Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 21 juni 2015

Thuiskomen...

Zoals jullie wellicht nog weten heb ik ruim vier weken geleden een nieuwe pruik gekocht bij De Haarlounge in Den Haag. Na heel lang wikken en wegen kwam ik tot de slotsom dat ik blijkbaar toch zwaarder til aan het gemis van een haarbos dan ik mijzelf altijd heb voorgehouden. Dat de laatste maanden de balans meer naar mijn vrouwelijke kant doorslaat, zal ongetwijfeld aan die afweging hebben bijgedragen. Als mensen mij vragen hoe ik 'in elkaar zit', dan refereer ik doorgaans aan het televisieprogramma van Arie Boomsma, "Hij is een zij" en duid ik mijzelf als "Hij is ook een zij". Dat suggereert iets van een middenpositie, een evenwicht tussen man en vrouw, waarvan ik lang heb gedacht dat dat een modus operandi is, waar ik vrede mee zou kunnen hebben. Ik dacht na een jarenlange worsteling met mijzelf en met mijn omgeving, de gulden middenweg gevonden te hebben, waarbij ik - tot een bepaald niveau - mezelf kan zijn. Ik had gehoopt daarmee een balans in mijn leven en die van mijn naasten te hebben gevonden, maar dat blijkt een vergissing. Het dragen van mannenkleding gaat mij steeds meer tegenstaan en ik neig meer en meer naar androgyne kleding en naar kleding die bedoeld is voor 'de andere sekse', kleding die gevoelsmatig beter bij mij past. Ik zeg bewust gevoelsmatig, want lichamelijk is het natuurlijk wel wat behelpen ;-).

En zo neemt mijn vrouwelijke kant het heft steeds meer in handen ten koste van mijn mannelijke kant, met als resultaat dat ik vorige week vrijdag voor het eerst in mijn leven (!) overdag de vrouw in mezelf bewust alle ruimte heb gegeven. En dat voelde heerlijk. Het is moeilijk dat gevoel onder woorden te brengen, maar het voelde als een opluchting. Alle puzzelstukjes vielen als het ware op hun plek. Ja, natuurlijk, ik vond het ook best eng om mij zo kwetsbaar op te stellen, maar uiteindelijk overwint het gevoel om mezelf te willen zijn. Gewoon als mezelf over straat gaan, winkelen, dat voelde echt goed, een gevoel van thuiskomen! Deze constatering heeft echter een keerzijde, zoals alles een keerzijde heeft, want heel langzaam dringt de uiterste consequentie van dit gevoel van thuiskomen tot mij door: dat waar ik jaren dacht als transgender een middenpositie in te nemen (zowel man als vrouw, of noch man, noch vrouw), ik nu wel degelijk het gevoel  heb in het verkeerde lichaam te zijn geboren....

Coming home...

As you perhaps know, more than four weeks ago I have bought a new wig at The Hair Lounge in The Hague. After a long deliberation, I concluded that apparently I missed some form of hair more than I've always told myself. The fact that in recent months the balance went over to my feminine side, will undoubtedly have contributed to that assessment. When people ask me 'what am I', I usually refer to the Dutch television program by Arie Boomsma, "He's a she". I see meself as "He's a she too." That suggests something of a middle position, a balance between man and woman, which I thought for a long time would be my modus operandi, giving me peace of mind. After a long struggle with myself and my environment, I thought to have found this way in the middle, where - to a certain degree - I can be myself. I hoped to have found a balance in my life and in the life of my beloved ones, but it appears to be a mistake. Wearing men's clothes increasingly started to annoy me and I tended more and more to androgynous clothing and for clothing meant for the opposite sex, clothes that suit me better emotionally. I deliberately say emotionally because physically of course it is far from perfect ;-).

 
And so my feminine side becomes stronger and stronger at the expense of my masculine side, with the result that last week for the first time in my life (!)  I decided to give the woman in myself the necessary space. And it felt great. It's hard to put into words that feeling, but it felt like a relief. All the pieces fell into place, so to speak. Of course, at the same time, it was pretty scary to expose myself, but eventually the feeling of being myself overcame my fear of being vulnerable. Being myself, walking in the street, shopping, that felt really good, a feeling of coming home! However, this observation has a downside, as everything has a downside, because very slowly the ultimate consequence of this feeling of coming home penetrates on me: that I wasn't the transgender I thought I was, namely a transgender in the middle (both male and female, or neither man nor wife), but that I actually was born in the wrong body...

2 reacties:

linda zei

Lieverd wat zal jij een tweestrijd hebben zeg, ben blij dat je jezelf zo de ruimte kan geven nu. Hopelijk komt er ook een nieuwe balans voor jou😊😘

remke0808 zei

Dag Linda, die tweestrijd is als een 2de natuur voor me; ik weet niet beter! En zolang ik het moet doen met een mannenlichaam en een vrouwelijke binnenkant zal due tweestrijd voortduren. Één van beide zal te zijner tijd het veld moeten ruimen vrees ik...