Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 12 augustus 2018

Waarheen, waartoe...?

Twee maanden geleden ging het niet optimaal met mij. Voor mijn gevoel ging het best wel lekker, maar mijn lichaam dacht daar klaarblijkelijk anders over: hartkloppingen, vermoeidheid, huilbuien en regelmatig hoofdpijn. Deze verschijnselen hadden veel weg van een naderende burn-out, terwijl ik het op mijn werk erg naar mijn zin heb en ik niet het gevoel had overwerkt of gestresst te raken. Sterker, ik nam regelmatig een dag vrij om een extra lang weekend te hebben. Wel is het zo dat mijn laatste vakantie dateert van de zomer van 2015, simpelweg omdat ik geen zin heb in een vakantie in mijn uppie. Niks aan de hand, want ik neem mijn vakantiedagen wel gewoon op.
Waar kwamen die verschijnselen dan wel vandaan? Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. Deels zijn het bijwerkingen van de hormonen die ik slik, hormonen die vreemde dingen uithalen met mijn lijf, deels heb ik misschien toch wat te hard gewerkt de afgelopen maanden (de 'ideale' manier om gevoelens weg te drukken [heb ik jarenlang ervaring mee; werkt goed]) en wellicht toch te weinig vrij genomen. Maar een belangrijke oorzaak is - na een 'navelstaarsessie' - het besef dat ik feitelijk mijn transitie, zowel sociaal als qua medische traject, heb afgerond. Ik sta weliswaar nog onder controle van het VUmc (onder andere periodieke analyse van mijn bloed) en ja, ik volg nog logopedie (maak ik een beetje een potje van en ja dat krijg ik regelmatig te horen van mijn logopodiste [maar dat terzijde]), maar in wezen ben ik 'uitbehandeld' en wordt nu van mij verwacht (of verwacht ik dat van mezelf) dat ik mijn nieuwe leven als Remke, als vrouw, verder vorm ga geven. En dat valt toch niet mee. Ik ben vorig jaar september verhuisd naar het voor mij onbekende Alphen aan den Rijn, waar ik een hele leuke woning heb gekocht (was tijdens de eerste bezichtiging direct verliefd), maar ik ben toch wat losgezongen geraakt van mijn oude sociale omgeving: mijn ex en mijn twee volwassen kinderen wonen in Zoetermeer. Weliswaar wonen vrienden van mij een straat verder, maar ik merk dat het toch energie vergt om in een nieuwe stad je draai te vinden én om een nieuw sociaal netwerk op te bouwen. Ik kies er bewust voor wat los te komen van 'onze' (mijn ex en ik) gezamenlijke vriendenkring. Ik wil graag een nieuw sociaal netwerk opbouwen, voor een deel ook in de transgender community. Want laten we wel wezen, dat is toch de groep vanwaar ik de meest steun  en het meest begrip kan verwachten en waar de kans dat ik een nieuwe partner tegen het lijf loop wat groter is dan daarbuiten. Die nieuwe fase in mijn leven rammelt nu aan mijn voordeur, inclusief het besef dat ik daar zelf veel energie en tijd in moet steken. Ik denk dat mijn lichaam dat eind mei, begin juni probeerde duidelijk te maken. Nu dat besef er is en ik daadwerkelijk acties onderneem op dat vlak, merk ik dat een aantal verschijnselen is verminderd, waaronder die vermaledijde hartkloppingen en de periodieke hoofdpijn. De huilbuien zijn gebleven, maar dat is volgens mij echt een hormonendingetje; die neem ik graag voor lief. Tenminste, als ik alleen thuis ben, liever niet in gezelschap... ;)
Kortom, ik timmer actief aan de weg van mijn sociale netwerk. Waarheen die weg leidt, dat weet ik nog niet, maar dat zal de tijd leren...

Liefs, Remke xxx

1 reacties:

Anthony Preoteasa zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.