Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Vorige week waren mijn dochter en aanstaande ex met vakantie in Griekenland en had ik het rijk alleen. Nou ja, alleen...? Ik was thuis met Taigo, onze poolhond. Het was zaterdagavond en ik had een film gekeken en nog wat rondgehangen op social media en daarbij was het later geworden dan normaal. Zo rond 0.45 uur ging ik naar buiten voor het laatste rondje met Taigo. Ik loop 's avonds meestal hetzelfde rondje langs wat bedrijven om vervolgens halverwege om te keren en langs een sloot naar huis te lopen. Bij het keerpunt zag ik in de verte twee fietsers naderen, twee jonge mannen meende ik te herkennen. Ik liep langs de sloot terug en verwachtte ieder moment dat de fietsers mij zouden inhalen. Toen dat niet gebeurde keek ik even om. Ik zag de twee fietsers, inderdaad twee jonge mannen, die mij tot op 20 meter waren genaderd en erg langzaam fietsten, verdacht langzaam bedacht ik mij. Ik moet erbij zeggen, ik liep op een rustig en verlaten stukje Zoetermeer. En voor het eerst van mijn leven schoot de verontrustende gedachte door mijn hoofd dat deze twee mannen mij als een vrouw zagen (wat ik feitelijk ook ben) en daarmee wellicht als een mogelijk slachtoffer. En van het ene op het andere moment kwam er een angst over mij heen die ik niet eerder heb ervaren. Waren deze twee jonge mannen wellicht iets van plan? Mijn hart klopte in mijn keel. Taigo echter voelde mijn angst feilloos aan en ging heel dicht en waaks naast mij lopen. Toen de beide mannen naast mij reden, begon Taigo gemeen te grommen en moest ik hem kort houden. De mannen fietsten echter onverstoorbaar door, zij het iets minder langzaam dan daarvoor. Waarschijnlijk was er helemaal niets aan de hand en ben ik deze twee jonge mannen mijn oprechte excuses verschuldigd. Ik was mij er slechts voor de allereerste keer van bewust dat ik een vrouw ben én ook als zodanig word gezien door anderen en dat ik daarmee dus een potentieel slachtoffer ben, meer dan toen ik nog als man door het leven ging.

Liefs, Remke xxx