Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

donderdag 5 mei 2016

Het doet pijn...

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, lig ik - zoals dat heet - in scheiding. Mijn aanstaande ex kan zich niet verenigen met mijn transformatie en ik kan/wil niet meer de kast in. Ik vind dat heel jammer en verdrietig, maar ik begrijp haar wel. Ik verwijt haar dan ook niets. Het is immers een gecompliceerde situatie, waar een compromis niet mogelijk is. We hebben zondag 1 november 2015 lang en uitgebreid met elkaar gesproken over de ontstane situatie met 'het voornemen tot echtscheiding' als onvermijdelijke uitkomst. In dat gesprek hebben mijn aanstaande ex en ik afgesproken om elkaar de ruimte te geven om ons leven opnieuw vorm te geven. Voor mij betekende die afspraak het voortzetten van de zoektocht naar mezelf en voor mijn aanstaande ex betekende die afspraak - naar nu blijkt - het op zoek gaan naar een nieuwe levenspartner. Zij had mij al eerder aangegeven geen type te zijn om alleen door het leven te gaan. Ik hield er dus serieus rekening mee dat mijn aanstaande ex (een hele leuke en lieve vrouw) op termijn (ik dacht over een paar jaar) met een nieuwe man op de proppen zou komen. Ik zag daar best een beetje tegenop. We hebben immers meer dan 35 jaar lied en leed gedeeld. Ik was dan ook hogelijk verbaast toen mijn aanstaande ex mij twee weken geleden vertelde dat zij via internet een nieuwe vriend heeft leren kennen. Die boodschap kwam hard aan. Begrijp me goed, ik ben heel blij voor mijn aanstaande ex. Ik zag dat zij weer plezier in het leven kreeg en dat het geluk haar - na een lange en heel moeizame periode - weer toelachte. Tegelijkertijd voelde ik me verdrietig, omdat ik mij terdege realiseerde dat iemand, van wie ik nog steeds hield, nu voor een ander heeft gekozen. Een paar dagen later was ik onbedoeld getuige van een gebeurtenis bij ons in de straat, waarbij ik zag dat een voor mij wildvreemde man uit een auto stapte en mijn aanstaande ex, die de hond uitliet, zoende. En ja, dat deed pijn, nee, het doet pijn...

Liefs, Remke xxx

3 reacties:

Anoniem zei

Remke,
Ik heb heel veel respect voor jou hoe jij met deze situatie omgaat. Jijzelf zit al best in een heftige maar fijne situatie. Je hebt jezelf
gevonden met wie je wilt zijn, hoe je genoemd en benaderd wilt worden als vrouw. Je kan eindelijk worden wie je wilt zijn na een zoektocht. Wel vind ik het jammer en verdrietig dat je niet gesteund wordt door diegene waarmee je 35 jaar lief en leed deelde. Waarbij je dit belangrijk punt in jouw leven niet kan delen. Diegene die jou niet accepteerd hoe jij wilt zijn. Hoe jij daarmee omgaat met respect, acceptatie en begrip. Daarvoor heb ik zoveel respect voor jou!! Je bent een lief, goed, mooi, dapper en waardevol mens <3 (dit wilde ik even tegen je zeggen) X Jorinde

remke0808 zei

Dank je wel Jorinde voor je lieve woorden. Ik begrijp de overwegingen van mijn aanstaande ex. Zij heeft het echt geprobeerd, maar kan het niet. Dat is verdrietig, dat doet pijn, maar ik kan er alle begrip voor opbrengen. Ik ga voorlopig alleen verder en deel mijn hoogte- en dieptepunten met jullie, deels in real life, deels virtueel. Ik voel mij door jullie gesteund; dat geeft mij weer de kracht om door te gaan. Liefs, Remke

Creative Mir zei

Heftig en verdomd moeilijk zeg.. Zovele jaren en idd toch de keuze voor een ander, wat ook te begrijpen is als je je niet kan verenigen met de situatie zoals het is. Respect voor het feit dat je elkaar daar in de ruimte geeft, ook al is slikken en heel verdrietig. Het getuigd daarom van nog meer bewondering hoe je zo mooi en met respect over je aanstaande ex spreekt. Daar zit zoveel kracht in.
Groetjes