Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 31 mei 2015

De vuurproef....

Vorige week was het dan eindelijk zover: ik kon het door mij zorgvuldig uitgekozen haarwerk (duur woord voor pruik) ophalen. Ik had in een ver verleden vaker een pruik gedragen en wel in de periode dat ik regelmatig een bezoek bracht aan de maandelijkse inloopavonden van wat toen nog heette de Landelijke Kontaktgroep Transseksualiteit en Travestie (LKG-T&T), inmiddels omgedoopt in Transgendervereniging Nederland. Ik ging dan 'en femme' naar - in mijn geval - Utrecht waar ik in een veilige omgeving met lotgenoten kon vertoeven. Daarbij maakte ik gretig gebruik van de invallende duisternis, want te worden ontmaskerd als man was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Dat heb ik een aantal jaren volgehouden en dat heeft zeker zijn meerwaarde gehad voor mijn ontwikkeling, maar op een gegeven moment vond ik het wisselen tussen mijn mannelijke en mijn vrouwelijke voorkomen te belastend en niet bij mij passend. Ik voelde mij als het ware gedwongen om te kiezen tussen twee persoonlijkheden al naar gelang mijn bui of de maandelijkse LKG-T&T bijeenkomst. Nee, dit ís mijn persoonlijkheid! Ik ben een ondeelbare entiteit met zo je wilt mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Vanaf dat moment besloot ik mij te richten op het convergeren (het samenbrengen,  het integreren) in plaats van divergeren (het verkennen van de opties).


http://www.raamstijn.nl/


Ik besloot niet langer te wisselen tussen beide entiteiten (~ divergeren), maar deze te integreren (~ convergeren) en ondeelbaar mezelf te zijn, een mens die zich positioneert tussen beide geslachten. Dat is geen eenvoudige positie in een maatschappij die alleen M of V kent. De laatste jaren krijgt mijn vrouwelijke kant wat meer de ruimte, zowel qua gevoelsleven als qua buitenkant, wellicht een vorm van positieve discriminatie. Veel mensen 'kennen' mij inmiddels van de paars gelakte nagels en de veelal paarse oog make-up. De ironie wil echter dat moeder natuur zo wreed is geweest om mij weliswaar te voorzien van een sterke vrouwelijke inborst, maar tegelijkertijd heeft gezorgd voor voldoende mannelijke hormonen die kaalheid tot gevolg hebben. Lang heb ik daar geen moeite mee gehad, maar naarmate ik mijn vrouwelijke kant meer de ruimte geef, gaat die kaalheid toch knagen. En aangezien zoveel mensen gebruik maken van pruiken, haarstukjes, haarextensions, etc. waarom zou ik die kans dan laten lopen? En na een "marktverkenning" haalde ik vorige week mijn haarwerkje op bij De Haarlounge in Den Haag, waar ik twee keer ben geweest om mijn wensen te bespreken en pruiken te passen. Ik ben buitengewoon plezierig en professioneel geadviseerd door Heleen van Dijk, eigenaresse van De Haarlounge. En ofschoon ik vorige week na mijn derde en laatste bezoek aan De Haarlounge de pruik heb opgehouden (alleen de betrekkelijk veilige autorit van Den Haag naar Zoetermeer!), was de echte vuurproef gisteren toen ik besloot aan het einde van de ochtend om getooid met mijn nieuwe aanwinst met het openbaar vervoer naar Den Haag te reizen, onder andere omdat mijn MAC foundation op was en zonder foundation ga ik niet over straat... Buiten de spits is de trein van Zoetermeer naar Den Haag normaliter best rustig, maar deze zaterdag leek het wel gratis reizen, zo druk was het. Heel snel schoten twee opties door mijn hoofd: niet instappen en de volgende trein pakken of gewoon instappen. Ik koos voor het laatste (al was het maar omdat ik een hekel heb aan wachten), maar wel met een bonzend hart. De treinreis duurt slechts 13 minuten, maar het leek wel een eeuwigheid. Ik ben heus wel gewend aan starende blikken, maar nu had ik het gevoel of iedereen naar mij zat te kijken. Toen ik eenmaal was uitgestapt in Den Haag was ik weer rustig en vol zelfvertrouwen. Ik bracht een bezoek aan de MAC stand in de Bijenkorf en vervolgens aan de Haagse vestiging van MakeUpStudio. Daarna relaxed in het zonnetje terug gelopen naar Den Haag Centraal en daar de - nu - rustige trein naar huis genomen. Ik had weer een kleine overwinning op mezelf behaald en deze smaakte naar mee. Vuurproef doorstaan!


Acid test...

Last week it was finally there: I could pick up my carefully chosen wig. In the distant past I had  often worn a wig and in the period that I regularly visited the monthly meetings of the so called 
National Contact Group Transsexualism and Travesty, now renamed Transgender Association Netherlands. In those days I travelled 'en femme' to - in my case - Utrecht where I could be with peers in a safe environment. In addition, I made good use of the falling darkness, for to be exposed as man was the last thing I was waiting for. I have done that a number of years and it certainly has had its value to my development, but at one point in time I found the changing between my male and my female entity overly burdensome and not appropriate for me. I felt as if I was forced to choose between two personalities depending on my mood or monthly LKG T & amp; T meetings. But no, this is my personality! I am an indivisible entity with my male and female characteristics. From that moment on I decided to focus on the convergence (bringing together, integrating) instead of diverging (exploring the options).

 


http://www.raamstijn.nl/


I decided no longer to switch between the two entities (~ diverging), but to integrate them (~ converge) and are indivisible myself, a man that positions itself between the sexes. That's not an easy position in a society that has only M or F. In recent years my feminine side has been given more space, both in feelings and in terms of life outside, perhaps a form of positive discrimination. Many people "know" me now as the person with the purple painted nails and mostly purple eye makeup. Mother Nature has been so cruel to provide me with a strong female character, but at the same time provide me with enough male hormones that cause baldness. For a long time I have had no problem with it, but as I have been given more space to my feminine side, the baldness kept gnawing away inside me. And since so many people use wigs, hairpieces and hair extensions, why wouldn't I? And after a "market research" I picked up my wig last week at The Hair Lounge in The Hague, where I have been twice to discuss my needs and try on different wigs. I was extremely enjoyable and professionally advised by Heleen van Dijk, owner of The Hair Lounge. And though last week after my third and last visit to The Hair Lounge I wore the wig (but only during the relatively safe ride from The Hague to Zoetermeer), the real acid test was yesterday when I decided at the end of the morning to put on my wig and travel by public transport to The Hague, partly because I needed new mac foundation. Because without foundation I do not go outside... Outside of rush hour, the train from Zoetermeer to The Hague normally is pretty quiet, but this Saturday it seemed that every citican of Zoetermeer was travelling to The Hague. In a blink of an eye two options crossed my mind: not to enter this train and wait for the next train or just ignore my fear and to get on this train. I chose the latter (partly because I hate to wait), but with a pounding heart. The trip by train takes only 13 minutes, but it seemed like an eternity. I am really accustomed to a few people looking to me, but now I felt that everyone was looking at me. Once I got out of the train in The Hague I was calm and confident. I visited the Mac stand in the Bijenkorf and went over to the Hague establishment of Makeup Studio. Next I walked back, relaxed, enjoying the sun, to The Hague Central Station, whrere the - this time - quiet train took me home. Again I had a small victory achieved on myself and I feel there is more to come. I have stood this test!
 

1 reacties:

linda zei

Wat mooi dat je weer een stap dichter bij jezelf bent! Geniet ervan!