Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Met ingang van 6 juni 2018 is het twee jaar dat ik voor de wet als vrouw door het leven ga. Ik heb jullie deelgenoot gemaakt van de weg die ik heb afgelegd om te geraken waar ik nu sta. Was het een lange weg? Best wel. Was het een moeizame weg? Dacht het wel. Ging het gepaard met verdriet? Zeker. Zou ik het weer doen? Absoluut. Ik weet uit gesprekken met cisgenders (ja, even googelen ;-) ) dat het voor hen erg lastig is om zich voor te stellen hoe het is om geboren te zijn in het 'verkeerde' lichaam. Mijn standaard antwoord is dan dat je je moet voorstellen dat je vanavond naar bed gaat en dat je morgenochtend wakker wordt in het lichaam van het andere geslacht, terwijl je gender, je gevoel man of vrouw te zijn, niet is veranderd. Dat geeft enigszins weer wat ik al die jaren heb doorgemaakt. En dan kun je je ook een voorstelling maken van het gevoel van bevrijding en gelukzaligheid dat zich van mij meester maakte toen eindelijk kon zijn wie ik al die jaren al was, waarbij mijn buitenkant eindelijk enigszins synchroon loopt met mijn binnenkant. Nou ja, binnen de beperkingen van het lichaam dat mij nu eenmaal door moeder natuur is toegewezen.
En natuurlijk is de verleiding groot om mezelf te vergelijken met biologische vrouwen en ook met transvrouwen die het qua 'voorkomen' beter hebben getroffen dan ik. Het gras bij de buren is nu eenmaal altijd groener. Maar het lukt mij steeds beter om die vergelijking los te laten en tevreden te zijn met wat ik heb bereikt en met wie ik nu ben. Want dat is een feit: ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu, ondanks al de dieptepunten van de afgelopen jaren: het stuklopen van de relatie met mijn jeugdliefde met wie ik 37 jaar lief en leed gedeeld en met wie ik twee prachtige kinderen heb gekregen; het verdriet dat ik anderen heb aangedaan door mijn keuze als Remke door het leven te gaan; de in het begin moeizame relatie met mijn kinderen, die logischerwijs de tijd nodig hadden/hebben om aan het idee te wennen dat hun vader een vrouw is. Natuurlijk blijf ik voor hen 'papa', maar het is natuurlijk wel anders dan toen ik nog gewoon Remco was, geslacht 'man'.
Is het gras dan inderdaad groen genoeg? Gaat alles op rolletjes nu ik als Remke door het leven ga? Is er dan niets te wensen over? Natuurlijk wel. Telefoongesprekken zijn bijvoorbeeld een 'pain in the ass' in die zin dat ik altijd met 'meneer' word aangesproken (tot dusverre een 100% score), terwijl ik mezelf heb aangeleerd de telefoon standaard op te nemen met: "Met mevrouw Verdegem..."  Maar de praktijk leert dat mensen slecht luisteren en toch vooral afgaan op de klank van de stem, want na een paar zinnen is het al snel 'meneer'. Maar eerlijk is eerlijk, als ik mezelf door de telefoon zou horen, zou ik ook 'meneer' tegen mezelf zeggen. Wellicht gloort er hoop aan de einder: ik heb morgen - na een wachttijd van bijna 12 maanden - eindelijk een afspraak bij een KNO arts en een logopediste van het VUmc, teneinde te onderzoeken of mijn stembanden zich lenen voor logopedie om qua frequentie iets hoger uit te komen dan nu het geval is. Een vrouwenstem is zonder chirurgisch ingrijpen te hoog gegrepen, maar het zou al fijn zijn indien mijn stem in een twijfelgebied komt, waarbij de persoon aan de andere kant van de telefoon denkt:"Heb ik nu met een man of met een vrouw te maken?" Ik vertrouw erop dat het opnemen met "Met mevrouw Verdegem..." dan afdoende is. Tot die tijd  - en mochten mijn stembanden toch niet te vermurwen zijn met logopedie - maar gewoon blijven corrigeren: "Nee, het is niet meneer, het is mevrouw...!"

Liefs, Remke xxx