zelf wilde passen. Ik antwoordde bevestigend en zij verwees mij naar het linkergangetje waar de herenpaskamers waren. Daar aangekomen trof ik daar ook de nodige dames en meisjes! Het is bij de mannen immers altijd rustiger dan bij de damespaskamers. Ik snap dat best, maar het bevreemd mij wel dat ik word geweerd bij de damespaskamers, terwijl toch duidelijk was dat ik - als transgender - ook prima bij de damespaskamers had gepast. Enfin, broeken gepast en er twee gekocht. Eind goed, al goed. Nou, eigenlijk niet! Ik vind dat ik als transgender best gebruik had mogen maken van de damespaskamers. Wellicht had ik de manager erbij moeten halen. Dat speelde wel even door mijn hoofd, maar gezien de rij achter mij, vond ik dat dit keer niet de meest geschikte weg om mijn gelijk te halen. Maar een volgende keer laat ik het erop aan komen... Wordt vervolgd!

3 reacties:

Unknown zei

Die mutsen hebben niet vooraan gestaan bij het uitdelen van gezond verstand. Bij mijn vorige baan werkte ik ook volgens protocol maar als ik iets niet vond kunnen durfde ik er wel tegen in te gaan. Tot grote irritatie van mijn 20 jaar jongere leidinggevende. Helaas voor hem stak ik mijn mening nooit onder stoelen of banken. Maar ja Remco laat de onwetendheid van bepaalde mensen voor jou geen belemmering zijn om te zijn wie je bent. Remco een heel bijzonder mens. Iemand die er geweldig uitziet in skinny jeans. Hahaha misschien waren die mutsen wel jaloers op je mooie lange benen. Dat kan toch?

Yvette Hoitink zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Yvette Hoitink zei

Ik vind al die kunstmatige opdeling in mannen-en vrouwenhokjes niet met van deze tijd. Als ik in het ziekenhuis hoogzwanger een kamer moet delen met een man, kunnen we dan alsjeblieft ook overstappen naar unisex pashokjes? Die gordijntjes zijn dikker hoor!