Hokjes? Wat nou hokjes...!?

ASICS, Anima Sana In Corpore Sano, oftewel, een gezonde ziel in een gezond lichaam. Lichaam en geest in balans. That's me, althans, dat heb ik lange tijd gedacht. De laatste weken echter heb ik het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek begint te laten, terwijl het tussen mijn oren prima zit. De laatste tijd voel ik mij vermoeid, heb ik af en toe hartkloppingen en huilbuien, ben ik meer vergeetachtig dan normaal en word ik regelmatig geplaagd door hoofdpijn. Maar voor al die losse verschijnselen had ik - that's me as well - natuurljk wel een verklaring: die vermoeidheid komt doordat ik slecht slaap (slaap al jaren slecht; ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst een nacht heb doorgeslapen), die hartkloppingen komen doordat ik abrupt ben gestopt met hardlopen, de huilbuien door het slikken van hormonen en de hoofdpijn doordat ik te weinig drink. Kortom, ik kan alles rationeel verklaren. Toen ik dit aan een goede kennis vertelde, zei zij dat die verschijnselen in samenhang mogelijkerwijs duiden op een naderende 'burn out'. Daar schrok ik best van, maar na een eerste ontkenning (ben ik ook goed in) drong het langzaam tot mij door dat dit wellicht heel dicht tegen de waarheid aanschurkt.
Immers, in een periode van slechts twee jaar heb ik mijn leven volledig op zijn kop gezet: van een brave, getrouwde burgerman met twee kinderen, een hond en een 7-persoons gezinsauto met schuifdeuren ben ik 'veranderd' in een gescheiden, alleenstaande vrouw, woonachtig in een 'vreemde' stad. Mijn kinderen (en de hond) zie ik sporadisch. Mijn geest lijkt daar overigens prima mee om te gaan, maar mijn lichaam begint nu te protesteren. Mijn analyse is dat ik mijzelf geen tijd heb gegund om aan deze drastische veranderingen te wennen; ik heb geen tijd genomen voor enige contemplatie. Gewoon doorgaan is altijd al mijn motto geweest. In mijn hoofd gaat het zoals gezegd prima: ik heb prachtige herinneringen aan die mooie lentedag in juni 2016 (0606), de dag waarop ik mij met mijn pas verworven "deskundigenverklaring transgender" meldde bij het gemeentehuis van Den Haag om officieel in mijn geboorteakte mijn geslacht te laten aanpassen van M(an) naar V(rouw) en mijn voornaam van Remco naar Remke Charlotte. En ook op de twee jaren die daarop volgden, kijk ik met voldoening terug, althans mijn ziel. Ik dacht mijn leven op dit rit te hebben, vond dat ik lekker in mijn vel zat. Kortom, ik zag de toekomst met vertrouwen tegemoet. Mijn lichaam denkt daar blijkbaar geheel anders over. De zelfmoord van mijn oudste broer begin januari van dit jaar kwam daar ook nog eens overheen. Ik heb in één week de begrafenis geregeld en daarna door met mijn leven, of beter met mijn werk. Mijn laatste vakantie dateert uit 2015!? Heel af en toe moet ik aan mijn broer denken die - goed beschouwd - (ook) in zijn werk vluchtte, hetgeen hem uiteindelijk fataal werd. Ik wil natuurlijk niet in zijn voetsporen treden. De lichamelijke signalen zijn duidelijk en ik ben mij ervan bewust dat ik nu actie moet ondernemen om het tij te keren. Ik ben er op tijd bij om mijn lichaam weer in balans te brengen met mijn ziel, ASICS. Ik weet nog niet precies hoe dat voor elkaar te krijgen, maar onderkenning van het probleem is de eerste en belangrijkste stap.
Word vervolgd.

Liefs, Remke xxx