Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zaterdag 25 april 2015

Levenslang...

Vandaag kreeg ik via Facebook een link naar een kort filmpje op youtube https://www.youtube.com/watch?v=Cf79KXBCIDg over een jongetje met genderdysforie dat - tegen de uitdrukkelijke wens van de vader - in een paars (!) jurkje naar school gaat en daar 'natuurlijk' het mikpunt wordt van pesterijen. De moeder steunt het kind onvoorwaardelijk in zijn wens om zichzelf te zijn. Automatisch moest ik door dat filmpje terugdenken aan mijn eigen kindertijd, mede omdat ik ook al op heel jonge leeftijd wist - ik was een jaar of vijf - dat ik anders was dan mijn leeftijdgenoten en dat ik eigenlijk liever een meisje wilde zijn. Ik wist vanzelfsprekend niet wat er precies 'mis' was, laat staan dat daar een mooi woord voor bestond. Maar ook ik had de uitdrukkelijke behoefte om mij te kleden in overeenstemming met mijn gevoelens. Ik kon het verlangen om in jurkjes rond te lopen niet weerstaan, maar ik voelde mij niet veilig genoeg om daarmee naar buiten te treden of deze gevoelens met mijn ouders te delen. Vergeet niet, dit was in een tijd dat transseksualiteit nog een taboe was en daar weinig of geen ruchtbaarheid aan werd gegeven, al zeker niet op televisie. En Youtube en Facebook moesten nog worden uitgevonden! Het rondlopen in jurkjes en rokjes deed ik vooral thuis als er verder niemand aanwezig was. Ik heb daar al eerder over geblogd: ik heb jarenlang een dubbelleven geleid, waar mijn ouders en broers geen weet van hebben gehad. In die zin ben ik best jaloers op de hoofdpersoon in het filmpje die zo stoer is om zijn eigen weg te gaan, tegen de stroom in, weliswaar met de steun van zijn moeder, maar toch... Dat uiteindelijk ook de vader de liefde voor zijn kind laat prevaleren boven wat anderen er wel niet van zullen denken, is een prachtig slot van die korte film. Eind goed, al goed? Dat zullen we natuurlijk niet weten, het is immers slechts fictie. Maar we hopen dat alles goed komt en dat ze nog lang en gelukkig leven. Helaas is de praktijk weerbarstiger. Feit is dat mensen met genderdysforie levenslang hebben gekregen. Er is geen geneesmiddel voor, het gaat ook niet over. Een arts zou zeggen: "U moet er maar mee leren leven." En met de vele vooroordelen die er zijn ten opzichte van transgenders - of beter, ten opzichte van iedereen die anders is - is dat nog best een hele opgave.

Lifelong

Today I received via Facebook a link to a short video on youtube https://www.youtube.com/watch?v=Cf79KXBCIDg about a boy with gender dysphoria who - against the express wish of his father - goes to school in a violet dress, where he 'of course' is the target of harassment. The mother supports the child unconditionally in his desire to be himselve. Automatically it reminded me of my own childhood, because I knew already at a very young age - I was five years old - that I was different from my peers and I really would rather be a girl. I obviously didn't know exactly what was 'wrong', with me, let alone that there was a word for my condition. But I had the explicit need to dress according to my feelings. I could not resist the desire to walk in dresses, but I did not feel confident enough to come out of the closet or to share these feelings with my parents. Bare in mind, this was at a time that transsexualism was still a taboo and that there was little or no publicity about gender dysphoria, certainly not on the television. Youtube and Facebook still had to be invented! I used to walk around in dresses and skirts at home, especially if no one else was present. I have previously blogged about this: for many years I have led a double life, of which my parents and brothers had no knowledge. In that sense I am quite jealous of the main character in the movie who has the courage to go his own way, against the mainstream, albeit with the support of his mother, but still... At the end of the short movie the father's love for his child appears to be stronger over than what others might think, which is a great end of the short movie. All is well that end well? Of course we will never know, since it is fiction. But we do hope that everything will be fine and that they will  live happily ever after. Unfortunately, the practice is more stubborn. The fact is that people with gender dysphoria have lifelong! There is no cure, it doesn't fade. A doctor would say, "You have to learn to live with it." And with the many prejudices that exist with respect to transgenders - or better, with respect to all who deviate from the norm - that's quite a challenge.

1 reacties:

Sonja zei

Het is leven met... en ik ben blij dat er nu kleine beetjes ruimte komen en kleine stukjes acceptatie.
Ik ben ook anders. Hoe, dat weet ik zelf nog niet. Ik denk dat het wellicht nooit naar voren zal komen. Omdat ik eerst nog aan andere stukken moet werken.
Hoe eerder een kind zijn ware ik kan tonen, hoe mooier het opbloeit!