Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Er zijn van die mijlpalen in mijn leven als transgender waar ik enerzijds heel erg naar uitkijk, maar die mij tegelijkertijd vervullen met angst, angst voor de reacties van de 'boze' buitenwereld. In de afgelopen jaren heb ik heel geleidelijk aan verschillende mijlpalen bereikt, zoals zonder gene met gelakte nagels de deur uitgaan. Het is ooit begonnen met het lakken van mijn nagels met transparante nagellak, waarna ik een enkele nagel voorzag van een kleurtje en na verloop van tijd had ik al mijn nagels gelakt. Hetzelfde geldt voor het gebruik van make-up. Ook dat heb ik heel langzaam uitgebouwd: eerst alleen een beetje mascara, daarna een lijntje erbij, foundation en tenslotte ook (paarse ;-) ) oogschaduw. Ik schrijf het nu heel kort op, maar dit is een proces van jaren geweest. Ook in mijn kledingkeuze is een soortgelijke ontwikkeling waar te nemen. Ik ben voorzichtig gestart met vrouwelijke hemdjes, skinny broeken en op dit moment draag ik eigenlijk geen tradionele 'mannenkleding' meer en draag ik vooral damescolbertjes, kanten hemdjes en kleurrijke shawltjes. Ik ben nu in mijn persoonlijke groei als mens zo ver dat ik zonder reserves mezelf kan zijn, nou ja, bijna dan. Ik ga eigenlijk nooit zonder make-up de deur uit, mijn nagels zijn vrijwel altijd van een kleurtje voorzien en mijn kleding is ronduit androgyn of zelfs vrouwelijk. Welke mijlpaal boezemt mij dan nog altijd angst in? Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik heel graag jurken en rokken draag, maar dat ik dat niet buitenshuis doe. Dat is al heel lang mijn ultieme wens, naar buiten in een mooi lange rok, bijvoorbeeld die mooie lange zwarte rok die al tijden in mijn kast hangt. De afgelopen weken voelde ik wel dat het moment waarop dat zou gebeuren dichterbij komt. Mijn zelfvertrouwen is de afgelopen maanden enorm toegenomen, mede door de steun van jullie. Jullie hebben mij doen inzien dat ik dicht bij mezelf moet blijven en ik mij niets moet aantrekken van die bekrompen mensen die alles wat afwijkt van de norm vreemd en/of pervers vinden. En toen ik vanmorgen opstond had ik al het idee dat het vandaag wel eens zou kunnen gebeuren. Ik zou vandaag, als de omstandigheden gunstig zijn, in een rok naar buiten gaan. Nu ik het zo opschrijf, klinkt het heel triviaal, maar voor mij is dit een enorme stap, ook emotioneel. Ik voelde evenwel dat ik er klaar voor was. Maar eerst had ik nog wat klusjes te doen, waaronder het afronden van de klus met de vaatwasser. Nadat ik dat naar tevredenheid had afgerond, ben ik gaan nog gaan winkelen, waarbij ik een heel leuk truitje en een leuk kanten t-shirt met lange mouwen heb gekocht bij de H&M. Kortom, ik zat lekker in mijn vel en voelde mij sterk. Toen ik thuiskwam, keek Taigo, onze poolhond, mij met zijn vragende ogen aan: hij moest naar buiten om zijn behoefte te doen. Dit was het moment waar ik jaren naar had uitgekeken. Ik liep naar zolder om mijn nieuwe lange zwarte rok van 'New Look' aan te trekken in combinatie met mijn nieuwe spijkerjasje van 'Only'. Maar toen ik was omgekleed, sloeg de twijfel toch nog toe. Durfde ik deze stap hier en nu te zetten? Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik voor de deur stond. Ik had behoefte aan wat mentale steun, dus ik besloot mijn 'lifeline' in te schakelen in de persoon van Myrna met wie ik via Instagram en Whatsapp de afgelopen maanden veel heb gesproken over mijn leven (als een transgender.) Myrna stelde mij gerust en moedigde mij aan deze stap daadwerkelijk te zetten.  Letterlijk zei ze: "Gewoon rustig ademhalen en gaan. Schijt aan alles. Ik straal je kracht toe op dit moment. Kom op, ga rustig naar buiten." Dat deed mij besloten de deur te open en met Taigo naar buiten te stappen. Ik probeerde relaxed te lopen, maar ik zag werkelijk iedereen naar mij kijken: fietsers, voetgangers en automobilisten. En neem van mij aan, ik ben heus wel iets gewend. Maar dit sloeg echt alles! Gelukkig had ik mijn iPhone om naar te kijken met daarop Myrna die gedurende de gehele wandeling op mij in bleef praten. Na een paar minuten hervond ik mijn rust en kon ik ook genieten van de wandeling in het zonnetje. Na een rondje van circa 20 minuten was ik weer thuis. Ik was dolgelukkig, opgelucht en trots op mezelf. En wat was ik Myrna dankbaar dat zij mij dat noodzakelijke duwtje in de rug had gegeven. Na het bereiken van deze mijlpaal, kan ik voor mijn gevoel dat hele wereld aan. Mission accomplished!

Mission accomplished