Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Normaliter is de vrijdag mijn vaste vrije dag, maar vrijdag 21 augustus jl zou ik op verzoek van mijn manager een ochtend komen werken aan de spendanalyse 2014-2015 en aan het jaarplan 2016. Best een flinke klus. Rond 16.00 uur hield ik de ochtend voor gezien en stapte ik in de trein van Den Haag naar Zoetermeer Oost. Bij de trein aangekomen was het nog erg rustig in de trein en ik besloot lekker ruim te gaan zitten op een plek waar vier mensen kunnen zitten (twee bankjes tegenover elkaar). Vlak voor het vertrek nam een mevrouw van rond de 45 jaar plaats schuin tegenover mij. Zij groette mij beleefd en ik groette vanzelfsprekend netjes terug, want zo ben ik immers opgevoed. Vervolgens gingen we beiden over tot de orde van de dag, lees, het bestuderen van onze smartphone. Toen de trein zich in beweging had gezet, boog de mevrouw zich naar voren en complimenteerde mij met mijn gelakte nagels. Zij vertelde mij dat ze het heel goed vond dat ik mijn nagels gewoon lakte en dat ik mij niet liet weerhouden door het overheersende idee dat nagellak is voorbehouden aan vrouwen. Meestal zijn alleen de blikken van starende mensen mijn deel. De reactie van deze innemende mevrouw deed mij zo goed dat het gevoel dat ik gewerkt had op mijn vrije dag als sneeuw voor de zon was verdwenen. Bij Den Haag Ypenburg was zij op de plaats van bestemming en wenste zij mij een prettige voortzetting van de reis. Zo lief! Mijn dag kon niet meer stuk. Geluk zit inderdaad in de kleine dingen.

A fleeting train encounter...

Normally Friday is my regular day off, but that specific Friday, 21 st August 2015, my manager asked me if I was willing to come to work that morning on the spend analysis 2014 and 2015 and to work on our plan for 2016. Quite a challenge. Around 16:00 hrs I decided that the morning was over. I  walked to the railway station to take the train to Zoetermeer Oost. When I got into the train it was still very quiet so I decided to sit all alone where four people can sit (two benches facing each other). Just before the departure of the train a lady of around 45 years was sitting opposite of me. She said hallo to me politely and I said hallo to her, because that's the way I am raised. Then we both focussed on our smartphone, what else. When the train was put in motion, the lady bent over to me a little  and complimented me with my purple polished nails. She told me that she thought it was very good of me that I painted my nails and that I wasn't stopped by the prevailing idea that nail polish is reserved for women. Usually I only encounter looks of people staring at me. The reaction of this charming lady made me feel so good that the feeling that I had worked almost all day vanished like frost under the morning sun. At Den Haag Ypenburg station she was at her destination and she wished me a pleasant journey. So sweet! She really made my day. Happiness you will find indeed in the little things.